Oké, laten we proberen om een review te schrijven die je in dertig seconden kunt lezen: Half-Minute Hero is oorspronkelijk op de PlayStation Portable verschenen. In het spel kruip je in de huid van een held, die in elk avontuur binnen dertig seconden de wereld moet redden van de ondergang. Het is een role-playing game die in de cokepot is gevallen en waarin je in sneltreinvaart omhoog levelt, monsters verslaat, vrienden maakt, sidequests voltooit en wapens verzamelt. Het verhaal staat bol van de humor en verwijzingen naar oude rollenspellen. Jammer genoeg is het spel niet helemaal zonder problemen, maar uiteindelijk is het toch plezier in snackformaat.
Neem je tijd, maar doe het snel
Hiermee doe je de game echter totaal geen recht aan, dus we nemen iets langer de tijd om de game in meer detail te bespreken. Zoals gezegd is het spel opgedeeld in korte avonturen van dertig seconden per stuk. Bovenin je scherm staat een klok en die begint met aftellen zodra het introductieverhaal afgelopen is. De klok wordt echter stopgezet zodra je een dorpje binnenwandelt, waar je met mensen kunt praten om zo informatie te krijgen over de slechterik die je moet verslaan of om sidequests aan te nemen. Daarnaast kun je in de dorpjes eten en nieuw wapentuig kopen en, het allerbelangrijkste, de klok weer dertig seconden terugdraaien door te bidden bij het standbeeld van de Godin van de Tijd. Dat kent echter zijn prijs, want deze dame rekent elke keer dat je bij haar komt een steeds hoger bedrag om de klok terug te draaien. Hierdoor kun je niet oneindig lang door de spelwereld heen en weer rennen, maar zul je een moment moeten kiezen waarop je de eindbaas aan gaat vallen in zijn kasteel.
Geld en ervaringspunten verdien je door monsters te verslaan, die volgens oud Japans rollenspelrecept op willekeurige momenten op je afgestuurd worden als je rondloopt. In tegenstelling tot reguliere role-playing games waar het uren duurt voordat je een hoog level bereikt hebt, level je in deze game binnen secondes omhoog. In de gevechten hoef je zelf weinig te doen. Je personage blijft net zo lang tegen de monsters aan rennen en hakken tot een van beide het loodje heeft gelegd. Deze versimpeling van de role-playing-elementen maakt het spel wellicht te oppervlakkig voor de doorgewinterde fan van rpg’s en meer geschikt voor liefhebbers van snelle actiegames. Er is echter geen ontkennen aan dat het vechtsysteem werkt in dit concept. De avonturen in zakformaat spreken een breder publiek aan dan alleen mensen die role-playing games leuk vinden.
Aantrekking en afstoting
Een belangrijk deel van de aantrekkingskracht van deze titel is de humor. Die vind je niet alleen terug in het script, wat op zijn tijd vrij grappig is, maar in alle lagen van de game. Het hele spel is een parodie op oude Japanse role-playing games zonder daarbij aan de pilaren van het genre te zagen. Alles zit erin: bondgenoten, wapens om te verzamelen, ervaringspunten, sidequests en een slechterik die de wereld wil vernietigen, maar het is allemaal dik aangezet. Doordat de basis van elk van de avonturen in de verhaalmodus gelijk is, merk je helaas wel dat de grap er een beetje af begint is later in het spel. Het is dan dat je merkt dat de game een echt rollenspel is; het is grinden om tot het einde van het verhaal te komen.
Er is één punt dat het spelplezier soms echt naar beneden kan halen, en dat is de besturing. Het speelveld is opgedeeld in onzichtbare blokken, maar je kunt hier niet diagonaal over lopen. Hierdoor zijn smalle doorgangspaden soms lastige obstakels. Ook komt het voor dat je aan het klooien bent om op tijd bij het beeld van de Godin van de Tijd te komen, terwijl dit niet het geval zou moeten zijn. In een spel waar de tijdsdruk zo hoog is, mag de besturing niet zo opzichtig falen als soms het geval is. Het is alsof de besturing niet op maat is gemaakt voor de controller, maar een regelrechte poort is van de draagbare versie van het spel.
Terug naar de oorsprong
De versie voor Xbox Live Arcade is in veel opzichten hetzelfde, maar er zijn ook een heleboel dingen veranderd. De grootste verandering valt direct op, want de blokkerige 8-bit graphics zijn vervangen voor een geliktere tekenfilmstijl. Voor de puristen is er de mogelijkheid om het spel in zijn oude jasje te spelen, maar op grote tv-schermen komt dat minder goed uit de verf dan op het kleine PSP-scherm. Het ziet er een beetje vlekkerig uit en bepaalde objecten zijn soms moeilijk te onderscheiden van elkaar.
Op het gebied van spelmodi lijkt er op het eerste gezicht niks veranderd ten opzichte van zijn voorganger, maar dat is schijn. Hoewel Evil Lord 30, Prince 30 en Knight 30 allemaal weer hun opwachting maken, zijn het schimmen van de modi die het waren in de PSP-versie. Daar vertegenwoordigde elke modi een ander genre, zoals een real-time strategiespel of een actiespel, maar in de XBLA-versie bestaan al deze modi nog maar uit een enkele mi ie en kennen de dezelfde gameplay als de hoofdmodus van het spel. Dat is erg jammer, want in tegenstelling tot een fri e afwi eling is het nu een slap aftreksel van de uitgebreide Hero 30-hoofdmodus.
Haastige spoed maakt zelden goed
Een grote toevoeging aan de game is de mogelijkheid om online tegen drie andere mensen te spelen. Het is nog steeds een race tegen de klok, maar nu ook tegen de andere spelers. Degene die het eerst de Evil Lord verslaat, wint. Wanneer je meteen naar zijn kasteel stormt, zul je niet opgewa en zijn tegen zijn kracht. Hierdoor is het net als in de singleplayer zaak om eerst voldoende in level te stijgen, eventueel nieuwe wapens te kopen of vinden en dan alsnog als eerste in het kasteel aan te komen. Probleem is echter dat de andere spelers exact hetzelfde van plan zijn en er van ieder wapen maar één exemplaar is. Daar bovenop komt ook nog eens de klok die weer van dertig naar nul tikt. De gameplay online is uiteindelijk een mix van samenwerken en egoïsme, want wanneer niemand de tijd terugdraait, wordt iedereen weer teruggezet naar het begin van het level. Het is hectisch, chaotisch en een leuke afwi eling op het solo beleven van avonturen.
Uiteindelijk moet het spel het voornamelijk hebben van de uitgebreide Hero 30-modus. Wanneer je deze uitgespeeld hebt, kun je alle mi ies afzonderlijk opnieuw spelen om de verschillende opdrachten te voltooien en om titels te verzamelen. Ook komt er een hogere moeilijkheidsgraad bij om de tijdsdruk nog net even wat meer op te voeren. De overige spelmodi zijn gedegradeerd tot opvulsel en verdienen niet meer dan een enkele speelbeurt. Dat is erg jammer, want met de variatie die deze extra modi de PSP-versie brachten, had deze game net even wat meer diepte kunnen krijgen. Nu kan het spel maar één kunstje en daardoor raakt er de klad in aan het eind van de game.
Half-Minute Hero: Super Mega Neo Climax is getest op de Xbox 360 en is verkrijgbaar via Xbox Live Arcade voor 800 Microsoft-punten.