De pulp spat van het openingsfilmpje van Helldivers. Super Earth is een utopisch bolwerk vol patriottisme en een obse ie voor democratie. Niet alleen de soldaten, maar alle mannen, vrouwen en kinderen moeten bereid zijn de muren van dit vredesoord te beschermen. Deze satirische context doet sterk denken aan het Starship Troopers van onze eigen Paul Verhoeven.
De gezette toon is gelijk ongemakkelijk en creëert een afstand tu en speler en verhaal. Zeker als het meta-concept van Helldivers aan bod komt, waaruit blijkt dat je als personage inwi elbaar bent. Alle spelers beïnvloeden met hun acties namelijk de staat van Super Earth. Het is ieders taak om omringende gebieden uit te roeien en te veroveren om zo de verdedigingslinie op te schuiven. Het ietwat ridicuul gepresenteerde verhaal kan een gevoel van saamhorigheid echter nooit overbrengen. Gelukkig is dat niet zo storend als je zou denken. Het verhaal zit de shooter-gameplay namelijk totaal niet in de weg. En knallen, daar wil je je voornamelijk op richten in deze game.
Diablo in de ruimte
Qua gameplay is Helldivers een twin stick-shooter volgens het boekje. Als je Dead Nation gespeeld hebt, dan volgen weinig verra ingen. Het voelt net zo vertrouwd als lekker aan om grote groepen vijanden die zich over het scherm verspreiden te trakteren op een regen van lood. Op de PlayStation 4 tenminste; op de PS Vita mi en we de extra schouderknoppen, vooral omdat je altijd handmatig moet herladen en dat op de handheld is vervangen door een oncomfortabele veeg over het achterste touch screen.
Het normale knal- en schietwerk krijgt een verra end intere ante nuance door de beschikbare extra krachten, zogeheten ‘stratagems’. Met de linker schouderknop open je een menu waarbinnen je middels combinaties op het d-pad allerlei acties kunt aanvragen. Denk aan turrets, vliegtuigbommen en een heuse mech, maar ook aan ammunitie, andere wapens en de mogelijkheid om een teamgenoot weer tot leven te wekken. De stratagems veranderen de dynamiek aanzienlijk en zijn in de vele moeilijkere levels ook een absolute noodzakelijkheid. Je komt dan niet weg met simpel schieten en wegrennen. Vooral het afspreken met vrienden over wie welke stratagems meeneemt, voegt een tactische diepgang toe die de gameplay significant verrijkt.
De opdrachten zijn helaas net zo inspiratieloos als de omgevingen waarin ze zich plaatsvinden. Elk level vindt plaats op een procedureel gegeneerde map waarin je niets anders doet dan van opdracht naar opdracht lopen om vervolgens een groot aantal vijanden uit te schakelen. Dat gebeurt in Diablo in principe op dezelfde manier, maar daar zit nog een heleboel exploratie in om de repetitieve opzet te verbloemen. In de levels van Helldivers valt echter niets te ontdekken dat het rondlopen door de omgeving kan verantwoorden.
Ruwe diamant zoals Destiny
We kunnen het niet genoeg benadrukken: speel deze game niet in je eentje. Ben je dat wel van plan, trek dan gerust twee punten van het hierboven staande cijfer af. Er ontbreekt niet alleen een gevoel van avontuur, ook zit de moeilijkheidsgraad het plezier veel te veel in de weg. Helldivers probeert namelijk op vrij goedkope wijze extra spanning toe te voegen. Zo moet je altijd handmatig herladen, altijd anderhalve minuut wachten voordat je een level kunt voltooien en allerlei knoppencombinaties uitvoeren om acties te voltooien. Als er van alle kanten vijanden op je afkomen wordt dat al snel intens frustrerend.
Met maximaal drie vrienden of onbekende personen komt de ware aard van Helldivers naar boven. Net als bij Destiny draait het los van alle bijzaken namelijk om de bevrediging die samen knallen met zich meebrengt. En net als bij Destiny verbloemt dat pure plezier de ietwat afstandelijk aanvoelende online omgeving, het makke verhaal en de repetitieve taken. Spelers moeten dan écht letten op elkaars acties, elkaar actief steunen en overleven tu en de hordes aan vijanden. We benadrukken nogmaals ‘elkaars’ acties, want in Helldivers ga je mi chien wel net zo vaak dood door eigen fouten en friendly fire als dat je omkomt door toedoen van vijanden. Het hersenloze knallen roept een arcadegevoel op waar Helldivers ondanks al zijn minpunten op lange termijn op kan teren.
Getest op PlayStation 4 en PlayStation Vita.