Toby en zijn a istente Karin moeten ontsnappen aan de maffia en doen dat door op diverse kantoorartikelen door de straten van China te rijden. Dat is zo’n beetje alle informatie die je over het verhaal krijgt. Dit verhaal krijg je halfslachtig voorgeschoteld in het titelscherm en verder zul je nergens iets te weten komen over de plot. Maar wat maakt het ook uit? Dergelijke arcade-achtige games vragen niet om een diepgaand plot en het is werkelijk hilarisch om je personage op bijvoorbeeld een bureaustoel en stofzuiger rond te zien rijden. Hilarisch, tot je zelf aan de slag gaat met de game.
Ware hel
Kung Fu Rider is namelijk een ware hel om te besturen met de Move-controller en dat is natuurlijk de enige manier om het spel te spelen. Op je bureaustoel leg je een lineaire weg door een level af en moet je snelheid opbouwen door de controller heen en weer te schudden. Je moet echter ook objecten en maffialeden die in de weg staan ontwijken. Een zwiep omhoog met de controller laat je bijvoorbeeld springen, terwijl een ‘steek’ naar voren zorgt voor een snelle dash.
Je kunt je mi chien wel voorstellen dat de verschillende bewegingen die je uit moet voeren om zowel sneller te gaan als de objecten te ontwijken al snel met elkaar verstrikt raken. Dat gebeurt dan ook. Een sprong wanneer je harder wilt gaan, een bukkend personage terwijl je eigenlijk probeert te dashen… gezien de obstakels snel op je afkomen is er precisie vereist en dat biedt Kung Fu Rider op geen enkel moment.
Dit heeft niets met de kwaliteit van de Move-controller te maken. Uit andere games blijkt al dat die toereikend is. Nee, dit heeft te maken met de ontwikkelaars van Kung Fu Rider, die niet beseften dat mensen niet de precisie bezitten om op hectische momenten een bepaalde beweging te maken met een controller, wanneer die bewegingen teveel op elkaar lijken. De verschillende ‘parkoersen’ situeren zich overigens allemaal in dezelfde stad en bieden totaal geen grafische of gameplaytechnische variatie. Wel komen er steeds meer obstakels waar je onderdoor moet glijden, overheen moet springen, door moet rammen of zelfs over moet grinden. In plaats van dat dit het spel leuker maakt, wordt het alleen maar meer frustrerend: een duidelijk teken dat een game onherroepelijk kapot is.
Extra opties
Er zitten nog wat middelmatige opties in de game die het geheel iets langer leuk houden. Een modus waarin je op je eigen tempo de tracks kunt verkennen en twintig tokens moet zien te verzamelen. Ook is er een multiplayermodus, waarin de tweede speler je helpt door hier en daar obstakels uit de weg te ruimen, een beetje vergelijkbaar met de a isterende modus in Super Mario Galaxy 2. Natuurlijk is het niet genoeg om lang te boeien, want een slechte game blijft een slechte game, ook met wat extra opties erbij. Kung Fu Rider is ontstaan uit een heel leuk idee, maar de uitwerking is bar slecht.