Spelontwerper Mark Cerny mag met zijn uitgebreide ervaring (Crash Bandicoot, Spyro the Dragon, Ratchet and Clank) gerust een autoriteit op het gebied van platformgames genoemd worden. Wanneer hij zich vervolgens bij de lancering van de PlayStation 4 meldt met de gloednieuwe platformer Knack (spreek uit: nek) is het enthousiasme groot. Zeker met een overschot aan knal- en actiegames is een vrolijke platformgame geen overbodige luxe. En wanneer we de kleurrijke wereld van Knack binnenstappen worden we niet teleurgesteld: alles schreeuwt jong, fris, avontuur. Al is het toch ook braaf.

Met een hevig door Pixar geïnspireerde cast is dit natuurlijk ook niet zo gek. De olijke en wat koddige groep mensen geeft de game van meet af aan een onschuldig positief karakter dat door het semispannende verhaal nog eens versterkt wordt. Wat wil het geval, een groep goblins heeft het voorzien op enkele nederzettingen van de mensen. De goblins gooien grof geschut in de strijd, dus al snel worden de knapste koppen bij elkaar geroepen om ook de mensen te voorzien van enkele destructieve speeltjes. De wat sluw ogende miljardair Viktor heeft een berg robots klaar staan, maar de onhandige ‘Doctor’ heeft zijn eigen een troef achter de hand. In zijn onderzoek naar eeuwenoude relikwieën heeft hij een manier gevonden om deeltjes met elkaar te verbinden en er leven aan toe te voegen. En daar is Knack, een op het oog allervriendelijkst mannetje dat als uitverkorene de goblins een kopje kleiner mag maken.

Knack

Knack als oppervlakkige ster

Hoe het verhaal verteld wordt doet in al zijn clichés Amerikaans aan en mist net wat brutaliteit en spitsvondigheid die een Crash Bandicoot of een Ratchet and Clank wel hebben. Wie verder speelt merkt dat dit later ook niet meer verandert. Je medepersonages tonen weinig diepgang en blinken vooral uit in onhandige dialogen en voorspelbaar stomme keuzes. Als Knack sta je er goed gezien dus volledig alleen voor. Helaas krijgt Knack zelf amper tekst en heeft hij vrijwel nergens een mening over. Hiermee blijft Knack een vrij oninteressante hoofdrolspeler, die constant maar slaafs opdrachten aanneemt van Doctor. En zo word je meegetrokken op een avontuur en breng je onder andere een bezoek aan een goblinfort, mijnen en bossen.  

En hoewel al deze locaties op de hoogste scherpheid in beelden worden gebracht, zijn we maar sporadisch onder de indruk geraakt van de beelden die op onze televisie zijn getoverd. Zo voelen de werelden plastisch en leeg aan, alsof alles automatisch gegenereerd is. Aandacht voor detail, indrukwekkende explosies of grafisch spierballenvertoon in het algemeen lijkt volledig toegespitst te zijn op Knack zelf. Van relics die naar hem toe zweven tot het licht dat op hem afketst, het is een genot om naar te kijken.

Knack

Wervelwind van relics

Waar Knack visueel compleet bij de tijd is en zijn inspiratie vooral uit de grote animatiefilms haalt, gaat het voor de gameplay een decennia of twee terug in de tijd. We zijn aan het slaan, springen en ontwijken alsof het 1999 is. Nu weet Knack deze vertrouwde spelelementen op overtuigende manier neer te zetten, maar na een uurtje of twee rijst toch de vraag of we niet stiekem op een PlayStation 1 of 2 aan het gamen zijn. Het herhalende partijtje vijanden in elkaar rossen, van platform naar platform springen en af en toe een hendel overhalen heeft na een tijdje een geestdodend effect. Niet dat het niet leuk is, maar het vraagt zo weinig van je.

Knack kent een knop om mee te slaan, een knop om mee te springen, een rechterstick om een ontwijkende beweging mee te maken en een linkerstick om mee te lopen. Dat is dus de basis. De enige afwisseling die nog langskomt zijn de drie speciale moves die gebruikt kunnen worden wanneer Knack genoeg gele kristallen kapot heeft geslagen en daarmee een speciale meter heeft gevuld. De eerste move bestaat uit een wervelwind van relics, de tweede is een explosie waarbij vijanden die dichtbij de speler staan geraakt worden en de laatste is een soort bal van relics die Knack op vijanden kan afvuren. Buiten de afwisseling die dergelijke aanvallen opleveren, zijn we ook maar wat blij als het gele metertje vol is wanneer de game ons weer eens een frustrerend stukje level voorschotelt. Want dat wil nog wel eens voorbij komen.

Op herhaling

Knack is niet per se moeilijk, voor de kids is de simpele stand bijvoorbeeld een zegen, maar wie de game op de normale modus speelt moet zich mentaal voorbereiden op herhalen, herhalen en herhalen. De levensbalk van Knack is ongeveer even broos als een kast vol porselein (of eeuwenoude relikwieën!) en vaak is er niet meer dan een klap of twee van een willekeurige vijand nodig om het loodje te leggen. Zonder straf word je vervolgens naar het dichtstbijzijnde gepasseerde checkpoint gebracht. Soms is dit maar tien stappen terug, maar  vaker komt het voor dat je voor de zesde keer hele stukken opnieuw moet doen omdat er net voor het volgende checkpoint drie tanks het vizier op je gericht hebben. Op dit soort momenten wil de frustratie van keer op keer hetzelfde doen nog wel eens toeslaan.

Wat niet helpt is dat de werelden in het algemeen angstvallig dezelfde patronen blijven volgen. Elke wereld voelt hierdoor enigszins als een herhalingsoefening aan (waarin je dus al constant aan het herhalen bent). Op een gegeven moment krijgt Knack wel de mogelijkheid om nieuwe materialen tot zich te nemen, maar ook dit heeft weinig tot geen effect op de gameplay. Zo krijgt Knack in een bepaald gedeelte de mogelijkheid om ijs aan zijn lichaam toe te voegen waardoor hij snel groter wordt. Maar behalve dat het ijs smelt, waardoor Knack automatisch kleiner wordt, komt er geen andere vaardigheid vrij. Hetzelfde truukje wordt uitgevoerd wanneer Knack hout tot zich kan nemen. Het hout vat vlam, waardoor Knack opnieuw automatisch kleiner wordt. Iets inventiever is de toevoeging van staal. Enkele puzzels waarbij een magnetisch veld het staal uit het lichaam wegzuigt, bieden openingen voor een uitdaging. Helaas blijft het beperkt tot te simpele puzzels.

Knack

Knackzilla

De kracht van de PlayStation 4 brengt gelukkig ook enkele voordelen met zich mee die zelfs een vrij oppervlakkige game naar een hoger niveau kunnen tillen. De momenten waarin Knack groeit naar een Godzilla-achtige vorm zijn zonder twijfel niet alleen de mooiste, maar ook de leukste gedeelten van de game. Het voelt bijzonder goed om Knack van klein manneke dat moeite heeft om insecten van hem af te slaan uit te zien groeien tot een enorme Knack die geen moeite heeft om vijanden die er voorheen nog gevaarlijk uitzagen met een simpele klap uit te schakelen. Wat dan wel weer opvalt is dat Knack als reus weinig kapot kan maken. In het stadlevel zijn enkele gebouwen die kapotgeslagen kunnen worden, maar het grootste gedeelte van de gamewereld is onaantastbaar. Dit is een gemiste kans en voegt weinig waarde toe aan de toch al wat steriel aandoende omgevingen.

Knack is hiermee niet de nieuwe platformtopper waar we vurig op hoopten. Tuurlijk, ouderwets rennen, springen en slaan is best leuk en wanneer tussen alle teleurstelling en frustratie toch telkens wel een lach tevoorschijn komt, weet je dat Knack iets goed doet. Een coöpmodus biedt daarnaast nog wat extra plezier, maar Knack moet vooral blij zijn dat er nog weinig echte concurrentie is. Wil Knack namelijk in de toekomst nog een keer op herhaling (!), moet het wel met iets beters komen.