Hundreds… We zijn nu al verliefd. Wat een heerlijke game en wat een genot om te zien hoe mooi iets simpels als Hundreds kan zijn. Adam Saltsman, het brein achter endle runner Canabalt, laat wederom zien dat goede games niet veel meer nodig hebben dan een aansprekend uiterlijk en een solide basis. De rest, dat speelt zich allemaal in het hoofd van de gamer af.
Wat is Hundreds dan precies? Een game die je zintuigen prikkelt, die je laat zweten, die je laat wachten en die je op sommige momenten mi chien wel tot waanzin drijft. Maar Hundreds laat je ook genieten, genieten van eenvoud en simplisme. Genieten van strakke vormgeving en de vrijheid om zelf te ontdekken wat er te ontdekken valt. En dat met slechts een paar ronde vormen en wat lijntjes en de kleuren rood, grijs, zwart en wit.
Je doel? In de honderd levels die het spel rijk is, tellen tot honderd. Je begint in het eerste level met een wit scherm, met in het midden een grijze bal met daarin het cijfer 0. Wat je moet doen is nog onduidelijk, omdat Hundreds lak heeft aan tutorials en handleidingen. De game is zo minimalistisch weergegeven dat je amper iets kunt kiezen. Waarom zou je ook? Hundreds neemt je op natuurlijke wijze mee door de levels heen en bij iedere nieuw spelelement, weet je al vrij snel wat er moet gebeuren. Zo ook bij het eerste level. De bol met 0 staart je aan, net zolang tot je vertwijfeld je vinger op de bol drukt. Die vervolgens spontaan verspringt naar 1. Moet je honderd keer drukken? Moet je jouw vinger gewoon op het scherm houden? Probeer het en je weet het.
Wat moet ik doen?
Na het eerste level heb je uiteindelijk nog ontelbare momenten waarop je niet direct weet wat je moet doen. Of in ieder geval niet weet wat de gevolgen van je acties zijn. Wat je al wel weet, is dat een bol, eenmaal aangeraakt, niets anders meer mag raken. Dat terwijl de bol tijdens het optellen steeds groter wordt in omvang. Raakt je bol een ander object, dan is het onherroepelijk opnieuw beginnen.
Met dit gegeven worden de puzzels die Hundreds je voorschotelt ineens een stuk ingewikkelder. Naarmate de levels vorderen zie je ballen van links naar rechts springen, vastzitten aan een elastiek of ingesloten worden door zeepbellen. Vaak is het ook niet mogelijk om één bol te laten groeien tot honderd omdat er gewoonweg geen ruimte voor is. Wat je dan moet doen, is meerdere andere bollen gebruiken om uiteindelijk toch tot het benodigde aantal te komen.
De game vergt een combinatie van vingeracrobatiek, geduld en inzicht en weet die drie dingen op fenomenale wijze te kneden tot een geheel. In het ene level moet je bijna wiskundig gaan berekenen of de beschikbare ruimte wel groot genoeg is voor je bollen om te groeien, terwijl je in het andere level panisch op een paar voorbij schietende ballen aan het drukken bent. Het level daarna is dan weer een breinbreker, waarbij je niet direct ziet hoe je de bollen moeten laten groeien zonder een dodelijk zaagblad te raken. Het blijft hoe dan ook trial & error, waarbij je gelukkig al heel snel ziet wat er van je verwacht wordt. Dat je vervolgens heel lang bezig bent om daadwerkelijk tot de honderd te tellen, maakt de game alleen maar beter. Want games mogen best moeilijk zijn, zolang ze maar begrijpelijk blijven.
Hundreds schittert ondertu en in eenvoud, terwijl er onder die simplistische vormgeving een game schuilt die het uiterste vergt van je geduld en handigheid. Door de soms chaotische levels voelt je iPhone-scherm soms zelfs wat te klein, en zou je wensen dat je het op een iPad speelde. Maar spelen doe je het sowieso.
Getest op een iPhone 5 en iPad mini