Killzone Mercenary excelleert op twee vlakken. Audiovisueel benadert het met name deeltje twee aardig. Qua details kan het niet meekomen, maar de lichteffecten, animaties en soundtrack zijn Guerilla-waardig. Daarnaast is het de eerste keer dat een ontwikkelaar daadwerkelijk de kunst verstaat om intense, enerverende en bovenal gedegen knalactie naar een handheld-ervaring te vertalen. Een strik erom en linea recta in de winkels leggen. Na Black Ops: Decla ified zijn alle shooters met enige allure welkom, dus Mercenary komt als geroepen.
De multiplayerbèta bevestigt die animo: een handjevol aardig ontworpen levels, een doordacht levelsysteem en drie conventionele spelmodi houden de Vita-community al enige tijd onder de pannen. En terecht. Samenwerken loont, de overdaad aan wapens en speelstijlen komen goed tot hun recht en de actie en besturing zijn als op de console. Werkelijk baanbrekend is het overigens niet; de shootercontouren waarvoor de Call of Duty-serie verantwoordelijk voor is, verliezen zelfs enigszins aan geldingsdrang.
Dit is Killzone
Zeker, een gepolijste ervaring als deze is nog nooit vertoond op een handheld – en daarvoor verdient Guerilla Cambridge een pluim. En dit is bij uitstek de game die Vita’s verkoopt, of op z’n minst onderstreept waar het apparaat toe in staat is. De multiplayer zal tot in de lengte van dagen gespeeld worden, zeker wanneer hier en daar wat nieuwigheden beschikbaar komen. Wat dat betreft zijn er geen conce ies gedaan. Er is genoeg om handen om van Killzone Mercenary de vaste ontmoetingsplek op de Vita te maken; potjes tu en vrienden of voor een van de ranglijsten, veel vrij te spelen, levels die zich lenen voor verschillende speelstijlen en doelstellingen die de zoveelste capture the flag-variant net iets veelzijdiger maken.
En bij vlagen is de singleplayer dusdanig intrigerend dat het er niet toe doet dat Mercenary reeds verkende shootersjablonen opnieuw presenteert. Ergens halverwege is het bijvoorbeeld zaak een amba ade te infiltreren en een gegijzelde, uiterst belangrijke familie te bevrijden. Etiketten en doeken van een groen, levendig plein die de ‘bright future’ van de stad inluiden, kleuren de welkomshal. Onaangetaste Japanse bloesem doet daadwerkelijk vermoeden dat er nauwelijks iets aan de hand is. Een met vlammenwerper uitgeruste Helghast ontvangt je en drijft je met zijn vuurzee naar het balkon. Daar zie je het plein in eigen persoon, nu een groot slagveld. Van deze ervaring bijgekomen en je weer naar binnen manoeuvrerend, staat al dat hoopgevende in vuur en vlam. De ironie van het gebouw smaakt bitter en maakt de mi ie betekenisvol.
Uitgeholde shootersjablonen
Deze momenten bevestigen de kla e van Killzone, maar tegelijkertijd staat Mercenary symbool voor een generatie nietszeggende shooters. Vanaf november komen games in dit genre – ook op de Vita – niet langer weg met een verknipt verhaal met wat doorgaat voor een plottwist en ethische overwegingen. Vechten voor geld is een ding, maar in nog geen uur twee keer van partij wi elen en zogenaamd een band met een kind opbouwen (in datzelfde tijdsbestek), is vermoeiend en achterhaald. Vooral omdat je het van mijlenver ziet aankomen en het er simpelweg niet toe doet. Waarom al die rompslomp? Een uitgehold, doch eenduidig goed versus kwaad is in dit soort gevallen veel overtuigender.
De mi iestructuur is ook niet telkens even gelukkig gekozen. De zojuist genoemde infiltratie van de amba ade staat symbool voor de kracht van lineaire, bombastische, verhalende shooters. Daar staat tegenover dat je ook geregeld moet wachten op versterking, een escorthelikopter, het hacken van computers en wat al niet meer, terwijl je hordes aan wie dan ook doorzeeft. Op zo’n momenten beperkt lineaire levelstructuur de ervaring in plaats van dat het die stroomlijnt; omdat er zoveel op je afkomt, kun je niet anders dan achter diezelfde brokken steen blijven zitten en vanuit daar overleven.
Aangezien Killzone 2 en 3 zo strak en goed geregi eerd zijn, wordt Mercenary langs een hogere lat gelegd. Daar is Guerilla Cambridge uiteindelijk ook zelf verantwoordelijk voor door een ervaring neer te zetten die onder de deelstreep kan wedijveren met de top van een genre dat de handheld nog nauwelijks verkend heeft. Dat laatste is veelzeggend. Mercenary is geen eenoog in het land van blinden, maar een shooter die onafhankelijk van het platform schittert.
