Hob heeft een goede reden om de wereld zo prominent tentoon te stellen: deze speelt namelijk de hoofdrol. De kleine cast heeft geen dialogen, je moet het doen met spaarzame geluiden en gebaren. De wereld daarentegen vertelt impliciet dat er iets goed mis is: een paars goedje bedekt grote delen van de wereld en corrumpeert de flora en fauna. De mechanische inwoners van deze wereld zijn grotendeels uitgeschakeld, ze dienen alleen nog als energiebron voor de hoofdpersoon. Toegewijde spelers kunnen muurtekeningen vinden die hinten naar wat vooraf ging. Je bepaalt zelf hoe betrokken je bent bij het verhaal, hoe je het interpreteert en wat je ermee doet.
Terwijl je voortgang maakt, verander niet alleen jij: ook de wereld om je heen maakt drastische ontwikkelingen door. Een letterlijke ‘ontvouwing’ van de wereld symboliseert je voortgang: door jouw doen rijzen voorheen onbegaanbare stukken land uit de diepten omhoog. Vaak kun je deze nieuwe landma a’s van tevoren al in de verte zien middels een uitzichtpunt, je afvragend of en wanneer je dit nieuwe gebied mag gaan verkennen. Het maakt Hob een uitzonderlijk verticale game. Van de hoogste bergtop tot aan de diepste ingewanden van de wereld, je krijgt het allemaal te zien. Het resultaat is een semi-open wereld waarin je progre ie vrij lineair is, maar je kunt altijd een zijweg nemen of proberen geheime gebieden te ontdekken.
Hob is haast een trance waarin je als vanzelf door de wereld rent, springt, hakt en rolt
Drie-eenheid
In kla ieke Metroidvania-stijl krijg je steeds meer vaardigheden waarmee je toegang krijgt tot voorheen gesloten wegen om nieuwe gebieden te verkennen. Je zult je nieuwe handigheidjes vooral toepa en tijdens het platformen en puzzelen. In de regel hebben vijanden geen speciale tactiek nodig, aanvallen en rollen met hier en daar het gebruik van een speciale kracht is voldoende. Verwacht ook geen breinbrekers, zowel de puzzels als de gevechten zijn hoofdzakelijk onderhoudend en hebben niet als doel om te frustreren en voortgang langdurig te hinderen.
In de kern heeft Hob dus meer weg van bijvoorbeeld Hyper Light Drifter dan Torchlight. Wellicht is deze fri e wind toe te wijzen aan het vertrek van Runic-oprichters Travis Baldree en Erich Schaefer in 2014. Toch heeft Hob nog wat Torchlight-overblijfselen in het DNA. Het lijkt alsof de art director van Torchlight eindelijk helemaal los kan gaan met tandwielarchitectuur en in verval geraakte technologie. En ook de dromerige, meanderende klanken van de soundtrack zijn onmiskenbaar het werk van Torchlight-componist Matt Uelmen.
Onder begeleiding van deze audiovisuele pracht en praal wordt Hob haast een trance waarin je als vanzelf door de wereld rent, springt, hakt en rolt. Een wereld die constant in beweging is, groeiend en veranderend. Dat is dan ook de kracht van Hob: je bouwt continu aan de wereld, waar je al doende meer over te weten komt. Het maakt dat je voortgang heel concreet en voelbaar is. Je maakt deel uit van deze wereld, je bent verantwoordelijk voor haar welzijn, je doet ertoe.
Hob is nu verkrijgbaar voor pc (via Steam) en PlayStation 4.