Sinds 2002 wordt de Xbox-gemeenschap bezig gehouden door één magistraal grote titel uit de stal van Bungie: Halo. Na Halo volgde in 2004 Halo 2, een game die nog steeds tot één van de meest gespeelde online games van het Xbox-netwerk behoort. En nu is er Halo 3. De game die de singleplayer van Halo moet combineren met de multiplayer van Halo 2. Op basis van de eerder gehouden multiplayer beta concludeerden we al dat het met de multiplayer wel snor zit. Daarom sloten we ons een dag op met de singleplayer campagne van Halo 3 en reden, vlogen en schoten we ons een ongeluk.
En oh, wat was het fijn. Halo 3 is ook in singleplayer weer een zalige game geworden. Vanaf het moment dat je Master Chief onder controle hebt genomen voelt alles direct weer vertrouwd aan en schiet je er in een mum van tijd weer als een gek op los. Anders dan in Halo 2 gebeurt dit nu weer op intere ante locaties. De mix tu en binnen- en buitenlevels is zwaar in het voordeel van de buitenlocaties, en dat is maar goed ook. De buitenlevels variëren tevens meer van elkaar. De ene keer rijd je door een verlaten, zanderige vallei en de volgende maal moet je op een rotspunt het opnemen tegen een gigantisch metalen beest. Uiteraard is ook de junglelocatie niet vergeten en mag je oude tijden herleven door met je Warthog door de bo en te scheuren.
Dit alles loopt naadloos in elkaar over, met enkel een laadscherm voordat je aan een level begint. Eenmaal in een level kun je maar blijven spelen, mede dankzij de vele checkpoints die aanwezig zijn en je geen moment uit het spel halen. Ga je dood, dan start je wellicht honderd meter terug. Dit kan gezien worden als een nadeel, maar past juist perfect in de Halo-gameplay, die veel meer gericht is op toffe, snelle actie dan op een rustige en gedegen spanningsopbouw.
En die spanning is er sowieso wel. Halo 3 is van begin tot eind op het puntje van je stoel zitten, met enkel aandacht voor hetgeen op je beeldscherm voorbij trekt. Zo kun je prima twee uur achter doorspelen, zonder ook maar een seconde pauze te nemen –iets dat ik zelf bij weinig games weet te presteren.
De reden waarom dit derde deel ook in de singleplayer weer intere ant is heeft alles te maken met het verhaal. Waar je in Halo 2 met een leeg gevoel achtergelaten werd, haast onvermijdelijk bij tweede delen in een trilogie, werk je in Halo 3 echt ergens naartoe. Daarbij wordt het verhaal op magistrale wijze verteld, met prachtige tu enfilmpjes die de plottwisten op een natuurlijke manier in het verhaal brengen. Een groot compliment gaat wederom uit naar de soundtrack van de game, die op precies de juiste momenten ingezet wordt en in zoveel verschillende vormen aanwezig is dat er voor elke situatie wel een toepa elijke toon is. Kippenvel op je armen en dat grote, epische gevoel als je met je voertuig of wapen in de hand ten strijde trekt. Mede dankzij de graphics die de Xbox 360 zonder hapering laten zweten en je nog meer in de ervaring sleuren.
De strijd in Halo 3 is net zoals in de vorige delen meeslepend en perfect uitgebalanceerd. Alle bekende vijanden uit het universum zijn van de partij, van die kleine clowneske bangeriken tot de grootste Brutes. De afwi eling in de gameplay wordt nog groter door het feit dat er een stuk meer wapens in de game aanwezig zijn en je door het feit dat de kogels nog minder voorradig zijn, ook vaker moet wi elen tu en de wapens. Zo word je gedwongen om alle schietijzers wel een keer in de hand te nemen, of in twee handen aangezien 'dual-wielding' nog steeds van de partij is.
Binnen de geweldige ervaring van de Halo 3 singleplayer zijn er ook weer een aantal momenten die na het spelen door je hoofd blijven gieren. Zonder al teveel te verklappen is het stuk wanneer je tegen twee gi-gan-ti-sche Scarab tanks aan het vechten bent echt memorabel te noemen. Hier komt de Halo 3-gameplay ook echt het best tot z'n recht, daar je met voertuigen om de tanks heen kunt rijden of zelfs met een vliegtuig boven de tank kunt gaan hangen. Dit laatste was dan ook mijn keuze. Terwijl ik boven de Scarab vloog, stapte ik met Master Chief uit het vliegtuig om vervolgens op het dak van de tank te landen. Daar de Scarabs van binnenuit aan gort geschoten moeten worden, had ik mezelf op deze manier direct tactisch voordeel verschaft en kon ik er eentje uitschakelen. Wanneer je vervolgens op de grond wegrent voor de explosie en een kakofonie van kleuren, geluiden en brokstukken langs je hoofd ziet vliegen weet je weer waarom je aan het spelen bent. Dit is Halo ten top.
Heel erg lang is de singleplayer campagne overigens niet. In zo'n zeven uur ben je er mee klaar en rollen de credits over het scherm heen. Het einde van de game is echter wel bevredigend en geeft de serie het einde dat het verdiende. De genoemde zeven uur is overigens wel in de middelmatige moeilijkheidsgraad en dit is niet de mode waarin de Halo-veteranen de game zullen spelen. Speel je op de Heroic of Legendary-speelstand dan kun je je borst nat maken, want de Brutes met slaghamer rammen je hier echt van hot naar her. Tel bij de singleplayer nog maar een uurtje of zes op en je hebt de tijd die je echt kwijt bent. Nog toffer wordt het wanneer je de singleplayer in coöperatieve modus gaat spelen. Met maximaal vier spelers kun je de gehele singleplayer doorlopen. Dát is nog eens coöperatieve gameplay!
Is het dan alleen maar positiviteit dat de klok slaat? Nee, dat niet. Als je echt kritisch naar de game gaat kijken kun je jezelf de vraag stellen wat de game nu zoveel beter doet dan diens voorganger op gameplaytechnisch gebied. Vrijwel niets namelijk. Zit dit de game echter in de weg? Nee, ook dat niet. Want Halo 3 is de ultieme snackgame die je van begint tot eind doorspeelt en geen seconde loslaat. Niet omdat je zo verbluft bent door de nieuwe spelelementen die Bungie in de game heeft gestopt, maar door de constante spanning en intensiteit. Ook is de kunstmatige intelligentie van je strijdmakkers is soms even afwezig, bijvoorbeeld wanneer jij achterop een Warthog duikt om het wapen in handen te nemen en je kompaan de buggy bestuurt. De Warthog bereikt z'n uiteindelijke doel wel, maar qua pathfinding (het soepel door de omgeving navigeren zonder bijvoorbeeld tegen een boom aan te rijden) valt er wat te klagen.
Sommige bugs zitten de gameplay wel echt in de weg. Zo reed er op een gegeven een vriendschappelijke buggy rond toen ik zo'n grote Scarab tank aan het kapot schieten was. Net op het moment dat de poten onder het beest vandaag geschoten waren en hij door z'n hoeven zakte, reed er een buggy onder de tank door. Het gevolg was dat het laadruim waar je normaal de Scarab in kon stappen nu opeens te hoog was, omdat de buggy de tank in de lucht hield. Halo-fans lachen zich waarschijnlijk rot om dit soort bugs, maar de kritische gamer kan nog wel eens op z'n nagels bijten.
Toch overheerst na het spelen van de singleplayer campagne maar één gevoel, en dat is voldoening. Eindelijk is het gevecht beëindigd, op de grootste en meest meeslepende manier die je kunt bedenken. En ben je klaar met de singleplayer, dan rest je nog maanden, zo niet jaren (gezien Halo 2 nog steeds ma aal gespeeld wordt) plezier van de multiplayer mode. Met tal van locaties, meer wapens, de Save the Film-optie (je kunt je bruutste acties filmen en op het Xbox Live-netwerk zetten) en de Forge-optie (de mogelijkheid levels zelf aan te pa en om zo nog meer diversiteit te genereren) gaat de strijd dit najaar heftiger dan ooit losbarsten op Xbox Live. Geef 26 september nog maar eens een dikke, vette omcirkeling in je agenda.