Kane & Lynch 2: Dog Days is een (coöperatief) third-person schietspel met een dekking ysteem, maar dan in een grauwe, extreme stijl en zonder de elementen die soortgelijke titels zo tof maken. Je hebt bijvoorbeeld geen granaten. Hier op een tactische manier gebruik van maken of een confrontatie wat spectaculairder maken is er dus niet bij. Je kunt weliswaar her en der een gastank oppakken, wegsmijten en laten ontploffen, maar dit kan uiteraard alleen op de plekken waar ontwikkelaar Io Interactive ze heeft geplaatst. Op deze plekken heb je hen ook wel nodig, maar waarom granaten dan volledig zijn weggelaten, is ons een raadsel.
Al gauw realiseer je je dat geweren je enige hulpmiddel zijn. Op zich nog geen ramp, want ook zonder granaten kan de actie nog intere ant zijn. En ondanks dat Kane & Lynch 2 zo'n beetje het gewelddadigst ogende spel is van de afgelopen tijd, is dit niet het geval. De actie zelf heeft totaal geen impact. Wapens kennen geen terugslag en wanneer je een vijand raakt, lijkt het wel alsof je 'm met een verfkogel beschiet. Zelfs na vijf kogels in iemands hart te hebben gejaagd, loopt 'ie er nog fris en fruitig bij.
Schietschijf
Bij een wat oppervlakkiger spel als Kane & Lynch 2 is het niet per se nodig dat personages het loodje leggen wanneer ze ook maar geschampt worden door een kogel, maar dit maakt de actie toch wel erg ongeloofwaardig. Zeker wanneer je vijanden ook nog eens patroonsgewijs te werk gaan. Ook zij zoeken dekking, maar doen dit als een kip zonder kop. Om de zoveel seconden steken ze hun hoofd boven de dekking, alsof ze zichzelf graag als schietschijf zien. Zo nu en dan proberen ze ook van dekking te wi elen. Alleen doen ze dit door eigenlijk altijd door het meest open gebied te doorkuisen. De levels uit Kane & Lynch lijken hierdoor vaak eerder op een schietbaan dan op een generieke fabriekshal of een Chinese wijk vol leuke neonlichten, maar zonder charme.
Dat komt er namelijk ook nog eens bij kijken. De levels zijn over het algemeen vrij inwi elbaar en suf, Vaak qua uiterlijk, maar met name qua opbouw. Het lijkt zelfs alsof de leveldesigners de omgeving als een groot obstakel hebben willen opbouwen in plaats van er intere ante gameplay mee mogelijk te maken. Telkens wordt hetzelfde trucje uitgehaald. Je rent al knallend door nauwe gangetjes en steegjes die steevast uitlopen op iets ruimere plek.
Daar aangekomen moet je zo snel mogelijk dekking zien te zoeken. Binnen een mum van tijd stormen namelijk een mannetje of twintig vanaf de andere kant van deze ruimte op je af en begint het zoveelste gevecht. Deze opzet, die het hele spel herhaald wordt, zorgt ervoor dat je snel klaar wilt zijn met weer zo'n shootout. Ze zijn namelijk telkens hetzelfde, al helemaal omdat je zelfs in de opener gebieden geen alternatieve routes hebt en de confrontatie dus rechtstreeks moet aangaan.
Ook lenen de levels zich helemaal niet voor coöperatieve gameplay. Tegenstanders flankeren is er door de oerdomme vijanden nauwelijks bij. Op geen enkel moment zie je de toegevoegde waarde om samen te spelen, behalve dan dat je die vervelende gevechten niet in je eentje hoeft te doorlopen. Je moet samen deuren openen en kunt elkaar helen, maar buiten dat is Kane & Lynch 2 toch echt een singleplayer-spel dat je met z'n tweetjes kunt spelen. In welgeteld één mi ie merk je dat geprobeerd is om de coöp wat intere anter te maken; natuurlijk veel te karig. Toegegeven, dit geldt voor meerdere genregenoten, maar Io Interactive zet hier groots op in en dan mag zo'n modus toch wel wat meer bieden.
Suf
Al deze punten zouden los van elkaar nog niet zo vervelend zijn. Kane & Lynch 2: Dog Days is immers geen diepgaand spel en wil dat ook in geen enkel geval zijn. Dat je een magazijn moet legen op een vijand en de omgevingen wel erg veel op elkaar lijken, valt op zichzelf genomen nog te overzien. Maar als je steeds hetzelfde aan het doen bent en de actie totaal niet intere ant is, heb je het al gauw gezien. Tekenend is ook het gebrek aan spektakel. Geen fraaie explosies of indrukwekkende achtervolgingen. Alleen maar wat suffe schietgevechten die welgeteld tweemaal worden afgewi eld met een variant hierop. Je vliegt eenmaal in een helikopter rond en moet vandaar je omgeving kapot knallen en staat even later tegenover wat vliegmachines. Een grappige toevoeging, maar je bent hier in totaal net een kwartiertje mee bezig.
De overige vier of vijf uur (zo kort is het spel!) schiet je je dus een weg door wat generieke vijanden. En wat blijft er dan over? Als we de unique selling points moeten geloven, zou je nog moeten kijken naar de presentatie. En inderdaad, deze is uniek. De camera beweegt op een dusdanige manier dat het lijkt alsof iemand met een handcameraatje achter je aanrent. Ben je geraakt of vallen er regendruppels op deze denkbeeldige handcamera, dan zie je dat ook op je beeld. Het spel is daarbij overladen met een filmkorrel en geslachtsdelen en te bloederige hoofden zijn gecensureerd. Dit zorgt voor een grauwe stijl die goed bij de aard van het spel is, maar dit kan eigenlijk niet verhullen dat Kane & Lynch ronduit lelijk en zwak afgewerkt is. Zowel de animaties en textures als het algehele leveldesign komt gedateerd over. De stijl staat de spelervaring zo nu en dan zelfs in de weg. De druppels die op je camera zitten zorgen er namelijk voor dat je totaal niet ziet waar je op aan het knallen bent. Dit is in eerste instantie nog leuk, maar na een tijdje echt ontzettend vervelend, zeker als je steeds wordt neergeschoten en je zelf eigenlijk niet ziet waar daadwerkelijk op richt.
Maffiosi
Wat resteert zijn de multiplayer en het 'verhaal'. Over het laatste kunnen we kort zijn. Het komt erop neer dat een wapendeal misloopt, Lynch wraak wil nemen op de moord van zijn vriendin en je de meest agre ieve Aziatische politie en maffiosi op je dak krijgt. Het is alleen maar een excuus voor de actie en totaal niet het volgen waard. Omdat Kane & Lynch 2 een oppervlakkig actiespel is, maakt het vrij weinig uit dat het niet zo veel om het lijf heeft en enkel de actie 'rechtvaardigt'. Maar wek dan ook niet de illusie dat het wel iets voorstelt. Het is ook enorm zonde. Lynch en Kane zijn fantastische antihelden en bieden scriptschrijvers enorm veel mogelijkheden, maar hun bizarre leefwijze komt eigenlijk maar sporadisch aan bod. En als het al aan bod komt, dan blijft het veel te banaal om echt te boeien. Een voorbeeld hiervan is het moment waarop beiden afgetuigd worden en een tijdje naakt rondrennen, geheel onder de striemen. In een belachelijk korte cutscene tonen ze iets van hun persoonlijkheid, maar nog geen minuut later rennen ze weer rond alsof er niets aan de hand is.
De multiplayer is gek genoeg het creatiefst uitgewerkt van het hele spel. In Fragile Alliance heb je twee kampen, de dieven en de politie, waarbij eerstgenoemde moet zien te ontsnappen met zoveel mogelijk geld. Het leuke hieraan is dat je, afhankelijk van de spelmodus, je teamgenoten een hak kunt zetten. Als je een dief bent en andere dieven afmaakt, dan ga je er met meer geld vandoor. Maar ontdekt iemand dat je dit doet, dan is de kans groter dat de overige dieven je proberen af te maken. Of je speelt een politieagent die undercover gaat. Je begint dan als 'dief' en moet ervoor zorgen dat de echte dieven niet met de buit ontsnappen.
Het is wel jammer dat het handjevol maps zich niet helemaal voor dit soort spelmechanieken leent. Steeds begint zo'n beetje iedereen op dezelfde plekken. Op een gegeven moment weet je dus waar je tegenstanders vandaan komen en anticipeer je daarop in plaats van dat je op een inventieve manier probeert samen te werken of elkaar probeert te verraden. Ook heeft het weinig zin om er met een zo groot mogelijke buit vandoor te gaan. Tu en de rondes door kun je weliswaar nieuwe wapens kopen, maar bij een nieuw potje begin je weer vanaf nul. De opzet van de multiplayer is wel intere ant genoeg om er toch nog even mee aan de gang te gaan. Gold dat ook maar voor de rest van de game.