Waar zijn de platformgames? Ooit waren het de smaakmakers en later ook de melkkoeien van het gameswereldje, maar inmiddels zijn ze verdrongen door de shooters en actiegames. Het is niet eerlijk, we willen meer platformgames! Namco, kom hier met die remake van Klonoa!
Eigenlijk klopt bovenstaande introductie niet helemaal. De Wii lijkt namelijk steeds meer op te bloeien tot dé thuishaven voor tweedimensionale platformers. Na Wario Land: the Shake Dimension en de pas verschenen overzetting van Donkey Kong: Jungle Beat krijgen we nu alweer een lekker ouderwets avontuur voor onze kiezen. En ja, felle kleuren en vreemde personages die onbegrijpelijk brabbelen zijn gewoon weer aanwezig.
Klonoa verscheen meer dan tien jaar geleden op de PlayStation onder de naam Klonoa: Door to Phantomile. Het was toen al een uitermate onderhoudende platformer die gruwelijk genegeerd werd en nu blijkt dat de gameplay weinig van haar oorspronkelijke charme heeft verloren. Dit is een strikte tweedimensionale ervaring (met driedimensionale achtergronden) waarin je levels uitspeelt door het einde ervan te bereiken. De game is echter zo goed dat je er nog altijd met een grote glimlach op je gezicht doorheen speelt.
Gebruik je jojo
Natuurlijk heeft Klonoa iets unieks dat de game onderscheidt van de rest. In plaats van dat je op vijanden springt of ze neerschiet, moet je ze oppakken met een soort jojo die je een meter of wat voor je uit kan gooien. Alleen wanneer je een vijand vast hebt, kun je een dubbele sprong maken. Natuurlijk wordt deze mechaniek volledig uitgebuit in de gameplay en ontstaan er hierdoor vanzelf kleine puzzels in de vorm van obstakels waar je overheen moet zien te komen. Het klinkt mi chien niet als een revolutionaire toevoeging, maar het voelt gewoon goed. Als je later in het spel geen idee hebt hoe je over een metershoge muur komt en na een paar minuten denken er vervolgens zelf achterkomt dat je moet springen, een vijand moet pakken en de dubbele sprong moet maken, dan nog een vijand moet pakken en nog zo'n sprong moet maken, is de voldoening groot.
Dit komt doordat het leren van de gameplay op briljant gedaan is. Geen moment krijg je het gevoel dat je vastzit door middelmatig levelontwerp. Nee, de game neemt je (overigens nergens geforceerd) bij de hand en leert je level voor level de fijne kneepjes van het vak. Tegen de tijd dat je op de helft van de game bent, heb je echt totale controle over Klonoa. Dat is goed ook, want de uitdagingen beginnen dan pittiger te worden. Ook moet je wat langer zoeken wil je ook alle verzamelitems in elk level vinden en lopen er verschillende soorten vijanden rond die specifieke tactieken vereisen voordat je ze op kunt pakken. Sommige vijanden kun je bijvoorbeeld alleen pakken als ze met hun rug naar je toe staan.
Wordt het ergens echt moeilijk? Nee. Maar dat wil je in deze game ook helemaal niet. In Klonoa wil je op je gemak zo af en toe een level spelen om te genieten van de sfeer. En tevens van de soepele gameplay, die alleen de vierpuntdruktoets en de 1- en 2-knop op de Wiimote vereist: lopen, springen en je jojo gebruiken. Je kunt ook de Nunchuck aan je Wiimote koppelen, zodat je met de analoge stick rond kan lopen en de Wiimote een zwaai kan geven. Met zo'n zwaai voer je een draaiende beweging uit die vijanden tijdelijk uitschakelt, maar dit heb je niet echt nodig. Het is fijner om de Wiimote als NES-controller vast te houden: dan is het nostalgische gevoel compleet.
Shakespeareaans
Namco heeft deze eerste game van haar nooit doorgebroken mascotte ook nog eens voorzien van een nieuw uiterlijk. Geen glanzend laagje verf, maar helemaal opnieuw opgebouwd. Dat zorgt er niet alleen voor dat de game in widescreen afspeelt, maar ook nog eens dat het in één klap een schitterende Wii-titel is. Vooral de levels die zich in de natuur afspelen zijn een lust voor het oog en zouden zelfs op de Xbox 360 of PlayStation 3 niet mi taan. Weelderige watervallen en grasvelden op de achtergrond zijn precies het recept waar de door donkere, inwi elbare gangen geteisterde gamer op zit te wachten. Verder kom je in kastelen, langs spookhuizen en boomhutten, en is er dus genoeg variatie voor het oog.
De game is in deze nieuwe versie ook ingesproken door echte stemacteurs. Gelukkig kan er voor gekozen worden om de originele 'brabbelende' stemmen uit het origineel weer aan te zetten, want de nieuwe stemmen zijn tenenkrommend en maken van de dialoog in de Sonic-games nog een Shakespeareaans meesterwerk. Maar goed, daarvoor speel je deze game ook niet.
Dan rest ons nog de levensduur: die is kort. Binnen een uur of vijf heb je het einde wel bereikt. Jammer? Natuurlijk, maar tweedimensionale platformgames zijn heel vaak kort en als je na het uitspelen van de game eigenlijk al meteen weer zin hebt om opnieuw te beginnen, weet je dat het goed zit. Dat komt mede door de variatie in de gameplay. Bovenal ben je vooral rond aan het springen met behulp van opgepikte vijanden. Gelukkig maak je in het ene level een ritje met een mijnkar, terwijl je in een ander level weer over een waterval heen sjeest. Bovendien is de game voorzien van een aantal fijne eindbaasgevechten, die je creatief laten nadenken voordat je ze neer kunt halen.