Aldaar start een poging de speler onder te dompelen in een semi-vergane representatie van Philadelphia in 2029. Om het verzet kracht bij te zetten en de macht van de zogenoemde Norks – de politiek correcte scheldnaam voor de Koreanen – over te nemen word je van hot naar her gestuurd om allerlei arbitraire zaken op te lo en. Denk aan het vermoorden van Norks, het vermoorden van Norks of het vermoorden van Norks. Welke benaming Homefront ook aan zijn mi ies geeft, het komt nagenoeg altijd op het drukken van de schietknop in.
Desondanks herkennen we vlagen van Far Cry. Ook in die serie loop je namelijk door een open wereld, gevuld met opdrachten, om het volk uiteindelijk te bevrijden van een tirannie. Homefront mist echter een gevoel van avontuur, progre ie en pa ie om dezelfde ervaring te bieden. Dambuster Studios probeert weldegelijk nieuwe concepten uit, maar vergeet spanningsopbouw te verwerken in zijn gameplay. Het veroveren van een gebied betekent namelijk vooral dat jij van punt a naar punt b loopt om een nieuwe groep Norks te vermoorden. In combinatie met het tamme verhaal resulteert dat in een volstrekt betekenisloze ervaring. Het intere eert je niets of er nou 10 of 1000 Norks sterven, maar je moet het wel blijven doen. Tot vervelens aan toe.
Gefragmenteerde tirannie
Ook al ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt, Homefront volgt een lineair pad. De wereld bestaat uit diverse grote levels van een rode of gele zone. In de rode gebieden is het oorlog en strijden de Norks en rebellen tegen elkaar voor stukken grond. Jij kunt de rebellen helpen met hun veroveringsplannen door zijmi ies uit te voeren en derhalve safe zones te creëren. Daarmee verschaf je jezelf niet alleen een checkpoint om je wapens te upgraden of nieuwe health packs te kopen, maar kun je ook Norks rekruteren om naast je zijde te strijden. In potentie biedt dit gameplay-idee een rijke veroveringservaring, maar andermaal verdrinkt het spel in zijn overdaad aan inspiratieloze mi ies. Of je nou een radio moet aanzetten of een paneel moet hacken, altijd gaat het gepaard met het doden van dezelfde groepen Norks. An sich steekt de schietactie best redelijk in elkaar, maar je hebt geen andere keus dan het op een repetitieve wijze uit te voeren. De domme kunstmatige intelligentie van vijanden helpt daar ook niet bij.
De gele zones zijn in wezen een stuk intere anter. Daar hebben de Norks totale macht en loopt het volk als gevangenen over straat. Hier moet je stealth toepa en en gebouwen infiltreren om belangrijke pionnen uit te schakelen. Het overkoepelende doel is om het volk op te peppen een revolutie te starten. De op het eerste oog indrukwekkende sfeer draagt bij aan een potentieel intense ervaring: de straten stralen een grauwe depre ie uit en vormen een verontrustend contrast met de cleane, kille outfits van de Koreaanse bezetters. Desondanks verdwijnen ook deze ideeën als sneeuw voor de zon door een zwakke invulling van mi ies.
Of je nu in de rode of gele zone bent, het verschil in gameplay is uiteindelijk slechts een nuance. Een verschil van tempo. Verwacht namelijk geen Metal Gear Solid-achtige stealth, waar concentratie, inzicht en geduld een vereiste zijn om een vijand uit te schakelen. Homefront’s invulling van stealth betekent om een vijand heenlopen en hem vanachter aanvallen, of een silencer op je wapen schroeven en alsnog ‘Rambo gaan’ op de vijanden. Als het teveel wordt, ren je weg en verstop je je even in een wc. Waarna je het tien seconden later nog een keer kunt proberen. Leslie Nielsen in Spy Hard was een overtuigendere spionageheld.
Revolutie in schaapskleren
Het is verbazingwekkend hoe elk element van Homefront: The Revolution verstopt zit achter een drempel van slordigheid, oppervlakkigheid en inhoudsloze content. Zonde, want de game laat wel degelijk intere ante dingen zien. Zoals de manier waarop je in real time wapens kunt modificeren of upgraden. Zo kun je een a ault rifle in een handomslag veranderen in een mijnenwerper of een kruisboog in een vlammenwerper. Een dergelijke creatieve uitspatting verdient schietactie met meer tactische diepgang, maar is nu als antiek Japans servies in een snackbar. Door de repetitieve aard van de schietactie kun je de hele game wel af met een a ault rifle, hetgeen het gevoel van progre ie ook nog eens totaal ondermijnt.
Het grootste euvel van Homefront is dat het faalt om jou te overtuigen dat je een held bent. Dat je de hoop in bange dagen bent voor een ooit zo grote natie. Als een mak schaap kun je alleen maar knikken als hoofdpersoon A en hoofdpersoon B een morele discu ie houden over het gebruik van geweld of de menselijkheid van de vijanden. Een aantal geforceerd emotionele momenten doen een uiterste poging je mee te laten voelen met de situatie, waarna je vervolgens weer van punt A naar punt B loopt om de zoveelste generieke vijand te vermoorden. Als je geen vrijheid hebt om een kant te kiezen, geef de speler dan in ieder geval een stem om zich mee in te leven. Je acties hebben nu slechts impact omdat de statische wereld om je heen vertelt dat je een held bent. Niet omdat je je ook daadwerkelijk zo voelt. Het zijn gamedesignkeuzes die al vroeg in het ontwikkelproces afgeschoten hadden moeten worden.
Dat maakt Homefront andermaal een uiterst teleurstellende uitwerking van een in potentie intere ante serie. De kritiek op de eerste Homefront was fel vanwege zijn korte speelduur, maar niemand zeurt over tijd als het een slechte game betreft. De eerste setting van een door Korea overvallen Amerika smaakte naar meer. Nu duurt The Revolution te lang, omdat middelmatige games altijd te lang duren. Nooit wordt je geraakt, verrast of opgewonden. Zelfs geen greintje op je gezicht. Dambusters deed een poging van Homefront een moderne open wereld shooter te maken, een actievolle revolutie te ontketenen, maar presenteert een devolutie van jewelste.
Homefront: The Revolution is vanaf 20 mei verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Gamer.nl testte de PS4-versie van de game.