Op het doosje staat ‘Lego Batman 3’, maar het spel had net zo goed Lego Justice League kunnen heten. Hoewel de Caped Crusader wel de grootste rol heeft in het verhaal, wordt hij aan alle kanten bijgestaan door supervrienden als Wonder Woman, The Flash en Martian Manhunter. Zelfs gezworen vijanden als de Joker en Lex Luthor vechten met je mee in een ultieme poging om de kwaadaardige Brainiac te stoppen, die de aarde wil laten krimpen tot een knikker. Batman heeft duidelijk moeite om in de schijnwerpers te blijven staan, maar dat maakt eigenlijk weinig uit. Het hele superheldenteam komt met zoveel charme en humor tot leven, dat je ze allemaal in je hart sluit.
Die humor is het grootste pluspunt van Lego Batman 3. The Flash rent als een malle rond in de achtergrond, Batman en Superman ruziën een beetje over wie de beste is, en de slechteriken doen een wedstrijdje wie de slechtste woordgrap kan verzinnen. Elk detail in de wereld ademt liefde voor de geschiedenis van de stripboeken uit de stal van DC. Er zijn maarliefst 150 speelbare figuren te verzamelen, waardoor ook fans van obscure helden in hun nopjes zullen zijn.
Bouwen op hetzelfde fundament
De game verloopt volgens de inmiddels vaste formule van recente Lego-games. Je doorloopt een aantal levels met een groepje personages die het spel je toewijst, bijvoorbeeld een team met Batman, Robin en Cyborg. Elk figuurtje heeft zijn eigen superkrachten, waarmee je de puzzels op moet lo en. Je gebruikt Robins illuminatiekracht om donkere grotten te verkennen, Batmans sensor om verborgen schakelaars te ontdekken, of de raketten van Cyborg om sterke blokken te vernietigen. Ondertu en verzamel je een enorme hoeveelheid Legonopjes, waarmee je nieuwe personages vrij kunt spelen, en ga je in alle hoeken op zoek naar de vele verborgen geheimen. Meestal kun je die pas bereiken als je een nieuw poppetje met nieuwe krachten hebt gevonden, dus je zult alle levels minstens twee keer moeten spelen om alle geheimen te ontrafelen.
De puzzels zijn meestal niet bijzonder moeilijk en vereisen alleen dat je de juiste superheld met de juiste kracht gebruikt. Onderweg vind je namelijk allerlei verschillende outfits die je helden aan kunnen trekken voor nieuwe krachten. Robin heeft bijvoorbeeld een Techno-pak waarmee hij een radiobestuurbaar poppetje op kan roepen, en Batman krijgt een duikpak om ook onder water op zoek te gaan naar Legonopjes. Soms werken de puzzels nogal op de zenuwen, omdat niet echt duidelijk is hoe je nou verder moet. Je wi elt lukraak tu en de personages en hun outfits, in de hoop dat je een keer de goede te pakken hebt. Het is dan dus meer trial and error in plaats van logisch nadenken.
Een andere teleurstelling is dat de spelwereld veel minder open is dan in de voorganger en het uitstekende Lego Marvel. Waar je daarin nog vrijelijk door Gotham en New York kon vliegen, is de mogelijkheid tot verkennen hier een stuk kleiner. Je hebt alleen een paar kleine basi en, zoals de Batcave en de Watch Tower, om te onderzoeken. Later speel je wel de Lantern Planets vrij waar je een kijkje kunt nemen, maar daar valt opvallend weinig te beleven.
Haat aan Conan
Gelukkig is het niet zo dat je snel klaar bent met dit spel, want zoals het een goede Lego-game betaamt zit hij weer tjokvol met geheimen. Naast de vrij te spelen personages moet je je ogen openhouden voor verbogen Legokits, die meestal achter een puzzel liggen verstopt. Dan zijn er nog gouden blokjes, die je krijgt voor je voortgang in het spel en rode stenen die je helpen met bijvoorbeeld extra nopjes. Bovendien is in elk level de enige echte Adam West – hij speelde Batman in de originele tv-serie uit de jaren '60 – in gevaar, en moet je je superkrachten gebruiken om hem te redden.
West kermt in zijn herkenbare stem, die je wellicht kent uit Family Guy, elke keer als je dicht bij hem in de buurt komt. Elke 30 seconden herhaalt hij diezelfde kreet, of je hem nu kunt redden of niet. Dat begint licht te irriteren, maar hij is niet de meest vervelende bijfiguur in het spel. Die prijs gaat naar comedian Conan O'Brien, die in de hub-werelden 'behulpzame' grappen maakt over de functie van de verschillende kamers. En diezelfde grap maakt hij elke keer als je hem ziet. De eerste keer was zijn mop over hoe je een level kunt selecteren al niet echt leuk, de tiende keer dat je hem hoort kun je die man wel schieten. Ook de Green Loontern, Daffy Duck in het kostuum van de Green Lantern, is misplaatst in deze wereld. Hoewel DC zichzelf aardig op de hak neemt in het spel, gaat de toevoeging van een figuur uit Looney Tunes net wat te ver.
Het klinkt alsof er heel wat te klagen is over dit spel, en dat klopt ook wel. Maar onderschat niet hoeveel plezier je eruit kunt halen. De grappen vliegen je om de oren en het geheel speelt gewoon heerlijk weg. Ook de coöp werkt als een zonnetje; dit spel leent zich er perfect voor om met zijn tweeën te doorlopen. Het is spijtig dat dat niet online kan, maar samen op de bank is het toch het leukst. Wie een beetje moe is van hetzelfde trucje dat alle Lego-games kenmerkt zal hier dus niet genoeg vernieuwing vinden. Sterker nog, door het gebrek aan vrijheid is het zelfs een stapje terug. Als je echter nog niet genoeg hebt van de heerlijke humor en de grote verzamelwoede die de Lego-games zo populair maken, dan ga je hier weer een steengoede tijd mee beleven.