Het is de crux van de launchgame. In ruil voor de spotlights en een vrijwel concurrentieloos speelveld moeten torenhoge next-gen-verwachtingen worden ingelost. Hoewel Guerilla Games drie jaar lang heeft gewerkt aan Killzone Shadow Fall, blijft het een uitdaging om in moordtempo grenzen te verleggen op een gloednieuwe console.
In onze eerdere artikelen over de singleplayer en multiplayer van Killzone Shadow Fall merkten we al op dat de Amsterdamse studio dat bij vlagen verra end goed afgaat. Vooral grafisch maakt de game indruk. We waren ook zeer te spreken over de DualShock 4, waarbij de inbreng van Guerilla Games in het ontwerp van de controller duidelijk te merken is. Nu we nog eens een groot aantal uren in de game hebben gestoken, blijft het positieve gevoel hangen. Killzone Shadow Fall is een knappe game; niet perfect, maar wel eentje die je bij je PlayStation 4 moet aanschaffen.
Knappe manoevre
Killzone manoeuvreert zich knap langs de lanceringshordes waarover veel spellen struikelen. Het spel weet je als een van de weinige games daadwerkelijk het gevoel te geven dat je op een next-gen console speelt. Maar los van het mooie plaatje voelt Shadow Fall vooral heel compleet aan. De singleplayer biedt minimaal zo’n acht uur aan speeltijd met gevarieerde mi ies die ruimte bieden voor eigen inbreng. Er wordt niet gekozen voor gescript spektakel. In plaats daarvan moet het vuurwerk vooral van jezelf komen. Confrontaties met vijanden zijn namelijk niet volgens één recept op te lo en. Een grote rol hierbij speelt drone-compagnon OWL.
Na langere tijd met de game doorgebracht te hebben, beginnen we de OWL steeds beter op waarde te schatten. Hoewel het swipen nog steeds enigszins als een gimmick aanvoelt en in verhitte situaties eigenlijk geen optie is, went het wel. Maar belangrijker is dat het tactische element van de OWL – hem op de vijand afsturen om vervolgens zelf de vijand van de andere kant te verra en - gewoon zeer goed werkt. De buurt scannen met een druk op de vierpuntsdruktoets is ook een fluitje van een cent. Zeker na dit veelvuldig te hebben gebruikt, komt er handigheid in de vingers waardoor het bijna een automatisme wordt elk gebied snel even te scannen. De tactische voorsprong die dit oplevert maakt het geheel veel leuker.
Natuurlijk is het ook mogelijk om als een dolle stier op alle tegenstanders te schieten, maar het is vooral mogelijk, je wordt nergens gepusht. Juist die simpele vrijheden maken gevecht ituaties intere ant. De benarde tunnels laat Guerilla Games als resultaat ook maar sporadisch langskomen, om ruim baan te geven aan open gebieden. Het geeft daarmee niet alleen de PlayStation 4 een kans om zijn spierballen te tonen, maar ook Killzone een kans tijdens de confrontaties te excelleren.
Geen verbindende factor
Guerilla Games wil het verhaal een zetje geven. De trilogie is afgesloten. Hoewel we in Killzone Shadow Fall nog steeds in hetzelfde universum leven, zijn we dertig jaar verder. Dit keer worden we niet geconfronteerd met een keiharde oorlog, maar een ongemakkelijke situatie waarin de twee kemphanen (Vektans en Helghans) samen – gescheiden door een muur – op één planeet wonen. De dreiging, frustratie en spanning die dat met zich meebrengt hangt constant in de lucht. Het is een goed gekozen decor dat sfeervol in beeld wordt gebracht.
Het is jammer dat het verhaal niet altijd even goed profiteert van de uitstekende setting. Soms voelt het alsof de mi ies eerst zijn uitgedacht en het verhaal er omheen is geschreven, waardoor het iets aan consistentheid inlevert. Als gevolg wordt je niet echt meegesleept in het drama. Een sterker hoofdpersonage dat de show kan dragen had hierbij als verbindende factor kunnen werken. De man waarbij we de huid in kruipen, Lucas Kellan, is daar helaas niet de aangewezen persoon voor. De first-person-aanpak, waarbij NPC’s rechtstreeks tot jou praten begint goed, maar op een gegeven moment voelt het apathisch. We zien Kellan nooit echt in beeld, waardoor het moeilijk is met hem mee te leven. Daarnaast bieden de overige personages te weinig charme en fantasie om iets in ons los te maken.
De evolutionaire stap die Shadow Fall met zijjn verhaalvertelling niet weet te maken, ontbreekt af en toe ook in de gameplay. Vernieuwende stappen als het vrijere leveldesign en de intelligente sci-fi zijn een zeer welkome toevoeging, maar kennen we bijvoorbeeld al van series als Halo en Deus Ex. Andere toevoegingen zoals de aanwezigheid van enkele puzzels en een stealth-gedeelte voelen vooral vreemd en onnodig. Killzone Shadow Fall overtuigt eigenlijk vooral wanneer de geweren gebruikt kunnen worden.
Verlengd genot
In de multiplayer krijgen de wapens in ieder geval ruim baan. In enkele prachtig vormgegeven levels is het heerlijk strijden en verbazen we ons zelfs na een aantal uur nog over het detail en de scherpheid van het geheel. De modus die ons het meest aanspreekt is Killzone’s unieke Warzone-modus. Deze tombola van modi zet spelers om de paar minuten weer voor een geheel nieuwe uitdaging, waarbij het team met de meeste geslaagde mi ies uiteindelijk de overwinning pakt. Het geeft de se ies een heerlijke dynamiek, waarbij je om de paar minuten weer een nieuwe kans krijgt om je te revancheren of je kracht nog eens te benadrukken.
Een van de tofste opties is de mogelijkheid Warzones compleet naar eigen inzicht aan te pa en. Werkelijk van alles kan ingesteld worden. Hoewel we vooral op Guerilla’s eigen settings hebben gespeeld, kunnen we niet wachten om te kijken wat voor intere ante combinaties door de community bedacht worden. Urenlang buffelen om de best mogelijke uitrusting vrij te spelen is niet meer nodig. Killzone Shadow Fall biedt ook de beginnende speler onmiddellijk toegang tot vrijwel het gehele arsenaal aan wapens en skills.
Gelukkig is er nog wel het een en ander te behalen. Wie z’n geweer wil uitbreiden, moet daar wat specifieks voor doen. Heb je in een potje net onbewust vijf headshots uit de mouw geschud, dan heb je het principe waarschijnlijk al door: enkel knappe staaltjes schietwerk verdienen een beloning. In combinatie met de Warzone-modus maakt dat Killzone Shadow Fall een hele intere ante multiplayershooter. Maar dan vooral voor de gamers die hebben genoten van de singleplayer. Meer dan wat dan ook blijft de game in elke modus typisch Killzone: keiharde actie en een vleugje tactiek op een iets lager tempo.