Want lachen, dat doe je wel bij deze game. Om de erbarmelijke graphics bijvoorbeeld. In feite komt het er op neer dat het een ordinaire groepsverkrachting is geworden van de Unreal Engine 3. Dat klinkt lomp, maar hey: de game ís ook lomp. Lelijke textures met vertraging, overdreven melodramatische animaties,  personagemodellen die uit de plaatselijke begraafplaats lijken te komen, het is slechts een greep uit de vele slechte facetten van de graphics. Dat de camera vaak ook niet mee wil werken, maakt het geheel er niet bepaald prettiger op. Gelukkig is er nog wel de koeiengrote cro hair, waardoor mi en niet echt mogelijk is. Maar de looks van het spel zijn nog niet eens het ergste vreemd genoeg.

De meest 'uiteenlopende' opdrachten

Vervelender is de besturing, iets je suïcidaal van wordt. Vrijwel de meeste first person shooters (denk aan: Halo, Call of Duty, Resistance) hebben een universele bediening gekregen in de loop der jaren. Bij Hour of Victory wilde men waarschijnlijk iets anders en daarom is de besturing volledig anders dan wat je normaal gewend bent. Onhandig, want vele handelingen voelen onlogisch aan, waardoor je altijd het gevoel hebt dat het spel totaal iets anders wil dan jijzelf. Anders dan anders is ook de mogelijkheid om met drie verschillende soldaten te spelen. Kies aan het begin van een level (welke overigens allemaal binnen een kwartiertje uit te spelen zijn) of je Ro de commando, Bull de ranger of Taggart de covert-ops wil zijn. Naast dat ze andere wapens met zich meenemen hebben ze ook allemaal speciale vaardigheden.

De Unreal Engine 3.0-groepsverkrachting?

Ro kan bijvoorbeeld meer klappen opvangen. Bull daarentegen kan door middel van een touwtje bepaalde anderhalf meter hoge daken beklimmen, of prikkeldraad doorknippen. Taggart ten slotte is de man van de stille moorden: hij kan met mesjes gooien, mensen de keel doorsnijden en sloten breken.  De levels zijn zo gemaakt dat er drie wegen zijn om te bewandelen. Niet alles is begaanbaar: voor prikkeldraad (want Duitsers rolden graag prikkeldraad) heb je dus Bull nodig, maar een gesloten deur kan alleen geopend worden door Taggart. Staat er een object in de weg, dan is Ro de enige die het weg kan duwen met zijn superkracht. Leuk allemaal, maar in de praktijk heb je binnen een paar seconden de juiste weg te pakken. Wat heeft het dan nog voor zin om een specifieke kla e te kiezen? Maar ook hier geldt: belachelijk is het wel, maar er valt mee te leven.

Take that, Jerry!

Dat kunnen we echter niet zeggen over de tenenkrommende one-liners waar zelfs een koevoet weinig meer aan kan doen. We hoeven allemaal geen Shakespeariaanse dialogen, echt niet. Maar een beetje meer intellect in een game was wel zo wenselijk geweest. Zelfs in een linieare shooter als deze. Een cutscene van welgeteld vier(!) seconden waarin je niets meer te horen krijgt dan "That was pretty rough." na een buitengewoon 'spannende' sluiptocht door de kelders van een kasteel: wij werden er niet bepaald warm van. Of een geniale profe or die na lang rukken aan een deur met de vlijmscherpe opmerking komt dat "de deur op slot zit". Wij hebben hem dan ook maar bedankt voor de oplettendheid.

Kijken we naar de kunstmatige intelligentie van Hour of Victory, dan komen we maar tot één conclusie: een persoon met een ver gevorderd stadium van het Down-syndroom is briljant vergeleken de nietige breintjes van menig vijand. De A.I. wíl wel dekking zoeken, maar dan wel het liefst nadat ze drie rondjes om jou heen hebben gerend. Vergelijk het met een kat die ergens wil gaan maffen, die zoekt ook altijd een plekje uit waar hij of zij het liefste wil gaan zitten.  Vaak zijn dat bij de Duitse soldaten enorm lage muurtjes of kratten, waar het hoofd (of soms achterhoofd!) gewoon zichtbaar boven uit steekt. Neem dekking of blijf gewoon staan, maar niet van dat halve werk alstublieft. Aan de andere kant: zo is het behalen van de Head Hunter-achievement (schiet 20 vijanden door het hoofd) binnen een mum van tijd gepiept. Gamers die graag 360-spellen spelen om de achievements kunnen dan hun lol ook wel op in Hour of Victory: deze zijn extreem makelijk.

'Episch'...

En zo kunnen we eigenlijk nog wel even doorgaan. Het leveldesign wat nog het meest doet denken aan een My First Kijkdoos-bouwpakket van een of andere gare bouwmarkt: driewerf ruk. Inspiratieloos en vaak ook volledig onrealistisch zijn hier de sleutelwoorden. Van de bugs werden we ook niet vrolijker van. Vier keer op de reload-knop drukken voordat er wat gebeurt, of door onverklaarbare wijze door de grond vallen, dat soort dingen. Hopeloos. Weet je wat, we houden er gewoon mee op.

Ja, lachen doe je wel bij Hour of Victory. Tot dat je er achter komt dat je al weer een uur kwijt bent aan het spelen van een spel wat iedereen eigenlijk zou moeten negeren. Mocht iemand dit spel alsnog willen kopen of al gekocht hebben: we hebben het met je te doen.