De onderlinge variatie tu en deze opdrachten is lekker groot – van het verijdelen van een bankoverval tot het opsporen van een autodief – maar de hoeveelheid staat in schril contrast met de 21 zaken en 40 zijmi ies van het origineel. En net als bij een Greatest Hits-cd mis je de context binnen het grotere geheel. Van een overkoepelend verhaal en het geleidelijk opwerken tot rechercheur is helaas geen sprake meer.
Giechelen om de simpelste dingen
Dat L.A. Noire: The VR Case Files zich beperkt tot een selectie is zonde, want hoe Rockstar Games de vertaling naar vr heeft aangepakt is prijzenswaardig. Je speelt de game vanuit een eerstepersoonsperspectief en je virtuele lichaam volgt zo goed mogelijk jouw eigen bewegingen, inclusief armen en benen. We zijn die het corrupte Los Angeles even lieten voor wat het was en giechelend onze beste dancemoves oefenden voor de spiegel in ons kantoortje. Rockstar heeft goed afgekeken van de concurrentie. Je hebt bijvoorbeeld geen menu’s nodig om je notitieblok of vuurwapen te selecteren, maar je plukt het gewenste gereedschap simpelweg van je digitale lichaam.
Naast het bekende teleportatie om je voort te bewegen, kun je ook de rechter trackpad inhouden en je armen langs je lichaam zwaaien om te lopen. Dit ziet er mi chien gek uit voor een toeschouwer, maar het werkt wonderwel om de illusie op te wekken dat je daadwerkelijk loopt. Autorijden is ook netjes vertaald: op intuïtieve wijze start je de motor, zet je de sirene aan en scheur je toeterend door de straten. Terwijl je rondloopt zijn er momenten waarop het beeld even zwart wordt, of dat je Phelps vanuit de derde persoon ziet lopen, waardoor de immersie kort wordt doorbroken. Dit kunnen we echter vergeven vanuit het oogpunt van comfort. Liever een zwart scherm dan dat je maag zich omkeert bij het bestijgen van een trap.
Het vermogen om zelf dekking te zoeken maakt de vuurgevechten al beter te verteren dan in de oorspronkelijke versie, maar onze favoriete bezigheden zijn nog wel de knokpartijen met verdachten. Met genoeg speelruimte kun je om de verdachte heen dansen en zijn slagen ontwijken. Voor een extra dosis vernedering kun je iemand met een vlakke hand in het gezicht slaan en meer dan eens voelden we de neiging om na een goede stomp in de maag onze tegenstander een knietje te geven. Ook al zijn de vuistgevechten een klein onderdeel van de game, het zijn soms de kleinste dingen waar je het grootste plezier uit haalt.
Too little, too late
L.A. Noire: The VR Case Files ziet er na zeven jaar niet heel indrukwekkend meer uit – zeker in verhouding tot de zeer hoge systeemeisen – maar de gezichtsanimaties blijven uitstekend. De personen die je ondervraagt kijken je recht aan en geven je de gelegenheid om elk nerveus stuiptrekkinkje van dichtbij te bewonderen. En te verdenken, natuurlijk. Net als bij de Switch-versie van vorig jaar heeft Rockstar de Truth, Doubt, Lie-keuze tijdens de ondervragingen wijselijk vervangen met Good Cop, Bad Cop en Accuse. De reacties van Phelps zijn daardoor beter te voorspellen, maar als geheel blijft het proces ondoorzichtig. Zo kan een Good Cop-reactie op een getraumatiseerde schoenenverkoopster nog steeds uitlopen op een woedende herinnering aan het feit dat liegen tegen de politie een misdrijf is, terwijl we alleen maar wilden vragen naar de bon in het jasje van het slachtoffer.
Als L.A. Noire: The VR Case Files het volledige verhaal en alle zaken had bevat, zou het zonder twijfel een van de beste ervaringen in virtual reality zijn geweest. Zoals vaker met vr zijn de eenvoudigste interacties vaak de leukste en Rockstar Games heeft duidelijk zijn best gedaan om L.A. Noire te vertalen naar het jonge medium. Met slechts zeven zaken om op te lo en en de volledige afwezigheid van zijmi ies, voelt L.A. Noire: The VR Case Files echter uiteindelijk meer als een demo dan een volledige game.
L.A. Noire: The VR Case Files is nu beschikbaar op Steam en werkt met de HTC Vive.