HBO’s The Last of Us is gemaakt voor de massa

Sterker nog, The Last of Us op HBO is een van de beste live action-gameverfilmingen tot nu toe. Dat Naughty Dog-hoofd Neil Druckmann de serie samen met regisseur Craig Mazin schreef doet de productie duidelijk goed. Een gameverfilming moet immers op zichzelf staan, niet alleen de emoties die het interactieve aspect van het medium opwekken proberen te simuleren. Ondanks een aantal toondove opmerkingen van Mazin - over dat de dood van een acteur op het scherm meer indruk maakt dan ‘een aantal pixels’ – begrijpt The Last of Us dat uitstekend. Het is een rauwe, uitgebreide en vooral slimme weergave van het origineel.

De serie bewijst met name dat het verhaal van The Last of Us het waard is om wederom te vertellen, ondanks dat je als kijker dit keer niet achter de knoppen zit. De 85 minuten durende eerste aflevering neemt alle tijd om de spanning op te bouwen en onderbelichte personages als Sarah neer te zetten, om vervolgens tot een ontroerende climax te komen. The Last of Us is een verhaal over vaderschap, de morele dilemma’s die een dodelijke cordyseps-schimmel met zich meebrengt en het verlies van naasten – met een aantal gelaagde personages dat het geheel draagt.

Gelukkig weten ook de acteurs in de serie het verhaal de dragen. Pedro Pascal is duidelijk geknipt voor de rol van Joel, wiens gebroken versie nog liever z’n emoties uit met geweld dan met woorden. Ook springt zijn chemie met broer Tommy (Gabriel Luma) er uit, en keert gameactrice Merle Dandrice terug voor een sympathiekere versie van Marlene die het einde van de première nog meer gewicht geeft.

Ook Bella Ramseys versie van Ellie overtuigt, al zijn haar prestaties soms wat wisselvallig. Het ene moment raken haar recalcitrante opmerkingen jegens Joel en haar verwondering in de vergane wereld de juiste snaar, het andere moment komen specifieke uitspraken nogal geforceerd over. Dat is met name het geval tijdens scènes die rechtstreeks uit de games afkomstig zijn; je ziet duidelijk dat HBO daarmee liefhebbers van de games wil paaien.

Na het spelen van de game is het immers onmogelijk om de verschillen tussen en overeenkomsten met de serie onopgemerkt aan je voorbij te laten gaan. Het kleurenpalet, de iconische muziek en kleding van personages ademen Naughty Dogs oorspronkelijke creatie. HBO’s The Last of Us zit vol kleine hints en twists, waaronder verrassend grote rollen voor Troy Baker en Ashley Johnson – die in de games de rollen van Joel en Ellie bekleedden – en voorbodes voor een onvermijdbaar tweede seizoen.

Ook legt het een aantal aspecten explicieter uit dan het bronmateriaal, wellicht uit angst dat een bredere doelgroep de suspension of disbelief verliest. De oorsprong van het schimmelvirus en een uitvoerige uitleg over hoe geïnfecteerden doorhebben dat mensen in de buurt zijn hadden wat ons betreft niet gehoeven, maar helpen nieuwkomers een verklaring te vinden die gamers voor lief nemen.

Tijdens sommige afleveringen durft de serie zelfs behoorlijk van het bronmateriaal af te wijken. In het geval van Bill en zijn partner Frank levert dat bijzonder emotionele scènes op die wellicht zelfs het hoogtepunt van de serie genoemd mogen worden. Druckmann en Mazin nemen wat dat betreft geen blad voor de mond: relaties waar eerder slechts naar werd gehint, worden nu expliciet in beeld gebracht, personages hebben lichamelijke beperkingen en de cast is diverser dan in het bronmateriaal. Wie The last of Us: Part 2 te ‘woke’ vindt, heeft bij deze verfilming niets te zoeken.

Ook de actie in de serie is vrij expliciet. Geïnfecteerden, voornamelijk de reguliere ‘runners’ en ‘clickers’, vormen een significante bedreiging voor Joel, Ellie en consorten en zijn angstaanjagend vormgegeven dankzij een mix van visuele en praktische effecten (een deel van de effecten in de reviewversie was nog niet final). Dat verklaart wellicht ook waarom ze maar mondjesmaat aanwezig zijn in de serie, en horror vaak plaatsmaakt voor de ontwikkeling die personages meemaken.

Dat is eigenlijk precies waarom deze verfilming zo goed werkt. Joels tragische verlies; Ellie’s volharding; Henry en z’n broertje Sam: The Last of Us zit vol scènes die indruk maken zonder al te veel te leunen op het medium waarop het gebaseerd is. Dat is anders dan geprezen games als The Last of Us: Part 2, Nier: Automata en Undertale, die het medium gebruiken om verhalen op een unieke manier te vertellen – bijvoorbeeld door spelers actief meerdere kanten van een conflict laten spelen of de consequenties van hun daden laten ervaren. Voor de reis van Joel en Ellie is dat niet nodig: die laat ongeacht tijd en medium een onvergetelijke indruk achter.

De eerste aflevering van The Last of Us verschijnt op 16 januari op HBO Max. Daarna volgt elke week een nieuwe aflevering.