Heb medelijden met Game Freak: deze studio van Nintendo mag zich – op een paar uitstapjes na – alleen maar bezighouden met het ontwikkelen van Pokémon-games. Sla de Gamer.nl-pagina er maar op na en dan zie je vanzelf dat van variatie in het repertoire weinig sprake is. In 2005 mocht het eindelijk eens wat anders doen met de GBA-platformer Drill Dozer, en dat pakte goed uit. En opnieuw probeert Game Freak weer wat nieuws met de eShop-game HarmoKnight. En ook dat blijkt een alleraardigst tu endoortje.
HarmoKnight is een ritmeplatformer waarbij het personage uit zichzelf van links naar rechts door platformlevels loopt en de speler op tijd vijanden en objecten moet slaan of dient te ontwijken. In de game draait alles om ritme en muziek: hoofdpersonage Tempo moet in de wereld Melodia een muzikale ‘HarmoKnight’ worden door de slechte Noizoids te verslaan. Dat doet hij met een speciale staf waarmee hij niet alleen vijanden op zijn pad naar het hiernamaals kan slaan, maar ook allerlei muzikale instrumenten op de achtergrond (zoals trommels en triangels) kan aanraken.
Precisie
Precisie is het toverwoord: vijanden en objecten komen op het ritme van de achtergrondmuziek op je af. Zolang je dat ritme goed volgt, sla je precies op tijd op het hoofd van een vijand of op een trommel in de achtergrond. Goede timing wordt beloond met muzieknoten. Hoe meer je er verzamelt, hoe beter je score aan het einde van een level is. Makkelijker gezegd dan gedaan; in de praktijk is een perfect ritme aanhouden behoorlijk pittig. Het komt er heel precies op aan of je op het juiste moment op de spring- of sla-knop drukt, een fractie van een seconde te vroeg of te laat en je mist een muzieknoot of wordt zelfs geraakt door een slechterik, wat je een hartje kost.
De ongeveer vijftig levels speel je door ze op een lekker ouderwetse wereldmap te kiezen. De game is op zijn best wanneer je de korte levels (gemiddeld een minuut of drie per speelse ie), waarin je van links naar rechts rent, probeert uit te spelen. Dergelijke ritmeplatformers hebben een hypnotiserende kwaliteit, wat ervoor zorgt dat je telkens nog een level wil spelen om weer in een ritmische trance te raken.
Minder leuke levels
Te vaak sleurt het spel je echter uit deze trance om levels met een andere insteek te spelen. Zo zijn er korte levels waarin vijanden je in een bepaald patroon aanvallen en je dit patroon moet onthouden om ze vervolgens op tijd op hun donder te geven. Vergelijk het met oude ritmegames als Parappa the Rapper: het ritme wat de game je voorschotelt moet je onthouden om het vervolgens zelf te herhalen. Soms moet je zelfs dansen, of laat het spel je tijdelijk met vrienden van hoofdpersonage Tempo spelen die veel minder leuke moves hebben. Alleen de sporadische ritjes in een mijnkarretje komen in de buurt van het plezier die de normale levels bieden.
En als we toch aan het klagen zijn: wat heeft HarmoKnight een generiek uitgangspunt zeg. De gameplay zelf geeft dan meestal wel voldoening, het oersimpele verhaal en de karakterloze personages maken de korte stukjes dialoog die zich tu en de levels afspelen onnodig frustrerend. De presentatie van het spel is dan weer wel top; grafisch heeft HarmoKnight veel weg van een tekenfilm die je vroeger (en mi chien nu nog wel) op de zaterdagmorgen keek en de muzieknummers zijn lekker vrolijk en gevarieerd genoeg om af en toe ook een snoeiharde gitaar toe te laten.
In de laatste paar werelden voert Game Freak de moeilijkheidsgraad flink op. Vijanden komen veel sneller in beeld of hebben hun eigen trucjes. Zo is één vijand onzichtbaar en is alleen zijn schaduw te zien, en laat een andere vijand na zijn ondergang nog een puntige bal achter die ontweken moet worden. De ontwikkelaar voegt gedurende de progre ie extra elementen toe waar rekening mee gehouden moet worden. Bijvoorbeeld het ritme dat gedurende een level opeens sneller of langzamer gaat. Het zorgt er allemaal voor dat je je niet snel gaat vervelen met HarmoKnight.