Hi-Fi Rush is pure liefde

De geprezen horrorkoning richtte na het verlaten van Capcom zijn eigen studio op, Tango Gameworks, maar heeft daar al jaren geen game meer geregisseerd. Mikami fungeerde de afgelopen jaren meer en meer ter ondersteuning van het talent dat hij onder zijn vleugel nam. Na The Evil Within (2014) leidde dat vooral tot nog meer horrorgames, waaronder het recente Ghostwire: Tokyo. Maar het leidt nu blijkbaar ook tot een… kleurrijke ritmegame? Oké, nou, prima.

Hi-Fi Rush is sowieso een vreemde eend in de bijt. Dit spel is met veel games te vergelijken, maar tegelijkertijd met geen enkele game. Hi-Fi Rush is een samenraapsel van Jet Set Radio Future, Devil May Cry en Guitar Hero. Het is kleurrijk en jeugdig, maar nostalgisch en traditioneel. Die symbiose ademt liefde voor het medium die zich moeilijk met een pen laat beschrijven. Hier zit passie in, en dat merk je vanaf de allereerste seconde. 

Hi-Fi Rush is in de kern een actiegame met platformensegmenten in kleine lineaire levels die in structuur veel op elkaar lijken. Gangetje, arena, beetje platformen, gangetje, arena, eindbaas: je kent het wel. Wat deze game onderscheidt is stijl en ritme, en hoe consistent de ontwikkelaar die twee combineert. Van de Devil May Cry-waardige combo’s tot de deinende reclameborden in de spelwereld. Alles beweegt op de maat.

In de game speel je Chai, een naïeve dagdromer die zichzelf een rockster ziet worden maar geen gitaar kan spelen. Het lot wil dat hij superkrachten heeft gekregen na een mislukte medische ingreep door een kapitalistisch megabedrijf, en in de game is het de bedoeling dat jij het met kersverse vrienden opneemt tegen, nou ehm, dat kapitalistische megabedrijf. Oh, en je hebt een compagnon, 808. Deze kat heeft letterlijk en figuurlijk stalen ballen.

Alle gevechten in de game vinden op de maat plaats. Een lichte aanval doe je precies op de maat, een zware aanval voer je uit ‘om’ de maat. Door die twee te combineren met pauzes, dashes, een ketting waarmee je jezelf naar vijanden toe kunt trekken én de krachten van je vrienden, kun je talloze combo’s aan elkaar rijgen. Omdat je die combo’s (meestal) op de maat moet doen, maar ook vijanden op de maat moet ontwijken, ontstaat een heerlijke flow.

Het vechten is niet alleen ritmisch maar ook verrassend diepgaand. De vergelijking met Devil May Cry is niet overtrokken. Het is heerlijk om te experimenteren in de training room en daar los te gaan met het steeds verder uit te breiden arsenaal aan combo’s. Tegelijkertijd is de actie toegankelijk. Als je niet zo goed bent in het aanhouden van ritme, straft de game dat niet per se af. Je kunt nog steeds de combo’s doen en Chai raakt nooit uit de maat.

Je doet wel meer schade als je op het juiste moment de actieknoppen indrukt. Deze game wordt ook wel echt beter als je het ritme aan weet te houden. Dat is immers waar iedere confrontatie, en eigenlijk de hele spelwereld, omheen gebouwd is. Chai loopt, rent en klaagt zelfs op de maat. ‘De maat’ is het centrale thema van Hi-Fi Rush en er gaat geen seconde voorbij waarin de game je daar niet aan herinnert. 

Hetzelfde geld voor de stijl van deze game, want Hi-Fi Rush is stijl. Het spel leent veel van de populaire film Spider-Man: Into the Spider-Verse: sommige animaties hebben een andere, vaak tragere framerate dan de 60 fps waarin het spel consistent draait. Combineer dat met het bonte kleurgebruik en de werkelijk fenomenale animaties, en het resultaat spreekt voor zich. Hiervoor gaat Hi-Fi Rush awards winnen.

Dat komt ook door het oog voor detail. Er zijn zoveel voorbeelden. De idle-animatie van Chai is een heerlijk geanimeerde fingersnap, die altijd in ritme is. Je kat loopt met de bravoure van een Frank Sinatra. De overgangen tussen shots doen denken aan die uit het geprezen Persona 5. De levels deinzen bovendien helemaal mee in het ritme, met schoorstenen die rook ritmisch uitblazen, en zelfs complete huizenblokken of rotsformaties die meebewegen.

Dat wil niet zeggen dat alles koek en ei is. De soundtrack is bijvoorbeeld bijzonder lekker, maar had wat steviger gekund. Soms miste ondergetekende een beetje herrie, metal bijvoorbeeld, al is dat natuurlijk erg persoonlijk. Gelukkig is de niet-gelicenceerde muziek ook erg puik, en past deze goed bij de geluiden die Chai en zijn vijanden maken tijdens de gevechten.

Wat betreft het verhaal laat Hi-Fi Rush weinig te wensen over, maar het onderbreekt soms de actie en dat is een beetje ergerlijk. Hoewel de geschreven dialoog beter is dan je zou verwachten en tussenfilmpjes meestal prachtig zijn om naar te kijken, halen ze je wel uit de geprezen flow van de combat. Dit is eigenlijk ook niet het type game voor expositie middels geschreven dialoog, iets waar de game wel veel gebruik van maakt.

Tot slot: de game heeft geen renknop. Dit is waarschijnlijk omdat de voetstappen van Chai in het ritme moeten blijven. Maar het is wel een beetje irritant, zeker als je grote stukken moet overbruggen. Dan wil je gewoon kunnen rennen zodat je in die vlotte pacing blijft. Zelfs richting het einde van de game probeerde ik nog steeds de renknop ingedrukt te houden, wat lastig is zonder renknop.

Hi-Fi Rush gaat garant heel hoog eindigen in de Gamer.nl Top 25 van 2023. En dat in een jaar waarin de concurrentie abnormaal hoog lijkt te worden. Het is Tango Gameworks en Xbox gegund. Niemand kan bestrijden dat Hi-Fi Rush met liefde gemaakt is. Dit is een game waarvan je enkel blij kan zijn dat-ie bestaat, en net als met Pentiment, dat-ie op Game Pass staat. Ja mensen, videogames zijn cool.

Hi-Fi Rush is beschikbaar op en pc en Xbox Series S/X (ook via Gamepass). Voor deze recensie zijn de pc- en Series X-versie getest.