Kinect Joy Ride ziet er zo vrolijk en kleurrijk uit dat het zowaar de Mario Kart voor Xbox 360 genoemd kan worden. Althans, qua presentatie. De besturing is dankzij Kinect echter zo uniek dat dit een heel ander beestje is. Helaas betekent uniek niet altijd beter. Datzelfde geldt voor Kinect Joy Ride, waarbij tijdens het spelen enkel één gedachte de boventoon voert: was dit maar Mario Kart.
Tijdens het spelen van Joy Ride bekruipt je de vraag waarom je überhaupt racegames met de bewegingsgevoelige techniek zou willen spelen. Een controller functioneert prima en als je dan toch voor realisme wilt gaan, volstaat een stuurtje. De kracht van Kinect zit hem in de controllerloze besturing, maar in Joy Ride lijkt dat de speelervaring juist parten te spelen. Als Joy Ride de toon zet voor toekomstige racegames op Kinect, zien wij de toekomst van het genre op Microsofts nieuwe platform donker tegemoet.
Feedback
Allereerst ontbreekt er tijdens het racen feedback. Het spel vraagt je de handen vooruit te houden en een denkbeeldig stuurtje vast te pakken. Op die manier kan je bochten maken en bijsturen waar nodig is. Het geven van gas en het trappen op de rem doet de game automatisch. Hoewel het racen daardoor makkelijker is, zorgt het er wel voor dat de speler minder invloed heeft op de race. Daarnaast is er niets dat aangeeft hoe ver je door moet sturen, behalve de auto op het scherm. Vaak zul je net iets te veel bijsturen om vervolgens in de vangrail te belanden. Het voelt gewoon enorm raar om niets vast te houden tijdens het racen. Zeker gezien trillingen uit een controller een groot gemis blijken tijdens het racen.
Tijdens de race kun je tevens over ‘boosts’ rijden. Trek het denkbeeldige stuurtje naar achteren om de zogenaamde boost op te bouwen en leun naar voren om de verzamelde extra snelheid te gebruiken. Dit zijn ook de bewegingen die gemaakt moeten worden om stunts uit te halen in de lucht. Een echt enerverende toepa ing van Kinect kunnen we dat niet noemen. Nog ergerlijker is echter dat Kinect deze bewegingen niet altijd even goed herkent. Daardoor ben je soms drukker bezig bent met het naar voren en achteren bewegen van je handen dan met eigenlijke sturen. Met alle gevolgen van dien.
Rails
Dat er regelmatig heen en weer geslingerd wordt op het parkoers door het gebrek aan een stuurtje, levert een hoop frustratie op. Toch maakt dat voor de uitkomst van de race vaak niet eens uit. De oplettende speler zal namelijk zien dat er onzichtbare ‘rails’ op de tracks liggen die het wagentje op het goede ‘spoor’ houden. Soms wordt er uit het niets voor een alternatieve route gekozen, waarbij het wagentje netjes andere rails kiest. Dat zorgt ervoor dat spelers meer gebaat zijn bij weinig sturen dan trachten het betere bochtwerk na te streven, wat natuurlijk compleet het tegenovergestelde is van wat spelers in een racegame horen te doen. De speelervaring die ontwikkelaar BigPark voor ogen had, komt in de praktijk overduidelijk minder goed uit de verf.
De gebrekkige besturing heeft een extra nare nasmaak omdat het overduidelijk is dat BigPark met oprecht goede intenties aan de game heeft gewerkt. Zo is het menu rijkelijk gevuld met modi: van stuntraces tot modi waarin items op de baan liggen die het geheel nog meer op Mario Kart doen lijken. Het gebruiken van die items is overigens erg origineel uitgewerkt. Wapens zoals stenen en ijsblokken zweven vlak naast het hoofd van de speler en moeten daadwerkelijk gepakt worden met de linkerhand om ze in te kunnen zetten. Daarnaast kunnen spelers hun wagens verschillende kleurtjes meegeven (al besturen alle auto’s hetzelfde), kan er online gestreden worden en hebben alle parkoersen hun eigen kleurrijke thema.
Gewone game
Na het spelen van Joy Ride blijven we maar met één gedachte achter: konden we de titel maar met een controller spelen. Kinect Joy Ride begon het leven als ‘gewone’ game en werd ontworpen als een titel die met de controller bestuurd moest worden. Microsoft besloot het spel echter klaar te stomen voor de Kinect-lancering en die plotselinge keuze is overduidelijk verantwoordelijk voor de gebrekkige besturing. Het verlangen naar wat de game voorheen had kunnen zijn blijft als een doodsvonnis boven het hoofd van Joy Ride hangen.