L.A. Rush (PSP)

De grote vraag is natuurlijk of het spel genoeg vernieuwing en extra’s met zich meebrengt om interessant te zijn. Het antwoord hierop is helaas ‘nee’. De enige nieuwe elementen zijn twee multiplayer modes met wapens en een stunt mode. Maar zoals gezegd zijn dat enkel extra’s en is de rest van het spel gelijk gebleven aan de grote versie op de consoles. En wat voor game was dat ook alweer?

L.A. Rush draait om straatracer Trickz die op zijn feestje een aanvaring krijgt met ene Lidell. Het is niet voor niets, want Lidell heeft twee miljoen dollar geïnvesteerd in een straatrace competitie en ziet Trickz dit geld liever niet winnen. Trickz denkt hier natuurlijk anders over en kan niet wachten om in Lidell’s geld te zwemmen. Terugkomend van een zuurverdiende vakantie komt Trickz er echter achter dat Lidell alles van hem afgepakt heeft en natuurlijk als belangrijkste zijn auto’s. Tijd om die terug te stelen!<

Je begint dus als professionele straatracer, maar toch onderaan de ladder. Om weer geld en je auto’s terug te verdienen, vervul je opdrachten in een open stad. Naar de opdrachten rij je toe via een radar, waar verschillende rondjes staan voor verschillende opdrachten. Los Angeles is grotendeels nagebouwd voor het spel, dus er is veel oppervlakte om te berijden. De opdrachten zelf variëren in straatraces tot het terugstelen van je auto’s. Daarbij moet je telkens zelf je route bepalen, want je bent altijd vrij om te gaan en staan waar je wil. Met nitro-boosts kun je ook nog eens tijdelijk extra hard door de straten racen.

De opdrachten zijn zelf relatief simpel en meestal wel in één keer te halen. De grootste moeilijkheid zit in de omgeving die niet altijd mee wil werken. Er rijdt veel verkeer en het is bijna onmogelijk om daar met hoge snelheid goed doorheen te scheuren. Gevolg is of een crash, waarna je auto total-loss is, of dat de politie achter je aan komt rijden. Gelukkig kun je ook wel weer bijzonder makkelijk van de politie weg rijden. Naarmate het verhaal vordert, heb je zo nu en dat wat originele missies, zoals het kapot rijden van reclameborden, maar het spel is grotendeels een aaneenschakeling van herhaling. Je rijdt naar je missie, start en wint, en begint weer bij je startpunt om naar de volgende missie te rijden. Dit was voor PS2 alleen wel hinderlijker dan voor de PSP. Puur omdat je met de PSP sneller geneigd bent om zo nu en dan eens een missie te doen en daar is het systeem prima voor.

De nieuwe features zijn ook aardig, maar weten niet volledig te overtuigen. Iets waar het hele spel wat aan lijdt. Het is leuk en aardig, maar echt overtuigend is het niet. Qua multiplayer modes kun je nu wel aan de haal gaan met wapens, wat best wat leuke uurtjes wireless plezier kan opleveren. Helaas kun je het spel niet delen, dus heb je wel twee versies nodig. Vervolgens is er ook nog een stunt mode, wat de tijd van de oude Rush games weer moet laten herleven. De tijd van flinke snelheden en bijzondere stunts. Het resultaat is een karige arena waarin je wat sprongetjes kunt maken en muntjes moet verzamelen om auto’s te verdienen. Je kunt als Tony Hawk op vier wielen zelfs trucjes uitvoeren, maar dit gaat niet verder dan onhandig rondjes draaien door de lucht.

Grafisch ziet L.A. Rush er nog steeds erg aardig uit. Je moet alleen wel van het hele urban sfeertje houden met het ‘pimpen’ van je auto (wat niet verder gaat dan de West Coast Crew betalen voor een leuk kleurtje en wat glimmends) en de urban muziek die uit je PSP-boxjes schalt. L.A. Rush is een degelijke racer die op geen punt bijzonder is en vaak in de herhaling valt. Toch zijn de missies leuk en kun je ook nog eens aan de slag met de nieuwe multiplayer modes. Echter, wij hadden graag wat meer PSP-extra’s gezien.