Nicklas Nygren, ook wel bekend als Nifflas, is een bekende naam in de indiescene met de oude Knytt-games en onder andere Within a Deep Forest op zijn conto. Alle zijn het kleurrijke platformgames met ogenschijnlijk simpele gameplay, maar met een diepgaande ondertoon. In samenwerking met Green Hill Studios, waar ook een aantal Nederlanders werken, brengt hij met Knytt Underground zijn eerste game voor de console. Volgens hemzelf is het zijn grootste game ooit gemaakt en de eerste game waar hij de moeite nam om er een verhaal bij te verzinnen. Daar waar zijn eerste uitspraak weldegelijk een zekere kwalitatieve uitkomst heeft, doet de tweede juist enorm afbreuk aan het geheel.
Een leugen?
Knytt Underground bestaat uit drie hoofdstukken in een soort postapocalyptische fantasiewereld met normale mensen, feeën en andere bijzondere wezens. In het eerste hoofdstuk speel je met Mi, een meisje dat niet kan praten en haar geheugen is verloren. Of althans, dat vertelt een personage genaamd Nicklas, waarschijnlijk een avatar van Nifflas zelf. Mi noemt hem echter een leugenaar en stelt zichzelf gewoon netjes voor. Het is een dialoog waardoor je hoopt dat de game zich op een aparte manier laat interpreteren, met een intrigerende verhaallijn en een diepere laag. Jammer genoeg weet de game je in ieder geval op narratief gebied niet mee te slepen. De dialogen zijn ronduit zwak en personages hebben botte en vreemde uitspraken die totaal niet pa en bij de rustieke sfeer van de game. Kijk bijvoorbeeld niet vreemd op als een aantal gekleurde elfjes ineens “fuck” en “anus” gaan roepen. Het weerhoudt je ervan je echt te verliezen in de schitterende omgevingen, die ogenschijnlijk het hart en ziel vormen van deze indiegame.
De gameplay kent daarnaast een trage opbouw en het duurt een tijdje voordat je de ware charme ervan ontdekt. Welgeteld twee hoofdstukken. Mi kan springen en zich vastklemmen aan muren om zich een weg te banen door de 2D-levels. Her en der vind je ook gekleurde bolletjes met een speciale kracht, die jou op een bepaalde manier door het level heen sturen. Het blauwe bolletje schiet Mi bijvoorbeeld verticaal door het level en met het groene bolletje kun je Mi vrij door het level heen sturen. Dat herbergt in het begin nog weinig verheffing. De omgevingen zijn eentonig en enige uitdaging is nergens te vinden.
In het tweede hoofdstuk speel je met Bob. Hij is een bal die rond kan stuiteren door het level en op hogere plekken kan komen dan Mi, maar zich niet kan vastklemmen aan muren. Ook dit level kun je zien als een tutorial, maar draaft net als het eerste hoofdstuk net iets te lang door met simpele gameplay.
De waarheid
Als je op dat moment verzuchtend bent uitgekeken op deze game, zal je schrikken van hetgeen de game te bieden heeft in het derde hoofdstuk. Op dat moment kun je vrijelijk veranderen tu en Mi en Bob en op plekken terecht komen waar je eerder niet kon komen. Ook de wereld waarin je je nu bevindt is enorm groot met bijna 1800 ruimtes die zijn te verkennen. Hetgeen biedt een avontuur dat zoveel meer uren aan gameplay biedt, dat je bijna de zwakke start zou vergeten. Het is de bedoeling dat je zes klokken luidt, die de vernietiging van de wereld tegen moeten gaan. Eventjes hoop je dat ook het verhaal zich episch ontwikkelt, maar dat blijft helaas achterwege.
Het concept heeft overduidelijk invloed gehad van de oude Metroid- en Castlevania-games. Er is een enorme vierkante map met honderden kamers, die je individueel moet ontdekken. Tijdens het spelen voelt het alsof je een doolhof verkent en het zal uren duren voordat je alles hebt gezien in het derde hoofdstuk van Knytt Underground, de ware gedaante van de game. In combinatie met de gekleurde bolletjes kom je in aanraking met verra end inventieve puzzels en extreem uitdagende zoektochten. Om een item te vinden moet je soms de verbinding kennen tu en tientallen levels, waarvoor je platformen moet overbruggen met een hoop precisie en timing. De diepgaande gameplay blijft constant verra en en houdt een prima balans tu en fijne toegankelijkheid en zware uitdaging.
Het is door de uit- en afwerking van dit derde hoofdstuk dat de game niet tot dezelfde hoogte als de oude Metroid- en Castlevania-games stijgt. Ondanks de mooie en bewonderingswaardige omgevingen voelt het completeren van de game nogal leeg aan. Het grootste gedeelte van de game wandel je onwetend door de wereld en er zijn tientallen ruimtes waar je eigenlijk maar één kant op kunt of niks te vinden is.
Het sterkst is de game als je een verband ziet tu en verschillende ruimtes en je een gericht doel hebt. Vaak is dat doel een item dat je kunt geven aan een bepaald persoon in ruil voor het openen van een deur. Deze zoektochten geven echter onvoldoende narratieve voldoening door de zwakke beweegredenen van deze persoon. Ook als je na veel moeite alle bellen geluid hebt, voel je je nogal afgedankt door het vreemde einde. En dat is jammer, want op het gebied van gameplay is die voldoening er wel. Knytt Underground is namelijk een uitstekende platformer, die steeds sterker wordt als je meer van de imposante wereld ontdekt. Dat je daarvoor in eerste instantie wel diep moet graven is nauwelijks vergeeflijk.