Tovenaars zijn over het algemeen oude wijze mannen met lange witte baarden en een rare puntmuts op. Toch redt Harry Potter, een brildragende nerd met puberteitsproblemen, zich aardig in het wereldje van de abracadabra en de hocus pocus. Best knap voor zo'n klein ventje als je bedenkt dat hij naast de boeken en de films standaard ook een videogame maakt.

Wie Harry Potter en de Orde van de Feniks heeft gespeeld, zal in de Halfbloed Prins veel herkennen. Het spel gebruikt behoorlijk wat elementen uit  zijn voorganger en doet weinig moeite dat te verbergen. Zo mag je ook in dit deel weer naar hartenlust door Zweinstein rennen om klusjes op te knappen en informatie in te winnen, of gewoon omdat je blij bent dat je nu eindelijk eens zelf door het imposante gebouw kunt lopen.

Het sandbox-principe is ook hier van de partij en tu en de opdrachten door heb je ongelimiteerd de tijd om elke hoekje en scheurtje te onderzoeken. Naast de opdrachten biedt het spel een drietal 'minigames' om de gameplay wat vloeiender te houden. Want ook al is Zweinstein bijzonder indrukwekkend, na een uurtje of twee wil je wel wat anders doen dan naar stoffige wandkleden kijken.

Helemaal niet mini

Het woordje minigames staat trouwens niet voor niets tu en aanhalingstekens; ze zijn dusdanig uitgebreid dat die titel eigenlijk mi taat. Er zijn er drie in totaal en bij elkaar vormen ze waarschijnlijk tweederde van de hele game. Als het niet meer is. Je kunt meedoen aan Zwerkbalwedstrijden, Duelleerclubs en Toverdrankle en. Waarbij de laatste, vreemd genoeg, mi chien wel de leukste van het stel is.

Tijdens de Toverdrankles mag je uit een boek vol recepten de meest vreemde drankjes namaken. Dat doe je door ingrediënten te mengen, te roeren en vloeistof te verhitten,maar vooral door veel haastwerk. De brouwsel moeten namelijk binnen een bepaalde tijd klaar zijn en soms is er weinig ruimte voor fouten. Als een gek ben je dus aan het klikken op flesjes en met je rechter analoge stick aan het draaien. Het klinkt gek, omdat er eigenlijk geen echte beloning bestaat bij het voltooien van een drankje, maar toch bleven we roeren en roeren.

De twee andere minigames zijn ook vermakelijk, maar zijn iets te makkelijk gemaakt en worden daardoor soms wat eentonig. De Zwerkbalwedstrijden zijn erg spectaculair en het is echt geweldig om zelf  door de arena en over het landgoed van Zweinstein te scheren, terwijl je ondertu en door groene sterren moeten vliegen om extra tijd te winnen. Maar omdat je eigenlijk alleen maar licht hoeft bij te sturen en je niet vrij rondvliegt, is het allemaal net iets té eenvoudig. De duelleerclub kampt met hetzelfde probleem. Een tegenstander met een Levicorpus op zijn kop hangen om hem daarna met een handvol Paralites te bekogelen, is best geinig, maar na een duel of tien wil je jouw tegenstander liever met een witte vuurbal of een bliksemschicht te lijf gaan.

En toen was er….

Door al die minigames zou je bijna vergeten dat er ook nog een verhaallijn in de Halfbloed Prins zit. Eentje die gelukkig weinig verklapt van de films, al zit de geweldige cliffhanger uit de film ook in de game. Wie de boeken niet leest en wacht op de film kan deze game dus maar beter niet uitspelen. De reden dat de game verder weinig verklapt over de film, komt doordat de tu enscènes erg kort zijn en je het gevoel hebt dat je er weinig logica tu en de snel opeenvolgende verhaalopdrachten zit.

Ben je het ene moment nog een toverdrankje voor Ginny aan het maken, het andere moment speel je de finale van de  Zwerkbal-cup. Heb je de cup gewonnen dan is de scène die volgt op de winst zo saai en ongeïnspireerd dat je haast zou  denken dat Harry verloren heeft. Bovendien zijn de opdrachten die je constant uitvoert, nauwelijks opdrachten te noemen maar vormen ze eerder een soort speurtocht naar nieuwe aanwijzingen, die vervolgens verteld worden in een slechte cutscène. De enige uitdaging die in de opdrachten verscholen zit, bestaat eigenlijk uit de drie eerder genoemde minigames.

Wat blijft er dan nog over vraag je jezelf mi chien af? Nou, een geweldige plek om je Harry Potter-fantasieën op te botvieren. Zweinstein is zo uitgebreid en mooi dat je als fan uren en uren kunt ronddwalen en op zoek gaat naar de honderdvijftig emblemen die je belonen met nieuwe upgrades. Zonder de emblemen zou de echte fan ook ronddwalen, maar het biedt toch iets van een houvast. Wie even genoeg verkend heeft, kruipt een Toverdrankles binnen voor de nodige afleiding. Om vervolgens weer een uurtje rond de hangen met Haast Onthoofde Henk.