Kingdom Come: Deliverance

Door een gelukkige loop van omstandigheden komt Henry onder de hoede van Sir Radzig Kobyla, onder wiens vleugels hij zich ontpopt als een ware avonturier. Hoe precies is aan jou. Een voor de hand liggend pad is die van de gepantserde zwaardvechter. Kingdom Come: Deliverance kent een bijzonder uitgebreid vechtsysteem en een even diepgaande simulatie van wapenrustingen. Vanuit meerdere richtingen kun je slaan of steken. Afweren, pareren en riposteren behoren allemaal tot de mogelijkheden en voor elk wapen kun je tevens enkele vernietigende en historisch accurate combo’s leren.

Tegelijkertijd ervaar je hoe ridders de tanks van de middeleeuwen waren. Met een ruime selectie aan maliënkolders, kurassen, wapenrokken en tunieken kun je eindelijk die ridderfantasieën van vroeger uitleven. Vroeg in de game breekt het angstzweet je nog uit bij het zien van twee bandieten. Naar het einde van de game toe barst je in lachen uit, zodra vier rovers een paar keer zinloos met hun mes toesteken en in paniek raken als dat geen effect blijkt te hebben.

Je kunt het in Kingdom Come: Deliverance ook over een hele andere boeg gooien. In plaats van dapper op de vijand afstormen in een glinsterend harnas, behoren minder eervolle methoden net zo goed tot de mogelijkheden. In donkere kleding en met een boog op de rug kun je het jezelf een stuk makkelijker maken door ’s nachts een kamp in te sluipen. Een scheutje zelf gebrouwen vergif in de pot met eten gieten en de volgende ochtend wandel je fluitend het kamp binnen.

De vrijheid om te kiezen hoe je een bepaalde situatie doorkomt, loopt als een rode draad door de game heen. Zelden is er slechts één oplossing en het is aan jouw eigen opmerkzaamheid of je de alternatieven vindt. In de proloog van de game wordt Henry bijvoorbeeld gevraagd om een wanbetaler te confronteren. Je kunt met gladde tong de norse man overhalen om te betalen of, mocht dat niet lukken, je vuisten laten spreken. Daarnaast kun je ook je vrienden inschakelen om mee te helpen met het gevecht. De vierde route is bij het doelwit inbreken en zijn huis leegroven. Nou is dit nog een basaal voorbeeld, maar ook later in de game blijft deze vrijheid overeind. Zo zijn we er van overtuigd dat er een elegante oplossing is voor de infiltratie van het klooster, maar onze poging had meer weg van de climax van The Name of the Rose.

Deze vrijheid betekent ook dat iets op allerlei manieren helemaal in de soep kan lopen, maar dat wordt knap genoeg nooit frustrerend. ‘Quest Failed’ is zelden ‘Game Over’. Kingdom Come is geen makkelijke game, maar het script is voorzien van meerdere vangnetten, zodat het spoor nooit helemaal doodloopt. Bij onze zoektocht naar een kamp huurlingen hadden we eindelijk een ontmoeting met een paar ronselaars geregeld, maar dit eindigde in bloedvergieten voordat we de benodigde informatie hadden. De queeste stond weliswaar genoteerd als voltooid, maar we hadden geen idee hoe het nu verder moest. Even later merken we een nieuwe gespreksoptie op in de taveerne en komen we gelukkig alsnog op het juiste spoor. Dit verloopt niet altijd even vlekkeloos – soms vraagt Henry naar namen die we nooit eerder hebben gehoord – maar we hebben liever een opgetrokken wenkbrauw dan dat we een vier uur oude save moeten herladen.

Kingdom Come: Deliverance is niet slechts een bewonderenswaardig uitgebreide sandbox rpg, het is tegelijkertijd een fascinerende blik op centraal Europa van de late middeleeuwen. Een team van historici was nauw betrokken bij de ontwikkeling en dat merk je. De game zit tjokvol weetjes over vijftiende eeuws Bohemen en – ook al blijft Kingdom Come grotendeels fictie – veel van de personages en locaties komen zo uit de geschiedenisboeken wandelen. Wat geschiedenisboeken echter niet voor elkaar krijgen, is om deze periode zo effectief tot leven te wekken als Kingdom Come. Priesters houden op marktpleinen donderende preken over tegenpausen en corruptie binnen de kerk en dorpsbewoners slaan bezorgd een kruis als ze over de oorlog praten. Ook de interface ademt de middeleeuwen, met portretten en kaarten die in een platte, maar rijk versierde stijl zijn getekend. Uiteraard zijn er concessies aan de gameplay – je hebt gelukkig geen schildknaap nodig om je wapenrusting aan te trekken – maar Kingdom Come: Deliverance is uniek in zijn streven om een geloofwaardige middeleeuwse maatschappij te representeren.

De nadruk op geschiedkundige authenticiteit maakt bovendien dat Henry als personage altijd menselijk blijft. Vechten op een lege (of overvolle) maag is vragen om problemen en je doet er goed aan om regelmatig te rusten. Met een paar drankjes op bluf je jezelf sneller langs wachters die je argwanend vragen waarom je ’s nachts zonder fakkel door de straten sluipt. Als je echter te diep in het glaasje kijkt, ligt een blackout op de loer en loop je het risico om verslaafd te raken. In de meeste gevallen dragen deze deze invloeden van het survivalgenre bij aan de geloofwaardigheid van de game – een jonge, ongetrainde smidszoon slaat niet zomaar even vier bandieten van zich af – maar bij het savesysteem vliegt Kingdom Come uit de bocht. Het idee dat je alleen handmatig kunt saven door beperkt beschikbare Saviour Schnapps te drinken is geinig, maar het is niet leuk om door de game gestraft te worden als het echte leven zich aandient.

Een complexe sandbox rpg is niet compleet zonder even bizarre als hilarische bugs – onze favoriet is hoe alle soldaten in koor “Good to see you, Henry!” roepen na sommige tussenfilmpjes – maar de game zit vol kleine en grote foutjes die soms de vooruitgang in gevaar brengen. De ene keer loopt een npc die je vergezelt bij een opdracht enthousiast tegen een klif op, de andere keer ontbreekt er na een reload een cruciale gespreksoptie. Kingdom Come: Deliverance mist de gepolijste afwerking van een game als The Witcher 3: Wild Hunt. De animaties zijn bijvoorbeeld individueel indrukwekkend, maar ze volgen elkaar hakkelend op. De game is veeleisend voor de pc – een recente Core i7 of hoog geklokte Ryzen is vereist als je in drukke scènes zestig frames per seconde wilt halen – maar de laadschermen bij het beginnen van een gesprek of de secondenlange pauzes die af en toe de game plagen, zijn minder goed te verklaren.

Bovendien levert het verhaal naar het einde toe aan kracht in. De introductie van Henry en de aanval die het verhaal in gang zet zijn uitstekend gedaan, maar naarmate de plot vordert draait het steeds minder om de persoonlijke reis van Henry en steeds meer om de politieke spelletjes van edelen die maar een paar keer in beeld komen. De game doet zijn best om de conclusie recht te breien, maar het komt uiteindelijk neer op een ‘to be continued’. We verwachtten niet dat Henry aan het eind van de rit tot keizer van het Heilige Roomse Rijk wordt gekroond, maar een emotioneel beladen duel als climax had niet misstaan.

De ambitie van Kingdom Come: Deliverance reikt net wat verder dan zijn kunnen. Als een portret van de middeleeuwen is de game uniek en het is een bijzondere ervaring om simpelweg door de groene heuvels en bossen te galopperen. De zwaardgevechten zijn complex, maar bevredigend en de wijze waarop je op meerdere manieren problemen te lijf kunt gaan is bewonderenswaardig. Een gebrekkige afwerking en een verhaal dat geleidelijk zijn focus verliest zijn een smet op het blazoen van Kingdom Come, maar dat zijn zonden die we deze unieke game kunnen vergeven.

Kingdom Come: Deliverance is nu beschikbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. De review is op basis van de pc-versie.