Hyrule Warriors - Glorie, zonder halleluja | Gamer.nl

Hyrule Warriors - Glorie, zonder halleluja | Gamer.nl

PC REVIEW - Als je gevraagd wordt om een Nederlandse gamedeveloper te noemen, zal je vermoedelijk Killzone-ontwikkelaar Guerrilla Games noemen. Toch zijn er inmiddels ook talloze andere, kleinere studios die fraaie (indie)games hebben uitgebracht. Zo brachten de afgelopen jaren ons onder andere Reus van Abbey Games, Awesomenauts van Ronimo Games en Luftrausers van Vlambeer. Met regelmaat komen er dus kwalitatief degelijke titel van Nederlandse bodem. Nieuw in dit rijtje is Amulware, dat debuteert met Roche Fusion.

Yes! Een nieuwe Zelda-game! In HD! Glorie halleluja! Euh, ja, dat is Hyrule Warriors dus eigenlijk helemaal niet. Ja, je zou het kunnen zien als een nieuwe Zelda-game. We spelen (onder andere) met Link, beschermen Hyrule, gooien met bommen en schieten pijlen en een hookshot af en de Triforce zorgt weer voor ophef; maar het is niet voor niets dat er geen ‘The Legend of Zelda’ voor deze titel prijkt. Hyrule Warriors is (zoals iedereen die een minuutje gameplay heeft gezien doorheeft) een spin-off in het musou-genre. Voor wie dat op moet zoeken in een woordenboek, laat ons je de moeite besparen. Musou-games worden gekenmerkt door grote oorlogen, waar je aan meerdere zijdes kunt vechten als één held die honderden tegenstanders per mi ie afslacht en zo de strijd tu en twee of meerdere legers dusdanig beïnvloedt dat de overwinning en het overleven van je metgezellen bepaald wordt. Of voor wie dat nog te lang is: een Dynasty Warriors-achtige game. Van dezelfde ontwikkelaar dit keer, in samenwerking met Team Ninja, maar met een bonte lappenjas aan Zelda-content eromheen gehangen.

Hyrule Warriors

Klaar-als-een-klontje-concept

Ontwikkelaar Omega Force weet precies waar de kracht van deze game ligt en dat is niet in het niche genre waarin het zijn fundering vindt. Nee, Wii U-bezitters kiezen voor deze game omdat Link op de voorkant prijkt en om dezelfde reden vinden we tonnen aan herkenbare content terug. Je power-ups bestaan uit bommen, een pijl en boog, een hookshot of een boemerang. Dingen die stuk voor stuk weer nodig zijn om de trits aan bazen te verslaan die je aan het einde van de verschillende mi ies opwachten. Je krijgt in rap tempo het ene na het andere bekende koppie uit The Legend of Zelda-serie op je scherm (of beter nog: onder controle) en de gebieden die je doorkruist zijn stuk voor stuk bekende locaties uit voorbije The Legend of Zelda-games. In een ander jasje vaak, of simpelweg ‘gebaseerd op’, maar je hoeft voor de liefhebber Death Mountain of Lake Hylia echt niet perfect te kopiëren om duidelijk te maken dat we niet zomaar op een berg of bij een willekeurig meer knokken.

Hoe meer bekende content je tegen het lijf loopt, hoe beter Hyrule Warriors wordt; want de herkenning is de helft van het plezier. Bovendien was dit een uitgelezen mogelijkheid geweest voor Omega Force om het genre (waar zij praktisch een monopolie op hebben) eindelijk eens te verkopen aan een groot publiek. Het concept was zo klaar als een klontje. Hengel de consument binnen met de naam Zelda, hou ze vervolgens vast door de kracht en charme van het genre boven te laten komen. Spijtig genoeg is dat laatste er ergens bij ingeschoten, want de gemiddelde Dynasty Warriors-game biedt een betere uitdaging, intere anter verhaal en meer diepgang. Allemaal zaken waar Hyrule Warriors iets van had kunnen leren.

Hyrule Warriors

Gewoon goed

Vreemd genoeg ligt de fundering voor dat alles perfect op z’n plaats. Sterkere vijanden laten materialen achter die gebruikt kunnen worden om tu en de mi ies door speciale badges te creëren die weer allerlei bonu en aan helden geven. Wapens en hun extra skills kunnen gecombineerd worden, combo’s kunnen worden uitgebreid en het element van lo e wapens speelt weer een rol in hoe makkelijk je het zou kunnen hebben in sommige mi ies. Helaas is het allemaal niet eens nodig. De uitdaging ligt net te laag, waardoor het kiezen van het juiste element of het sparen voor die ene mooie badge amper een toevoeging zou vormen – als de speler zich daar al mee bezig zou houden.

Daarmee trapt Hyrule Warriors ook blind in de valkuil die iedereen vooraf vreesde: “Is dit niet gewoon knoppen rammen totdat je bij de eindbaas bent en door naar de volgende mi ie?” Het korte antwoord, als gevolg van een gebrek aan diepgang, is dus helaas ja. Het langere antwoord is iets bevredigender, want verborgen onder al dat knoppenrammen zitten verra end aardige spelsystemen. Op het kleinste niveau, zoals het wegrollen, flanken en verdedigen tegen vijanden; of het toebrengen van schade vlak na een vijandelijke aanval, waardoor ze kwetsbaar zijn en je automatisch een speciale aanval uitvoert. En ook op groter niveau is er nuance te vinden. Zo is het speelveld geen rommelige zandbak vol vriend en vijand, maar een nauwkeurig uitgetekend slagveld met checkpoints die je kunt veroveren, vasthouden of verliezen, waarmee je in wezen langzaam maar zeker de frontlinie en slagkracht van jou complete leger zelf in handen hebt. En zo zijn er ook de speciale eenheden die het verschil kunnen maken, aan jouw zijde of aan de zijde van de vijand. De simpele spelregels die bij dit alles komen kijken maken van Hyrule Warriors absoluut een verslavende game, die je met liefde speelt en die met gemak vermaakt. Desondanks blijven we er bij: voor de meer doorgewinterde gamer had extra diepgang en meer uitdaging (en vooruit, iets meer sfeer) hier een absolute topper van kunnen maken, in plaats van ‘gewoon een goede game’.

Hyrule Warriors

Meer dan een toetje

Wie zich uiteindelijk alleen of via lokale co-op door de Legend-modus vecht (inclusief belabberd verhaal, een gebrek aan sfeer, maar wél met heerlijke mi ies), wacht nog de Adventure-modus. Op het eerste gezicht is deze modus het toetje na de maaltijd, verschillende mi ies in de inmiddels bekende locaties maar met elk weer unieke overwinningsvoorwaarden. De ene keer moet je 300 vijanden afslachten binnen een bepaalde tijd, een andere keer ben je juist bezig met het overnemen van alle checkpoints op een map. Zoals gezegd lijkt dat bij de eerste kennismaking een extra. Je hebt alle locaties immers al gezien, het gros van de personages is al vrijgespeeld en het ‘verhaal’ is uit.

Maar in de praktijk is deze Adventure-modus de perfecte verlenging van de speelduur. Geheel in 8-bit-stijl krijg je een raster waarin elk vakje een nieuwe mi ie voorstelt. Jij bepaalt in welke volgorde je de uitdagingen aangaat en het is ook in deze mi ies dat je bekende items uit de serie (zoals bijvoorbeeld een kaars) gebruikt om de sterkste wapens, alle personages en de beste upgrades vrij te spelen. Bovendien introduceert de ontwikkelaar in deze modus nog een aantal welkome nieuwe toevoegingen aan de gameplay, zoals checkpoints met barrières die continu schade aan je held doen, tenzij je de bijbehorende fee hebt gered om die barrière onschadelijk te maken.

Hyrule Warriors

Mét Link

Aan het einde van de rit is het heel moeilijk om niet positief terug te kijken op het uiteindelijk flinke pakket aan vermaak dat Hyrule Warriors te bieden heeft. Het is heerlijk om weer even een mi ie aan te slingeren, het gevoel van macht om honderden vijanden af te slachten bevredigt en er zit zoveel Zelda-content in dat we daar sowieso niet over kunnen klagen. De minpunten die er zijn blijven echter dusdanig aanwezig dat er van een topper geen sprake is. Iets voor een vervolg mi chien, maar dat is op de zaken vooruit lopen. Wie Hyrule Warriors op zichzelf staand bekijkt, ziet uiteindelijk een bovengemiddeld vermakelijke game. Maar wel eentje waar simpelweg meer in had gezeten. Glorie dus. Zonder halleluja, maar wel mét Link.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou