Inazuma Eleven is een voetbalrollenspel waarin je als aanvoerder Mark Evans je team uitbreidt en ontwikkelt. De grote aantrekkingskracht is de eigenzinnige voetbalgameplay. Met je stylus trek je lijnen over het veld om aan te geven waar de spelers heen moeten. Dit doe je natuurlijk om zo dichtbij mogelijk bij het doel van het andere team te komen en om op een spectaculaire wijze te scoren. Met de nadruk op spectaculair.
Dit zijn namelijk niet zomaar voetballers, maar voetballers met speciale krachten. De een roept een enorme orkaan op om de bal voor zich uit te schieten, terwijl de ander tijd en ruimte letterlijk openscheurt zodat de bal via een zwart gat ongezien het doel binnenrolt. Je kan het je zo gek nog niet bedenken of het is een voetbalmanoeuvre in Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks!
Het is deze gameplay waarin de Inazuma-reeks uitblinkt: tactisch diepgaande potjes voetbal met een turn-based rpg-twist, waardoor elke ontmoeting met een aansprekende tegenstander weer spanning en sensatie oplevert en angst voor balverlies de boventoon voert. Dit is altijd al de kern geweest van de reeks en ook in dit deel staat het als een huis.
Buitenspel
Buiten de grote voetbalwedstrijden om ben je vooral bezig met zijmi ies of korte, kleinschalige potjes. Beide zijn bezigheden die de game er niet leuker op maken. Ten eerste bevat de game willekeurige gevechten, die plaatsvinden wanneer je rondloopt door de wereld. Dit zijn korte wedstrijdjes waarin je met een drietal teamleden en tegenstanders een potje speelt. De moeilijkheidsgraad hiervan ligt zo laag dat het nooit een uitdaging biedt. Vogel het na twee potjes uit en dezelfde tactiek werkt vrijwel altijd. Alsof je snoep van een baby jat: het is te simpel en het levert geen voldoening op.
Daarnaast moet er veel gereisd worden en zijn alle scènes volgepropt met dialoog. Nu zijn de dialogen niet enorm slecht en leer je zo de personages beter kennen. Maar de lappen tekst die je moet lezen, in combinatie met een gebrek aan fatsoenlijke uitdagingen, maken de game bij vlagen (te) saai. Je bent zo ineens een uur bezig met het lezen van dialogen en het winnen van simpele wedstrijden. Hierdoor voelen zijmi ies en het trainen van je team als noodzakelijke opvulling, waar het eigenlijk waardevolle toevoegingen moeten zijn.
Geen bal
En wat is de rode draad die dit alles bijeen houdt? Nou, in de toekomst heeft voetbal - volgens een kwaadaardige admiraal - de jeugd verpest door hun gedachten te vervuilen met de drang om de populaire balsport te beoefenen. Daarom stuurt hij een team van elitespelers terug naar het verleden (het heden dus) om die verdraaide Mark Evans voor eens en altijd te stoppen en voetbal uit de geschiedenis te wi en. Juist. Het slaat helemaal nergens op, maar de onverklaarde magische krachten van de voetballers ook niet. En dat is precies wat de reeks zo charmant maakt. Om daar van te kunnen genieten is het overigens noodzakelijk dat je de eerdere delen gespeeld hebt. Oude en nieuwe personages worden in een rap tempo geïntroduceerd en levensgebeurteni en van hoofdpersonage Mark Evans worden lukraak tu en dialogen gepropt, waardoor het verhaal en de context soms lastig is bij te houden.
Dat het wederom om een port van een Nintendo DS-game gaat is een groter euvel. Inazuma Eleven 3: TOA! ziet er verouderd uit. Van de personages die als tweedimensionale sprites worden weergegeven tot het gebrek aan detail in de wereld: je ziet het overal. Het bovenste scherm van de 3DS wordt zelfs niet volledig in gebruik genomen door de minimap, wat eerder overkomt als luiheid dan als een onoplosbaar technisch struikelblok. De acties van spelers tijdens voetbalwedstrijden zijn weliswaar in 3D te waarnemen, maar dat vermomt de ouderdom niet.
Rode kaart
Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks! schrikt zowel nieuwkomers als kenners af. Nog steeds werkt de combinatie van voetbal en rpg-elementen. Maar door de saaie en simpele nevendoelen en de ontoegankelijke (verhalende) context is alles rondom het voetballen zelf weinig aansprekend.