Het beste wat we over InFamous: Second Son kunnen zeggen, is dat het de ideale speeltuin is om helemaal los te gaan met te gekke superkrachten. Schreeuwend van plezier rent Delsin door de straten en over de daken, en jij schreeuwt met hem mee terwijl je kogels afvuurt op alles wat beweegt. Je zult je wel even een paar keer in je ogen wrijven als je door het virtuele Seattle loopt, want de grote hoeveelheid details zijn verbluffend. Het zijn vooral de kleine dingen waar je versteld van zult staan. De manier waarop het licht in een regenplas weerspiegelt of de grote verscheidenheid aan herkenbare, kleine winkels en kroegen uit Seattle: het draagt er allemaal aan bij aan de steengoede presentatie.
Vlekjes en haartjes
Minstens zo indrukwekkend zijn de acteerprestaties en de manier waarop cutscenes in beeld gebracht worden. Je ziet zelfs de poriën, vlekjes en haartjes op gezichten. Door het geloofwaardige acteerwerk en de menselijke gezichtsuitdrukkingen voel je je veel meer betrokken bij de personages en hun verhaal, een verdienste van deze game. Naast de puik neergezette Delsin en zijn broer Reggie maken we graag een extra buiging voor de slechterik, Brooke Augustine, een vijand die eens niet overdreven slecht is, maar juist koeltjes en beheerst kwaadaardige dingen doet.
Het is wel jammer dat het verhaal weinig om het lijf heeft. Delsin komt er achter dat hij een Conduit is, een mens met superkrachten, juist nu de wereld zo bang voor de Conduits is. De overheid heeft de D.U.P. in het leven geroepen om de bevolking te beschermen voor deze bioterroristen. Augustine is het hoofd van de D.U.P. en is verantwoordelijk voor de mishandeling van het hele dorp waar Delsin woont. Dat kan hij natuurlijk niet over zijn kant laten gaan, en dus trekt hij naar Seattle om het tegen haar op te nemen. Er zitten wat aardige twists in het verhaal, maar over het algemeen is het geen al te spannende kost. We zijn van de franchise in ieder geval meer verra ingen gewend. Door de sterke emoties, bijvoorbeeld in de relatie tu en Delsin en zijn broer, blijf je gelukkig wel geboeid.
Een concrete minpunt
De opzet van het verhaal zorgt bovendien voor het grootste minpunt van de game. Augustine heeft zelf de kracht van beton en heeft al haar troepen een beetje van haar powers meegegeven. Dat betekent dat zo'n beetje alle vijanden je te lijf gaan met concrete-krachten. Dat maakt de tegenstanders eentonig en voorspelbaar: in de eerste twee uur heb je de meeste types aan vijanden wel gezien. Er zijn gelukkig wel een bijzondere uitzondering, die we hier niet zullen spoilen, en een handjevol eindbazen die je pad kruisen.
Over de manier waarop je die vijanden te lijf gaat, hebben we daarentegen niets te klagen. De actie is vloeiend, razendsnel en biedt iedereen een eigen speelstijl. Als je van mêleegevechten houdt kun je met een dash snel bij je vijand in de buurt komen en hem tot moes slaan. Bestook je de tegenstander liever van een afstandje, dan kun je altijd kogels of andere projectielen uit je handen vuren. Uiteindelijk beschikt Delsin over vier verschillende krachten, die weliswaar in brede lijnen hetzelfde spelen, maar met kleine nuances toch het verschil maken. Zo beweeg je met neon iets sneller en vloeiender, maar doen je lompe smoke-aanvallen meer schade.
Karma Chameleon
Het karma-systeem maakt de gameplay des te intere anter. Zoals gewoonlijk kun je InFamous spelen als goedzak of als slechterik, en die keuze beïnvloedt je speelstijl. Wil je graag de held uithangen, dan moet je erg precies zijn met je aanvallen. Headshots zijn uit den boze; een kogel op het been schakelt een vijand namelijk uit zonder hem te doden. Bovendien moet je er voor waken dat je niet per ongeluk een onschuldige burger ombrengt. Kies je er echter voor om een klootzak te zijn, dan maakt het niet zo veel uit wie je pijn doet. Dit komt ook terug in de upgrades die je voor je aanvallen kunt aanschaffen. 'Goede' verbeteringen maken je acties preciezer, terwijl je aanvallen van de 'slechte' upgrades juist slordiger maar destructiever worden. Het aantal keer dat je in het verhaal een keuze tu en goed of slecht maakt, is jammer genoegop een hand te tellen, maar door dit soort toevoegingen in de gameplay is het zeker de moeite waard om het spel twee keer te doorlopen.
Dat is maar goed ook, want met een speeltijd van acht uur is het verhaal net aan de korte kant. Wil je alle optionele opdrachten voltooien en de D.U.P. totaal uit de stad verdrijven, dan kun je daar nog ongeveer acht uur bij optellen. Er is genoeg te doen in Seattle, van het ombrengen van drugsdealers en de mond snoeren van anti-Conduit activisten tot het opsporen en vernielen van bewakingscamera's en het bevrijden – of vermoorden – van vermeende terroristen. De stad reageert bovendien op al jouw acties en wordt gaandeweg steeds levendiger: hoe meer fortificaties van de D.U.P. je vernielt, hoe meer de bevolking weer de straat op durft. Ben je een held, dan word je toegejuicht en maken voorbijgangers snel een foto van je met hun smartphone, maar ben je een slechterik, dan weten ze niet hoe snel ze zich uit de voeten moeten maken.
Je controller is een spuitbus
De strakke besturing en prachtige graphics zorgen ervoor dat jij je echt een superheld waant en je gaat vereenzelvigen met Delsin. Het is daarom onbegrijpelijk waarom gekozen is voor geforceerde toepa ingen van de DualShock 4-controller. Over het touchpad swipen om een deur te openen voelt niet eens heel onnatuurlijk. Maar waarom moeten we de controller kantelen en schudden om een spuitbus te gebruiken? Ook kleine technische foutjes stuiten enigszins tegen de borst. De voeten van Delsin verdwijnen bijvoorbeeld soms in het dak van een auto, en een keer kwamen we totaal vast te zitten in een stapel afval waar Delsin doorheen was gevallen.
Als je altijd al eens een superheld, of superklootzak, hebt willen zijn, dan ben je bijna verplicht om InFamous: Second Son te spelen. Ook iedereen die graag wil zien waar de PlayStation 4 op dit moment toe in staat is, en wat voor meerwaarde dat kan hebben, doet er goed aan deze game in huis te halen. We waren graag wat meer verrast door het verhaal en de vijanden, maar dat doet niet af aan de kwaliteit van de actie.