Iconoclasts

Na games als Ori, Guacamelee en Axiom Verge grijpt ook Iconoclasts terug naar de ouderwetse Metroidvania. In dit kleurrijke avontuur speel je als Robin, een ingenieur met een gigantische moersleutel in een wereld waar het repareren van dingen strikt verboden is. Alleen de religieuze orde uit de hoofdstad is gecertificeerd om zelfs de simpelste reparaties uit te voeren. De gemiddelde burger leeft hierdoor onder een autoritair bewind, vrezend dat een verboden reparatie ze de toegang tot de hemel ontzegt.

Je zou door het achterliggende verhaal wellicht denken dat dit een grauwe, serieuze game is, maar het tegendeel is waar. Ieder scherm van Iconoclasts is gevuld met kleurrijke en prachtig geanimeerde sprites, die zijn vergezeld door dialoog dat zowel humoristisch als volwassen is. Iconoclasts bereikt daarmee een bijzonder middelpunt, waarbij de charme van een zorgeloos platformspel wordt gecombineerd met een onderliggend verhaal dat soms een beetje aanvoelt als een Black Mirror-aflevering. Daar slaagt de game in zonder dat één van deze twee helften ooit onnatuurlijk aanvoelt. Een bijzondere prestatie.

Iconoclasts is in de basis een Metroidvania. Je kunt de spelwereld vrij verkennen, maar zult soms bepaalde obstakels alleen met een bepaald wapen of voorwerp kunnen passeren. Vrij vroeg in de game heb je bijvoorbeeld een raketwerper nodig om muren te vernietigen, waardoor je op zoek moet naar de locatie van dit voorwerp. Ieder wapen dat aan je arsenaal wordt toegevoegd is ook benodigd voor puzzels. Immens complex worden deze puzzels nooit, maar ze brengen de gamewereld wel tot leven.

Eens in de zoveel tijd stuit je op een baasgevecht, waarin je nieuwe wapens tot hun volle potentie gebruikt moeten worden. Deze gevechten doen vaak een beetje denken aan oude

Mega Man-games. Je leert patronen, ontwijkt aanvallen op het juiste moment en gaat wellicht een paar keer dood voordat je ze onder de knie hebt. Vooral later in de game zaten we soms op het puntje van onze stoel met zweterige handen. Tijdens die paar baasgevechten vereist de game je opperste concentratie, waardoor het des te fijner voelt als je slaagt.

Hoewel je vrij bent om te gaan en staan waar je wil, is de spelwereld opgesplitst in een aantal op zichzelf staande 'levels'. Daar kun je vanzelf vrij tussen reizen, maar voor een groot deel voelt het spel hierdoor wat lineair aan. Dat is niet per se erg: een nadruk op dialoog vereist immers dat het spel een zeker lineair pad volgt, en het schrijfwerk is slim en grappig genoeg om dit te rechtvaardigen.

We kunnen niet genoeg benadrukken hoe goed de sprites van Iconoclasts zijn. Personages bewegen vloeiend door de spelwereld en hebben voor zelfs de kleinste arm- of handbewegingen in filmpjes unieke animaties. Uit ieder beeld in de game wordt duidelijk dat Iconoclasts met veel tijd en liefde in elkaar is gezet. Dat is zelfs merkbaar in de spelmenu's, waarin simpele opties zoals 'ja' en 'nee' zijn vervangen met het hoofd van hoofdpersoon Robin.

Iconoclasts voelt als een liefdesbrief aan de jaren '90. De game pakt het soms doodgewaande genre van Metroid en Castlevania en combineert dat met de kleuren en sfeer van bijvoorbeeld een oude Sega Mega Drive-game. Daarmee is dit misschien niet de meest unieke game van het moment, maar dat is ook niet de bedoeling van Iconoclasts. Dit is een spel dat teruggrijpt op je gevoelens van vroeger en je daarmee een goed gevoel geeft. Dat deden eerdere Metroidvania-indies ook, maar dit is misschien wel één van de leukere uitvoeringen van dit concept.

Iconoclasts is beschikbaar voor pc, Mac, Linux, PlayStation 4 en PlayStation Vita. Voor deze review werd de game op een PlayStation 4 Pro gespeeld.