Killzone is een teleurstelling. Let wel, we hebben het hier over de originele Killzone die in 2004 uitkwam op de PlayStation 2. Als je samen met alle PlayStation-fans uitkeek naar de shooter uit ons eigen kikkerlandje, was er een grote kans dat het uiteindelijk allemaal tegenviel. En we kunnen inmiddels concluderen dat gamers niet snel vergeten. Dat blijkt wel nu we zo dicht bij de uitgave van het langverwachte vervolg komen. Want hoewel er genoeg gamers zijn die reikhalzend uitkijken naar Guerrilla's nieuwe poging, zijn er net zoveel mensen die er niet nog een keer in willen trappen. Daarbij, is de Xbox 360 tegenwoordig niet de thuishaven voor shooters?
Killzone 2 heeft een hoop vooroordelen om tegenop te boksen. Het is dan ook met veel plezier en net zoveel geruststelling dat we kunnen melden dat de game ruimschoots over die twijfels heen walst. Speel de game en de vooroordelen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Resistance 2 was een erg goede game en een reden om de PlayStation 3 mi chien eindelijk eens als een volwaardige huisvestiging van goede shooters te beschouwen, maar Killzone 2 is een regelrechte system seller.
Deze game vergt wel dat je verder kijkt dan je neus lang is. Vanaf de oppervlakte lijkt Killzone 2 namelijk niets nieuws te brengen. We hebben hier te maken met een shooter waarin de mensheid (de ISA) opbokst tegen een buitenaards ras, ditmaal op de thuisplaneet van de kwaaddoeners. Je neemt controle over een soldaat van de ISA, gaat samen met een aantal welgespierde collega's op pad en legt zo level na level af waarin de kogels je om de oren vliegen. We hebben dit al talloze keren ervaren en kunnen ons niet voorstellen dat het zojuist genoemde concept het hart van onze gemiddelde lezer sneller doet kloppen. Het verhaal kan zo worden ingewi eld met een Halo of een Gears of War en shooters, ach, daar zwemmen we tegenwoordig in. Maar net zoals zojuist genoemde games speel je ook Killzone 2 niet om het verhaal. Net zoals die games heeft Killzone 2 een eigen slag gameplay die nergens anders te vinden is. Het kernwoord hier is realisme.
Killzone 2 is de realistische versie van het 'mensheid strijdt tegen de aliens'-verhaal. Het is Halo dat een flinke scheut Call of Duty toegediend krijgt. Na het spelen van Killzone 2 voelen de gevechten in Resistance 2 als een akkefietje op een verjaardagspartij, zo speels en onschuldig lijken ze in vergelijking. Dat heeft niet alleen te maken met de grafische pracht en praal die je vanaf het eerste moment over je heen krijgt, maar het helpt wel degelijk. Waren we allemaal teleurgesteld toen op de E3 van een aantal jaren geleden bleek dat de eerste trailer van de game voorgerenderd materiaal was, nu halen we opgelucht adem, want het eindproduct komt dicht bij wat toentertijd getoond werd.
De veelal duistere omgevingen zijn afgewerkt met honderden details. Je bent op een andere planeet, maar in plaats van de steriele omgevingen uit andere futuristische shooters ziet de planeet Helghan er uitgeleefd uit. Stof waait op van de vlakten en gebouwen vallen van krakkemikkigheid uit elkaar. Helghan heeft sloppenwijken en slagvelden, het is een planeet waarop geleefd wordt en waar bij jouw aankomst oorlog wordt gevoerd. Daarnaast blijkt het meestal nogal slecht weer te zijn op de planeet, wat verklaart waarom de bewoners, de Helghast, zo bleek zijn. Grote bliksemstormen rommelen in de lucht terwijl de oorlog gaande is. De toon wordt met de omgeving nagenoeg perfect neergezet. Ook de filmpjes die aan het begin en het einde van de tien levels in de game zitten zijn van een uitzonderlijke kwaliteit. Ze zijn kort en krachtig, laten precies zien wat er gaande is en geven je een kans om eens rustig van de grafische kracht van Killzone 2 te genieten. Onder het spelen zelf heb je daar soms namelijk nauwelijks tijd voor, tenzij de ontwikkelaars je echt naar zo'n grafisch hoogstandje sturen. Meerdere keren in het spel trigger je een scripted event, zoals een brug die je opblaast met een raketwerper of een medesoldaat die in brand vliegt. Dat dit allemaal op voorhand gepland is door de ontwikkelaar is duidelijk, maar stoort geen moment.
De echte ster van het grafische geweld in Killzone 2 is zonder twijfel de animatie. Je vijanden bewegen soepel langs verschillende schuilplaatsen alsof het hier echte mensen betreft. Wanneer je ze neerschiet gedragen ze zich zo mogelijk nog realistischer. Ze vallen op de grond, van railings af naar beneden en schreeuwen het uit. De Helghast zijn toch al iconische vijanden. Hun ogen gloeien rood op in het donker en de soldaten van hogere rangen hebben kleding aan die niet zouden hebben mi taan in het Duitsland van de jaren '40. Je medesoldaten bewegen zich net zo natuurlijk. De eerste keer dat iemand jou een voetje zal geven om hogerop in een level te geraken, zul je versteld staan van hoe soepel ze zich bewegen.
Mi chien nog wel belangrijker is dat beide partijen op het slagveld zich ook realistisch gedragen. Wat heb je immers aan vloeiende animatie als de kunstmatige intelligentie niet van eenzelfde hoogstaand niveau is? De vijanden in Killzone 2 zullen echt het beste van je tactieken vereisen, helemaal in een hogere moeilijkheidsgraad. De Helghast schuilen goed achter verschillende palen en muren, en wi elen ook constant van plek. Daarnaast schieten ze vaak op de gok vanachter hun schuilplaats naar jou, waardoor je ze helemaal niet raak kunt schieten. Een handgranaat kan dan een oplo ing zijn, maar ook die ontwijken de Helghast vakkundig.
Het is goed om te weten dat Killzone 2 grafisch het onderste uit de kan haalt en dat de AI van een indrukwekkend niveau is. Dit zijn echter niet de hoofdredenen dat de game je zo hard bij je lurven grijpt. Het zijn de details, de nuances die Guerrilla heeft aangebracht in hun game die er bij je insluipen en je meetrekken in de gamewereld. Het schudden van de camera als je loopt, de aanzienlijke terugslag wanneer je schiet, het herladen van je geweer in het beeld… dit maakt de game realistisch en niet het overdreven verhaaltje waar de gameplay omheen hangt. Je draait zelfs wat langzamer rond dan in andere shooters. Dat werkt in het begin een beetje op je irritatie, maar maakt je personage wel een stuk menselijker.
De impact die de terugslag van je geweer heeft op de gameplay moet niet onderschat worden. Waar je in Halo 3 of Resistance 2 zonder al te veel problemen een hele clip kunt legen op je vijanden, moet je in Killzone 2 voorzichtig een paar schoten plaatsen en dan je vinger weer snel van de schietknop afhalen. Doe je dit niet, dan schiet je geheid naast en ben je een open doelwit voor de Helghast. Het is even wennen en je hebt even het gevoel dat je in één klap al je game-ervaring bent verloren, maar zoals zoveel in het leven baart oefening kunst. Binnen een paar levels plaats je de kogels als een profe ional en is het willekeurig in het rond schieten een ding uit het verleden.
De besturing is voor menig shooterfanaat toch al behoorlijk wennen. Bukken en achter objecten verschuilen doe je met de L2. De knop moet ingehouden worden om achter een object verscholen te blijven. We zijn vooral gewend de schouderknoppen voor schieten en granaten gooien te gebruiken, dus dat je hier opeens mee moet schuilen vergt het nodige aanpa ingsvermogen. Ook het richtingsvizier van een geweer gebruiken werkt op een aparte manier. Daarvoor moet namelijk de rechter analoge stick worden ingedrukt en dat is nou niet bepaald de meest natuurlijk beweging voor je vingers. Wij waren gewend om het richten met een schouderknop te doen. Het gevolg was dat we in het begin van Killzone 2 vaak in het niets ons geweer in het rond sloegen: L1 is namelijk de knop voor een ferme zwiep met het wapen. Het went in ieder geval wel en binnen een paar uur levert het nagenoeg geen irritatie meer op. Toch moeten we toegeven dat we ons erg weinig achter objecten verscholen met de L2-knop. We gingen wel achter objecten staan, maar het 'plakken' aan muren voelde vaak net niet natuurlijk genoeg. En dat moet je toch onder de knie krijgen om de diverse sterke vijanden te slim af te zijn. Naast de 'gewone' Helghast kun je ook sluipschutters en soldaten met vlammenwerpers verwachten. Daarnaast hebben de Helghast een speeltje meegenomen naar het slagveld…
Voor al het geweld in deze game heb je behoorlijk wat geschut nodig en ook wat dat betreft stelt Killzone 2 niet teleur. Je kunt – net zoals in een aantal andere populaire shooters – maar twee geweren dragen. Je hebt je handgeweer, dat met oneindig veel kogels en een verra end krachtig schot een trouwe metgezel blijkt voor de sporadisch voorkomende momenten dat je niet genoeg kogels tot je beschikking hebt. Daarnaast zul je vaak met een machinegeweer van je eigen soort of die van de Helghast rondlopen. Deze machinegeweren werken beiden uitstekend – die van de mensheid is gerichter, maar die van de Helghast krachtiger.
Daarnaast kun je natuurlijk ook een sluipschuttersgeweer, raketwerper, shotgun en vlammenwerper verwachten. Dit zijn typisch van die wapens die je tu endoor wel eens gebruikt, maar waar je nooit lang mee rond zult lopen. Je kunt immers maar twee wapens dragen en je hebt meestal toch liever een lekker machinegeweer in handen dan een raketwerper. Verder zit er een geweer in Killzone 2 dat een hele nieuwe draai aan de game geeft. Dit geweer is niet gemakkelijk te vinden, maar heb je hem eenmaal dan maakt hij je zo krachtig dat het maar goed is dat je er nauwelijks op stuit. Je zult ook enkele keren in een voertuig stappen, zoals een tank, om het zwaardere geschut van de Helghast op te blazen. Tegen het einde van de game krijg je ten slotte een zeer wendbaar voertuig waarmee je flink wat dood en verderf aan kunt richten. Daar meer over verklappen, zou echter zonde zijn.
De singleplayer van Killzone 2 is een intense ervaring die desalniettemin wat aan de korte kant is. De gemiddelde gamer zal het einde ruimschoots binnen tien uur halen. Zien we dat tegenwoordig nog als een minpunt? Nee, want veel moderne games die door iedereen geprezen worden zijn relatief korte ervaringen. Het gaat om wat er in dat tijdsbestek gebeurt en wat er in Killzone 2 gebeurt, blijft je bijstaan. Je moet ook niet voor vernieuwing je heil gaan zoeken bij deze game. Het is geen originele game, maar weet zelfs de meest verwende shooterfanaat toch kostelijk te vermaken. Het gaat dan ook niet om wat Killzone 2 niet doet, het gaat om de manier waarop Killzone 2 de dingen wél doet. Het is het realisme dat het toch weer de moeite waard maakt om een shooter van voor naar achter te spelen.
Wel moeten we vermelden dat iets meer variatie qua omgevingen de totale ervaring geen kwaad had gedaan. Nu wandel je op enkele uitzonderingen na toch vooral rond in donkere gebieden en lugubere zijstraatjes. Het is begrijpelijk dat de ontwikkelaar de continuïteit van de ervaring niet wil onderbreken en dan ook geen vrolijke kleurtjes aan het geheel kan toevoegen, maar we hadden persoonlijk in het midden van het spel even het idee dat we de omgeving al eerder hadden gezien. Ook zijn de laadtijden vrij lang en zul je op bepaalde momenten de overgang tu en omgevingen merken door een korte hapering in de gameplay. De game is dan overduidelijk aan het laden, maar het duurt te kort om echt te storen. Verder is de singleplayer een spectaculaire ervaring.
Daar komt natuurlijk de multiplayer bij. In een online wedstrijd kunnen 32 man het tegen elkaar opnemen. Dat is minder dan de zestig man in Resistance 2, maar dat is dan ook een heel ander soort shooter. Met 32 mensen het tegen elkaar opnemen voelt perfect aan voor Killzone 2, waarin tactiek en voorzichtigheid net zo belangrijk zijn als het lang volhouden in brute shoot-outs. De verschillende maps zijn gevarieerd en vooral indrukwekkend groot. Wanneer je maar met een paar man bent, zijn de maps eigenlijk te groot, maar we kunnen ons niet voorstellen dat de online modus van Killzone 2 de rest van dit jaar een tekort krijgt aan enthousiaste spelers.
Net zoals het populaire Call of Duty heeft het stijgen in rang in de Killzone 2 online-modus meer voordelen dan een indrukwekkende reputatie onder je medespelers. In het begin kun je alleen als gewone soldaat spelen (zowel uit het ISA- als het Helghast-kamp), maar naar verloop van tijd doe je meer ervaring op en stijg je in rang. Uiteraard komen er hierdoor steeds meer wapens en karakterkla en vrij. Uiteindelijk kun je kiezen uit onder andere een medicus en een soldaat die gespecialiseerd is in de zwaardere wapens. Alle kla en hebben zo hun eigen voordelen en je kunt zelfs twee kla en combineren zodat deze perfect bij je speelstijl aansluit. Dit motiveert je om door te spelen en zo goed mogelijk te worden in de multiplayer, je krijgt immers meer opties die de ervaring alleen maar leuker maken.
De multiplayer wordt naar een nieuw niveau getild door Warzone, waarin alle verschillende modi in één se ie gespeeld kunnen worden. Als leider van een se ie kies je uit bijvoorbeeld een goede oude DeathMatch, Capture the Flag (in de vorm van Search and Retrieve), of kies je ze gewoon allemaal en vervolgens krijg je na elke gezette tijd een nieuwe modus voor je kiezen. Zo ben je het ene moment nog een doelwit aan het achtervolgen, terwijl je het volgende moment als een bezetene terug moet rennen naar je schuilplaats om die te verdedigen. Voordat je het weet is er weer een uur voorbij en ben je nog lang niet van plan te stoppen. De Warzone-modus is namelijk enorm verslavend doordat de mi ie telkens veranderen en je de verveling zelden toeslaat.