Door de bo en, over de velden, door een donkere grot. Het balletje rolt er vloeiend doorheen. Nergens is een teken van leven, alleen een paar verlaten hutjes met brandende fakkels. Wat doet het balletje hier? Waarom stortte het vanuit de hemel neer op Aarde? Om een hoop puzzels in glazen huizen op te lo en, natuurlijk! Nee, van het verhaal snap je waarschijnlijk geen bal. Gelukkig is de gameplay een stuk aangenamer.
InFlux puzzelt er op los
Rondrollen in de prachtige natuur is niet het enige dat je doet. Dat is maar goed ook, want dat deel is nogal saai. Je kijkt enkel rond, op zoek naar blauwe bolletjes die veel te makkelijk te vinden zijn. Het kabbelende muziekje op de achtergrond impliceert dat je tot rust moet komen. Toegegeven, het is lekker zen om je balletje van een rots af te lanceren terwijl een rustig pling-plong-muziekje je hersenen ma eert. Dat gaat echter snel vervelen, en dus ga je zo snel mogelijk op zoek naar de glazen huizen die ruimte bieden aan de ware puzzelkern van InFlux.
Met de blauwe bolletjes open je namelijk de deuren van deze duivelse kamers, die qua vormgeving wat doen denken aan Antichamber, een andere indiegame van dit jaar. De omgevingen zijn vrij steriel, met grote, gekleurde vlakken. Die wereld zal je niet enkel figuurlijk doen duizelen. De meeste puzzels draaien namelijk om het roteren van de kamer om je heen. De bedoeling is andere ballen op de juiste plekken te krijgen, een beetje zoals die houten doolhofjes waarbij je de knikkers in de gaatjes moet laten vallen. Je eigen bal heeft bovendien de kracht om objecten aan te trekken of af te stoten, bedoeld om de andere voorwerpen op precies de juiste plekken te positioneren.
Knikker op
De puzzels zitten over het algemeen goed in elkaar en laten je hersenen kraken. Je moet in de latere uitdagingen de kamer flink draaien om de oplo ing te vinden. Het spijtige is wel dat verra ingen in het spel uiteindelijk schaars zijn. Op een ventilator rollen om zo omhoog te vliegen, is weinig origineel. In de betere puzzelgames worden gaandeweg steeds nieuwe mechanieken geïntroduceerd, maar dat is in InFlux dus niet het geval. En net als de game lekker op gang komt, is ie alweer afgelopen. Na een uur of vijf ben je wel uitgeknikkerd.
De besturing helpt ook niet altijd mee. Tijdens het rondrollen in de buitenwereld is er geen vuiltje aan de lucht: je balletje stuitert als een vrolijke kleuter door de omgeving. In de krappe ruimtes van de puzzelsecties lopen de frustraties een stuk sneller op. Met je boost-vaardigheden moet je soms heel precieze sprongen maken, terwijl je die extra dot snelheid niet goed kunt beheersen. Hoe lang moet je de knop inhouden om dat ene gat te overbruggen? Als je in een ravijn valt heb je bovendien grote kans dat je stukken van de puzzel weer opnieuw moet doen.
Technisch niet top
Ook op technisch vlak is er redelijk wat stront aan de knikker. Tijdens onze speelse ie crashte de game meerdere keren. Eén keer bracht een opgeloste puzzel ons niet terug in de spelwereld maar in een wit vlak. Dat betekende dat we de puzzel weer helemaal opnieuw moesten doen. Verder raakte het balletje regelmatig vast in de omgeving, gevangen in een spleet tu en de rotsen, beroofd van het vermogen om verder te rollen.
InFlux is een puzzelaar met het hart op de juiste plek. Het zet een eigen identiteit neer door een focus op een ontspannen en natuurlijke sfeer. Helaas evolueren de puzzels niet en wordt de game geplaagd door technische mankementjes. Dat is jammer, want als de aftiteling over het scherm rolt, heb je echt gevoelens ontwikkeld voor dat kleine balletje. Maar ja, het gaat niet om de knikkers, maar om het spel.