De kleurrijke strategie-RPG Krater had alles in zich om een fantastische game te worden. Het leent van Diablo 3 (gameplay) en Fallout (setting) en de ontwikkelaar probeert op kenmerkende Zweedse wijze de game wat humor en frisheid te geven. Denk aan veel verzadigde kleuren en leuke verwijzingen naar de hedendaagse pop- en nerdcultuur. Maar de gemoedelijkheid die Krater uitstraalt, is in de gameplay nergens te bekennen. Krater is een hele eigenwijze strategie-RPG die de speler niet in het verhaal en spel meeneemt, maar eerder zegt: ‘flikker maar op en zoek het zelf lekker uit’. Een dergelijke instelling mag een ontwikkelaar gerust aannemen, maar het maakt Krater op veel momenten gewoon niet eens leuk om te spelen.
Huh? Een verhaal?
Het flinterdunne verhaal van Krater gaat over een postapocalyptische wereld waarin Zweden door een kolo ale ontploffing in een militaire basis is getroffen. Het land is in één grote krater veranderd en in deze krater zijn nieuwe steden gevormd. In de game speel je met een team van drie free-diggers: een soort van huurlingen die klusjes voor anderen opknappen. Je begint als speler met een enorme kater na een ruig feestje en moet je andere teamgenoten vinden, om hierna plotseling weer aan het werk te gaan als free-diggers.
En dat is het ongeveer wel. Je komt door een paar korte tu enfilmpjes iets meer over de wereld te weten, maar alles blijft erg vaag. Zelfs de gesprekken, die net als in Diablo 3 met tekstballonnetjes worden gevoerd, zijn erg oppervlakkig en hebben weinig betekenis. Om het kort te zeggen: je hebt eigenlijk geen idee wie je bent en wat je precies doet. En dat is vreemd, want Krater probeert toch erg veel op het verhaal te leunen.
Doodszonde
Het eerste kenmerkende postapocalyptische stadje in Krater doet door de droge grond en het afvalmateriaal denken aan Rage en Fallout 3. De game straalt eenzaamheid uit, maar blijkt altijd opgewekt en vrolijk ogen. Dit komt mede door de diepe en felle kleuren van de natuur rondom de stad en bepaalde bosgebieden. De graphics zijn ook een beetje te vergelijken met die van Diablo 3, waar laatstgenoemde wel meer details bevat.
Toch heeft Krater zichzelf met dit specifieke kleurgebruik in de vingers gesneden. De omgevingen in de game zijn enorm sfeervol, totdat je bij de zoveelste ondergrondse locatie komt. Dit heeft Diablo 3 opgelost door verschillende ondergrondse omgevingen te gebruiken, maar Krater houdt nogal vast aan de ‘grijze paden met een zwarte achtergrond’. De ondergrondse pa ages prikkelen je totaal niet en dagen je ook niet snel uit om de omgeving verder te verkennen. En dat is een doodszonde voor een strategie-RPG die voornamelijk leunt op het ontdekken en verzamelen van intere ante items.
Ontiegelijk vervelend
Krater speelt als ook grotendeels hetzelfde als Diablo 3, alleen met veel saaiere en repetitieve gevechten. Dit komt grotendeels door de karigheid in speciale aanvallen (daar heb je er niet veel van) en een gebrek aan gave actiebewegingen. Het gebeurt vaak dat je personages niet eens lijken te vechten, maar wel schade aanrichten. Dat ziet er niet alleen heel idioot uit: het brengt je ook in de war, want het lijkt alsof je team jouw commando’s negeert. Het is een vervelende bug. Daarnaast kan vrijwel niets in de wereld kapot. Dat lijkt niet zo’n groot punt, maar de spelwereld voelt hierdoor tijdens mi ies heel doods en zelfs saai aan.
De mi ies in Krater voer je uit met een team dat je zelf kunt indelen door teamleden te wi elen en nieuwe personages aan te nemen. Voor sommige mi ies heb je een healer nodig, voor andere eerder twee grote aanvallende krachten. Hoewel dit in principe een goed game-aspect is, blijkt dit heel slecht in de game te zijn verwerkt. Je kunt sommige personages namelijk niet verder laten groeien dan een bepaald level. Om een voorbeeld te geven: je begint met drie teamgenoten en bent binnen een uur al op level vijf, tevens het hoogst mogelijke level wat zij kunnen halen. Dit betekent dat de gevechten die hierna volgen geen ervaringspunten meer opleveren tot je nieuwe teamgenoten selecteert. En deze nieuwelingen hebben geen goede wapens, geen goede armor en beginnen op level nul. Krater ziet personages liever als drie uur durende-inwi elpoppetjes die daarna voor altijd verdwijnen.
Vergeet niet om op ‘operate’ te drukken
Eén van de weinige aanpa ingen die je bij de personages kunt doen, is een speciaal attribuut aan hun harnas toevoegen. Dit beïnvloedt bijvoorbeeld de kracht of het uithoudingsvermogen van een teamlid. Je sleept dit attribuut dan in het harnas, maar ik kwam er na vier keer pas achter dat je per se op het knopje ‘operate’ moet drukken. Het knopje staat half verscholen onderaan. Waarom wéér een nutteloze, extra handeling? Krater gunt je niet de ruimte om je een team te laten opbouwen, maar heeft wel weer een extra muisklik nodig voor de meest simpele taak.
Eén extra doolhof, alstublieft
Een andere grote tekortkoming in Krater is de overzichtskaart. De meeste omgevingen hebben doolhofachtige trekjes, waardoor je vaak naar een uitgang moet zoeken. Als je drie ondergrondse pa ages bent gepa eerd en uiteindelijk de gevaarlijke beer hebt gedood, kun je weer helemaal terug naar het begin lopen. Maar dat vindt Krater nog niet genoeg. Het is namelijk zo dat als je de vorige omgeving weer betreedt, je geen overzichtmap meer hebt. Je moet dus alles weer opnieuw ontdekken om de uitgang te vinden. Als je door al die ondergrondse gangenstelsels bent gelopen, is het ronduit kut om weer alles te ‘ontdekken’ om alleen maar bij de uitgang te komen.
Zelfs de gevonden loot is vrij onbevredigend. Heb je ooit wel eens een zak winegums gekocht en dat er maar weinig rode snoepjes in zaten? Zo voelt de loot in Krater ongeveer. In de eerste paar uur heb ik ongeveer veertig (!) keer hetzelfde wapen gevonden. Daarnaast vind je vooral veel rotzooi, wat je later voor een habbekrats kunt verkopen. In Diablo 3 word je constant voor de keuze gesteld en twijfel je bij elke nieuwe vondst wat je nu weer weggooit en behoudt. In Krater verkoop je vrijwel al je items, zonder er ook maar één keer naar om te kijken.
Krater was één van mijn favorieten dit jaar. Na de ietwat slechte alpha-versie bleef ik hoop houden dat de ontwikkelaars alle slordigheden en bugs uit de game zouden halen. Het is ze niet gelukt. Verre van zelfs. Het spelen van Krater doet je denken aan het Nederlands elftal: je ziet de potentie, maar de boel stort voor je ogen in elkaar.
Krater is getest op een Intel Core i7 3770K, ASUS Sabertooth Z77, SSD, 16GB RAM en een GTX 690 4GB.
Krater is onder meer verkrijgbaar via Steam en kost € 13,99.