Wat is het toch methet toekomstbeeld van gameontwikkelaars? Als ze weer eens een racegame moetenontwikkelen die zich in de toekomst situeert, dan komen ze steeds met dezelfdedingen op de proppen. Grote, zwevende parcoursen die sierlijk glooien en kronkelendoor een landschap vol wolkenkrabbers die tot de nok toe beplakt zijn metneonverlichting. De parcoursen zelf bevatten her en der pijlen waarmee desnelheid van de coureurs tijdelijk opgevoerd wordt en zo nu en dan mag je eenstukje door een psychedelische tunnel vol spectaculaire lichteffecten. Nietomdat je ergens onderdoor moet, maar gewoon omdat het mooi is. Iridium Runnersvoldoet geheel aan dit veelgeziene toekomstbeeld. Alleen ontbreekt er één ding:zwevende high-tech autootjes. In Iridium Runners banjer je namelijk lopend over deparcoursen. Je bent een atleet die deelneemt aan toernooien georganiseerd doorgrote, machtige bedrijven. Het grootste verschil tu en het lopen en eennormale racewagen, is dat je kunt springen. Dit is vooral nodig om over enkelegaten in het parcours te komen, maar niet om op hoger gelegen stukjes te klimmenof een alternatieve route te vinden. Alternatieve routes zijn er namelijk nietin Iridium Runners. Eigenlijk maakt het geen fluit uit dat je het spel 'lopend'speelt, het hadden evengoed autootjes kunnen zijn.  Men komt nu hooguit makkelijker weg met destugge besturing en de slordige botsingdetectie aan de randen van het parcours, mits daar geen afgrondzit. Buiten dat had men de lopende poppetjes zo voor autootjes metspringveerwieltjes kunnen vervangen en niemand had ervan opgekeken. Net zoals in veel futuristische racegames liggen er inIridium Runners voorwerpen over de weg bezaaid die je op je tegenstanders loskunt laten. Heel origineel is het allemaal niet. Je hebt projectielen die jevooruit kunt schieten, een tijdelijke boost en mijnen en obstakels die jeachter je neerpleurt. Het grootste probleem met de verschillende power ups is dat ze erg ongebalanceerdzijn. Sommige wapens schieten niet meer dan een paar meter voor zich uit ofgaan compleet willekeurige richtingen uit, waardoor je nauwelijks iets kuntraken. Een ander wapen, waarmee je alle tegenstanders in één keer verkleint, isdaarentegen oppermachtig en stelt je veelal in staat om in één klap van delaatste naar de eerste plaats op de klimmen. Naast de gewone power-ups ligt er ook een goedje genaamdIridium over het parcours bezaaid. Hiermee vul je je gezondheid aan en kun jeook een tijdelijke extra boost opbouwen die je al buttonbashend met de X-knop activeert. Weinig om over naar huis te schrijven tot dusver, en datgeldt eigenlijk ook voor elk ander aspect van Iridium Runners. Grafisch stelthet niet veel voor, zelfs voor een Playstation 2-titel ziet het er mat en kaaluit. Wanneer het dan soepel over je scherm beweegt hoor je ons niet klagen,maar het gevoel van snelheid ontbreekt compleet terwijl de framerate hetregelmatig laat afweten. Ook artistiek valt er weinig vreugde te behalen uit deinspiratieloze omgevingen. Dit vergezeld met enorm irritante deuntjes die voormuziek door moeten gaan en beperkte geluidseffecten, maken Iridium Runners geenlust voor de zintuigen. Maar het ergste is mi chien dat het spel zo weinig tebieden heeft dat je het na een paar uurtjes gapend en verveeld uit je consolehaalt. Zes parcours telt het spel maarliefst, die je hooguit eensachterstevoren, gespiegeld of gespiegeld achterstevoren kunt spelen. Op elkparcours kun je drie spelmodi spelen die nauwelijks van elkaar verschillen. Verderbiedt het singleplayergedeelte een enkele race , een kampioenschap of een cup.Deze laatste twee zijn niet meer dan wat bijeengeraapte enkele races die je involgorde moet doorlopen,  waarna er weereen parcours of een plaatje wordt vrijgespeeld. Of, als je heel veel geluk hebt,mag je een van de irritante deuntjes op repeatzetten in de ingame jukebox.