De kracht van Kingdom zit 'm in de uiterst beperkte mogelijkheden. Je kunt je voortbewegen en op gezette plekken binnen en buiten je koninkrijk geld uitgeven. Vechten is er niet bij en het is niet eens mogelijk om bij de inwoners van je koninkrijk te rade te gaan hoe de boel ervoor staat.
Tenzij je er een Let's play of andersoortige gids bijhaalt, doe je het eerste uur dus maar wat. Comfortabel gezeteld op je paard geef je geld uit aan een mannetje dat eruit lijkt te zien als een smid, in de hoop dat je hem zo rekruteert. Ook bij anderen laat je centen achter, zonder te weten wat het tot gevolg heeft. Met een beetje geluk bouwen je (omgekochte) inwoners een soort stadsmuur en wordt de basis gelegd voor een gemeenschap.
Onderzoekende houding
Kingdom vereist om die reden een onderzoekende en geduldige houding. Het speltempo ligt laag en daardoor voelt elke gelduitgave gewichtig. Maar omdat het in eerste instantie onmogelijk is te weten waar je smid zich mee bezig gaat houden, komt het meer dan eens voor dat je nogal schaarse centen niet ten volle benut worden. Dat komt je vaak duur te staan, want je koninkrijkje wordt elke nacht (en later ook overdag) aangevallen door een relatief groot aantal monsters, die zo uit Studio Ghibli's Prinses Mononoke weggelopen lijken te zijn. Ga je af, dan dien je volledig opnieuw te beginnen – in de hoop dat je ditmaal iets beter begrijpt hoe de spelmechanieken en de spelwereld van Kingdom functioneren.
Dit uitgangspunt is op een dusdanig doordachte manier uitgewerkt dat je je steeds verantwoordelijker voor de inwoners van je koninkrijk voelt. Je kunt weliswaar niet meevechten en staat daardoor vaker dan je lief is te kijken hoe de monsters je manschappen aanvallen, maar de luttele inbreng die je hebt, voelt desondanks (of juist daardoor) des te belangrijker. Het is aan jou om in te schatten welke inwoners geld nodig hebben en hoe dat jouw koninkrijk van haar ondergang behoudt. Aangezien Kingdom je geen houvast geeft, bijvoorbeeld in de vorm van een tutorial, overheerst een trots en voldaan gevoel wanneer je een gevaarlijke 'blood moon'-nacht overleeft.
Verhalend zonder context
Ook is het bijzonder hoe Kingdom verhaal en emotie communiceert aan de hand van gebaren en lichaamsbewegingen. Er is een premi e (jij bent koning(in) en monsters vallen je land aan), maar verdere context schittert door afwezigheid. Desondanks communiceert de game kraakhelder wat er aan de hand is en hoe je bevolking daarmee omgaat. Kleine, subtiele hoofdbewegingen en de lichaamshouding van de boogschutters zeggen een hoop, en ook de persoonlijkheid van je paard komt op deze manier naar voren. Hoewel pixel art anno 2015 onder vuur ligt, is het in Kingdom daadwerkelijk van meerwaarde voor de spelervaring.
De grootste kanttekening is dat je na een uurtje of negen doorhebt hoe de game werkt, alsook dat sommige aspecten enigszins willekeurig zijn. En hoewel de spelwereld procedureel gegenereerd wordt en daardoor de indruk wekt dat elke poging anders is, merk je daar in de praktijk relatief weinig van. Telkens zijn dezelfde artefacten en omgevingen terug te vinden, zij het op een net iets andere plek in de wereld. Het verandert de speldynamiek nauwelijks en wanneer je eenmaal een idee hebt wat de game van je verwacht, is het eigenlijk niet meer de moeite waard om na de zoveelste keer afgaan nogmaals opnieuw te beginnen. Het is om die reden ook aan te raden om niets over Kingdoms onderliggende spelmechanieken te lezen en geen Let's plays te kijken; een groot deel van de ervaring is gelegen in het ontdekken van de mogelijkheden en beperkingen van de game.
Kingdom is verkrijgbaar voor pc en Mac, en is gebaseerd op de gelijknamige Flash-game.