Kholat | Gamer.nl

Kholat is een exploration/horror/survivalgame van het Poolse IMGN.PRO. Je treedt in de voetsporen van een groep bergbeklimmers die op mysterieuze wijze om het leven zijn gekomen en ontdekt geleidelijk aan wat daar de oorzaak van is geweest. Gewapend met niet meer dan een kaart, een kompas en een zaklamp baan je je een weg door een prachtig hooggebergte, maar het mysterie blijft helaas een mysterie.

In 1959 besloot een groep van negen Ru ische studenten een trektocht door het Oeralgebergte te maken, langs de Kholat Syakhl. Allen ervaren klimmers, keerden ze nooit meer terug. Een grote zoekactie vond hun tent verlaten op een berghelling, de Dyatlov Pas, van binnenuit opengereten. De lichamen werden verspreid gevonden. Opvallend was dat ze allemaal te schaars gekleed waren voor het koude klimaat, zonder schoeisel, en dat sommigen onverklaarbare botbreuken, een vreemde oranje-gebruinde huidskleur en zelfs lichte radioactieve straling hadden. Wat er die tweede februari precies is gebeurd, is nog steeds niet bekend. 

Media has no description

Natuurlijk volgden hier al gauw sappige verhalen op: van buitenaardse wezens, tot geheime Sovjet-experimenten, van lawines tot ‘paradoxaal uitkleden’ (extreme koude zorgt voor een ‘hot flash’-ervaring). Reden genoeg voor de Poolse indie-studio IMGN.PRO om een game te maken die gebaseerd is op het Dyatlov Pas-incident, waarin je in je eentje het mysterie onderzoekt. De ontwikkelaars prijzen de grote, open wereld en de non-lineaire verhaalvertelling aan. Maar Kholat roept veel vraagtekens op. Het grootste daarvan is ongetwijfeld hoe iemand bij zijn volle verstand ooit op het idee komt om in zijn uppie in het holst van de nacht over ijzige vlaktes en langs door demonen bezeten bergwanden te klauteren. Kholat Syakhl betekent nota bene ook de Dode Berg (echt waar). Maar daarnaast roept het ook andere vragen op.

Blind en verdwaald

Kholat is een ware exploration-indie die het je niet makkelijk maakt in het vinden van de juiste weg. Je hebt een kaart en een kompas ter beschikking, maar de kaart geeft niet aan waar jij je bevindt én geeft niet aan waar je naartoe moet, afgezien van een lijstje met coördinaten. Je zult je moeten oriënteren aan de hand van geologische kenmerken en de begane paden – maar weet wel dat de kaart al verouderd is en dat de paden zoals ze op de kaart verschijnen daarom niet altijd overeen komen met de realiteit. Oké, dan gebruik je je kompas. Tweede maar… zorg dat je wat Ru isch kent voordat je begint. Het is handig om te weten dat noord wordt aangegeven met de с van север en zuid met de ю van юг (een vriendelijke tip, anders lopen jullie straks ook veel te lang in de verkeerde richting). Leuke bijkomstigheid: soms is het kompas onderhevig aan de bovennatuurlijke verschijnselen die de Dode Berg zijn naam geven, dus ga er niet altijd vanuit dat noord ook echt noord is. 

Media has no description

Dit is lastig. Je zult vaak stilstaan, je kaart en kompas erbij halen (en doodsangsten uitstaan dat iemand je zaklamp ziet) om te kijken waar je bent of, wat eerder het geval is, waar je denkt te zijn. Ga ervan uit dat je hele stukken zult moeten teruglopen. Maar dat is meer een lust dan een last: de spelwereld is magnifiek. Uitgebreid, vol kronkelweggetjes en enorme rotsformaties die iets te vaak op schedels en verwrongen gezichten lijken. En door de razende sneeuwstormen, door de duisternis en door een kaart die je niets vertelt, lijkt alles op elkaar. Dat zorgt ervoor dat je je al gauw verdwaald voelt – ongetwijfeld het beoogde effect: je vraagt je inderdaad al snel af of de groep studenten zich ook zo gevoeld heeft. 

Sean Bean weet het ook niet zo goed

De ijzige grimmigheid van Kholat doet qua vormgeving absoluut niet onder voor de serene schoonheid van The Vanishing of Ethan Carter (ook Pools). Alleen de verhalende aspecten komen in Kholat niet zo goed tot hun recht als in die game. Het verhaal wordt verteld aan de hand van logboekfragmenten en een ontlichaamde stem (de onmiskenbare Sean Bean) die zo nu en dan met wat vage verwoordingen strooit. Alles bij elkaar eindigt het spel in wat door moet gaan voor een onthutsende mind-blow, maar daar komt niet veel van terecht. 

Media has no description

De coördinaten op de kaart leiden je naar negen verschillende verhaalpunten, waar knipsels voor in je verhalenboek te vinden zijn en waar je een meestal lastig stukje vijand-ontwijken te wachten staat. Want ontwijken is alles wat je kunt. Je vijanden zijn onzichtbare schaduwen, die voetsporen achterlaten (daar herken je ze aan) en pas vorm aannemen als je te dichtbij komt. Zodra ze je zien, is het te laat om te rennen. Als je doodgaat vlieg je terug naar je laatste savepunt (en daar zijn er niet zoveel van). In het begin word je van die schaduwen dus best nerveus en met de geluidseffecten zorgt dat voor genoeg spanning. Maar op den duur begint het meer op je zenuwen te werken, vooral omdat je niet echt kunt inschatten hoeveel zo’n schaduw nu echt ziet en van hoever ‘ie op je af kan komen rennen.

Hoewel het spel zorgt dat je continu op je hoede bent, is dat voor het grootste deel van de tijd helemaal niet nodig. Het spel kent grote afstanden waar praktisch niets gebeurd. We raakten helaas onze savegame kwijt toen we Kholat bijna uit haden, dus zijn we opnieuw begonnen. De tweede keer wisten we precies waar we naartoe moesten en volgens welke paadjes. Ook wisten we dat we grote stukken konden blijven rennen zonder een vijand tegen te komen. Na pakweg één uur hadden we alweer alles herhaald wat we tijdens mijn eerste speelse ie van vier uur hadden gedaan. Kholat bewijst daarmee goed te zijn voor één keer: de tweede keer begon het een beetje te vervelen.

Kholat is nu verkrijgbaar op Steam voor 17,99 euro.

Door Remco Beckers

Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou