Van onze verslaggevers Yarno Ritzen en Frans Coehoorn
In een groezelig café dat zonder enige twijfel zijn beste tijd al gehad heeft, ontmoeten we onze gast. De lucht die er hangt is een combinatie van bier, zweet en iets dat nog het meest op kots lijkt. In een hoekje zit onze oude bekende Roc K. Gaud. Met een gevoel alsof we niet in deze kroeg thuishoren schuiven we aan en kijken in de bloeddoorlopen ogen van Roc. Dit gaat geen makkelijk interview worden.Uhh, meneer Geaud, bedankt dat u dit nog eens wilde doen![Gaud kreunt iets onverstaanbaars]
Zware nacht gehad, Roc?Oh dude, je wilt het niet weten. Zware nacht is een understatement! Ik zit al drie dagen vast op één liedje en heb non-stop gespeeld. Mijn vingers bloeden sinds ik 'Holiday in Cambodia' op Expert aan het spelen ben! Het begin is friggin' moeilijk!
Goed, dus u bent flink aan de slag gegaan met Guitar Hero III: Legends of Rock? Vertel er eens wat meer over!No problem! Zoals je mi chien al uit mijn eerste reactie op kon maken: deze game is niet voor pu ies. Nu ben ik natuurlijk al getraind door Guitar Hero II, maar deze game vind ík zelfs moeilijk. Mijn carriere als 'profe ioneel rocker' zorgde natuurlijk voor flink wat street cred waardoor ik al minder moeite heb met moeilijke songs, maar toch is Guitar Hero III voor mij een stuk moeilijker part deux.
Wat maakt deze game dan moeilijker? Of begint deheer Geaud oud te worden en laten zijn vingers het afweten?Duuuuuuuuuuuuude, you're kidding? Guitar Hero III is een tough cookie to crack, ofzoiets. De oranje knop, diegene wat dus het verste weg zit van je vingers, wordt veel meer gebruikt. Dan zitten er nog bepaalde moves in die regelmatig terugkomen, zoals de meest links en meest rechtse knop tegelijk indrukken. Holy shitbreaks, mijn vingers doen pijn na een se ie Guitar Hero III.
[Ik kijk naar Roc's hand en zie dat zijn pink een beetje scheef naar buiten staat; ongetwijfeld een ble ure door te veel Guitar Hero.]
Roc. K. Geaud gaat zo ver!Meneer Geaud, hoe zit het met de nummers in dit deel? Zijn de songs echte Legends of Rock?Whoa, man, de setlist is gewoon epic. Wat denk je van songs als One van Metallica, Paranoid van Black Sabbath en Number of the Beast van Iron Maiden. Ik begin gewoon spontaan te kwijlen wanneer ik eraan denk. Dan zijn er ook nog bands als Weezer, Muse, the Foo Fighters, Red Hot Chili Peppers en zelfs de Beastie Boys. Mijn pla er wordt al hard wanneer ik aan al die songs denk, man!
Ok, een beetje te veel info, Roc. Maar hoe zit het met de liedjes zelf, spelen ze ook lekker?Of course! De songs klinken enorm goed en het is supercool dat er veel echte mastertracks inzitten. Niet zoveel lame-a covers meer, maar de échte stemmen en vooral: de échte gitaristen! Wat ik wel een dikke bummer vind is dat sommige hammer-ons en pull-offs, moves die alleen voor de getrainde rockgod zijn, redelijk vreemd zijn. Op sommige plaatsen speel je een groot gedeelte van de song in één keer, terwijl je op andere plaatsen je gitaar kapotragt door de vele noten die je moet aanslaan... Beetje een downer, maar toch speelt de game heerlijk weg.
En heeft u het al opgenomen tegen andere rockers online?Tuurlijk, dude, wat dacht jij dan! Maar wat blijkt? Elke keer dat ik tegen iemand speel, moet ik het opnemen tegen Stevie Ray Vaughn, Joe Satriani of Slash zelf, want ik verlies altijd, dude! De groten der aarde spelen deze game ook, dat kan niet anders! Alleen de legendes die ik noemde kunnen namelijk beter gitaarspelen dan ik. Daarnaast is het ook nog zo dat de battlemodus me een beetje pi ed maakt omdat diegene die de eerste aanval doet het vaak wint. Doe maar een pro face-off; allebei de volledige song en de duderino met de meeste punten wint.
Ok, meneer Geaud. We weten in ieder geval dat de game uw goedkeuring krijgt. Nogmaals bedankt voor uw tijd, en als ik u was zou ik eens naar de dokter gaan met die pink.Practice makes perfect, en dokters zijn voor pu ies, man!
Goed, in ieder geval bedankt voor uw tijd.Relax dude, het is al goed.
We verlaten zo snel mogelijk het café, want de geur maakt ons ondertu en een beetje mi elijk. Op naar ons volgende slachtoffer voor een interview, deheer Fink Ployd: oudmuzikant, afgezonderde en psychedelische lamlul. Oftewel alles wat een fatsoenlijk space rocker moet zijn. -Yarno
Konden we in de vorige editie nog genieten van de aanwezigheid van Henri Jimnix, gerenomeerd OORgat-, 12voor3- en Modderschok-journalist, vandaag komen we in aanraking met drs. Fink Ployd. De grijzende kra e knar mag dan wel een collega zijn van uberkriticus Jimnix, Ployd's psychedelische ogen spreken boekdelen. Het duurde dan ook niet lang of we kwamen er achter dat we met de juiste man over het juiste onderwerp spraken. Een relaas vol spontane wendingen volgt.Het is rond een uur of 20:04 wanneer we Fink Ployd aantreffen in zijn voor de rest onbewoonde woning ver buiten de stad. Ployd, ooit een befaamd rocker, lijkt in het begin nog vermoeid en ietwat oncomfortabel vanwege onze aanwezigheid, maar bloeit op wanneer we het over muziek gaan hebben. Met een kop pikzwarte Zuid-Afrikaanse thee (met een ietwat aparte nasmaak) en een kladblok in de hand nemen we plaats in één van zijn kamers - de 'muziektempel' naar eigen zeggen - van zijn huis.
Nee, een tekort aan muziek kun je Ployd niet verwijten, gezien de overvolle kasten met allerlei obscure (en waarschijnlijk onvoorstelbaar prijzige en waardevolle) LP-hoezen en psychedelische 'out of print'-albums waarvan wij zelfs nog niet van gehoord hebben. Noem het en Ployd heeft het, zoveel is zeker. Maar goed, de kasten uitpluizen is iets voor een andere keer. Het is nu de hoogste tijd om te babbelen over Guitar Hero III, want dat is waar we uiteindelijk voor zijn gekomen. Ployd begrijpt dat, knippert wat met zijn ogen en steekt gelijk van wal:
“Pff... Guitar Hero III. Guitar Hero III... tja. Het spel doet me vooral denken aan vroeger toen ik nog op het podium mijn ding deed. Zoals je mi chien wel weet ben ik daar bijna aan onder door gegaan: het werd me vaak iets teveel. Maar... had ik zoiets als Guitar Hero III, dan was dat mi chien wel helemaal niet gebeurt. Het lijkt alsof dit muziekspel als het ware een energie-injectie geeft, de o zo gewilde prik die nodig is om op te treden. Bij elk nummer krijg je gewoon het gevoel dat JIJ degene bent die staat te spelen en geloof me, dat voelt goed. Heel erg goed zelfs. Zelfs voor een oude eenzame rocker zoals ik die ver buiten deze verdorven Westerse maatschappij staat. Het voorgaande deel had dit trouwens al, maar nu met het nieuwe deel krijg ik helemaal waar ik voorheen zo naar smachtte: de kick om met al het gemak volledig los te gaan. Noem het een drug, als je wil. Verdovend maar...”
Maar?“O zo goed... hmm... die energie. U begrijpt dat een mens als ik dat haast verscheurd is door talloze tragische gebeurteni en in mijn leven wel toe ben aan een portie energie. Het is niet gemakkelijk om op te groeien zonder vader, het hebben van een moeder die je klein houdt, het last hebben van bepaalde leraren op school, relaties die verbroken zijn en meer van dat soort dingen….” Ployd slaakt een diepe zucht en gaat verder: “het gaf een soort van leegte in mijn leven, het zorgde voor agre ie, wanhoop, gevoelloosheid. Het voelde alsof er een muur om mij heen werd gebouwd!”
[Op het gesprek niet al te persoonlijk te maken (we zijn Doctor Phil immers niet), negeren we zijn problemen voor nu en focu en we ons op het positieve:]
U noemt een herboren energie die u in tijden niet heeft gevoeld. Hoe komt dat denkt u?Ployd, lichtelijk hersteld na al deze persoonlijke bekenteni en: “Ha! Dat moet haast wel door de uitstekende setlist komen. De ene na de andere oude kla ieker komt voorbij, vergezeld van een flinke dosis aan hedendaagse toppers. Vooruit, niet elke song is even legendarisch, maar dat maakt niet veel uit als je bezig bent met het spelen van het spel. Energie man, dat krijg je er van! Daar gaat het allemaal om! In totaal zijn er iets meer van zeventig tracks te bespelen, van gouwe ouwe oudelullenrock (zoals de kids van tegenwoordig het ongetwijfeld zullen noemen) naar stevige 80's Metal naar moderne rocksongs.
Hoewel ik moet zeggen dat het begin ietwat tam is en soms zelfs saai te noemen valt, gaat het dak er absoluut vanaf wanneer je eenmaal wat verder in het spel zit en steeds meer nummers vrijspeelt. Wat ik ook geweldig vind, is het aantal nummers van vooral Europese bands die nu ook eindelijk hun muzikale duit in het zakje mogen doen. Niet langer zit je vast aan de standaard heerlijke maar bekende bands, maar kom je nu ook minder populaire tracks tegen die helemaal zo gek nog niet zijn. Wat psychedelische rock betreft, dat valt allemaal nog wat tegen, maar goed, het mag de pret niet drukken.”
En de draadloze gitaar die meegeleverd is bij het spel, maakt dat het beest nog meer in u los?“Ja, wat denk jij dan! Eenmaal draadloos wil je niet anders meer. De gitaar pikt de signalen gemakkelijk op, voelt als echt aan, oogt een stukje minder infantiel en staat ook nog eens een stuk solider op de grond in vergelijking met de X-plorer-gitaar uit deeltje twee. Sommige boze tongen beweren dat er lichte vertraging te bespeuren valt tijdens het spelen met de gitaar, maar daar heb ik nog geen enkel moment last van gehad! Hoe ze daar bij komen is mij dan ook volstrekt onduidelijk.”
Niets dan lof dus. Is het spel nou ook makkelijker geworden door de draadloze gitaar?“Als je bedoelt dat ik nu minder vaak struikel, dan ja. Voor de rest moet gezegd worden dat Guitar Hero III een stukje pittiger is dan voorheen. Je kan wel lopen roepen dat je geen educatie nodig hebt als je de eerdere delen kapot hebt gespeeld, maar het zit er dik in dat je wel even flink moet gaan oefenen. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden zul je flink aan de bak moeten, echt waar! Maar goed, dat biedt dan ook weer nieuwe uitdagingen. Ik kan me voorstellen dat de échte verslaafden daar ook wel aan toe zijn. Als ze het spel al niet op de Expert-modus uit hebben gespeeld!”
Bent u nou niet bang dat u die gitaarvirtuozen tegen gaat komen in de nieuwe online-modus? Zoals wellicht bekend kan Guitar Hero III online en…“… en dat kan zorgen voor veel kopzorgen omdat ik er dan achterkom dan er veel betere rockers zijn dan ik, wilt u zeggen mijnheer de journalist? Want in dat geval kunt u maar beter uit mijn huis verdwijnen. Gek, ik voel ineens weer een muur, dit keer tu en u en mij.” Ployd is zichtbaar aangeslagen door de eerder genoemde opmerking.
Laat ik dan de eerste zijn een steen uit die muur te breken: Nee, maar mi chien bent u wel andere problemen tegengekomen?“Eigenlijk niet nee. Vooruit, andere rockers weten me er nog wel eens uit te spelen, maar dat ligt dan niet aan de internetverbinding of zoiets. Hoe graag ik het ook zou willen zeggen, maar nee… dat is het niet. Maar waarom zouden we ook tegen elkaar moeten vechten? Samen nummers spelen is toch eigenlijk veel leuker? Offline is al gebleken dat dit ideaal is, dat het nu ook verder virtueel kan maakt het spel helemaal af als je het mij vraagt. De een speelt gitaar, de ander bas. En in de meeste gevallen speel ik dan natuurlijk de bas en zing ik er ook bij. Old habits die hard zeggen ze wel eens hè.”
U weet dat zingen belangrijker is bij Rock Band, dat andere muziekspel dat volgend jaar pas uitkomt in Europa…?Ssh, laat me nou nog even de glorie van vroeger proeven…!
Wat u wilt. Zijn er nog tekortkomingen, dingetjes aan Guitar Hero III die u toch liever niet had willen horen (of zien, natuurlijk)?“Sja…”. Ployd krabt aan zijn hoofd, om vervolgens met zijn vingers door zijn grijze haren te gaan: “elke planeet, ja zélfs de maan, heeft een zonnige en een donkere kant. Ik ben zelf niet zo kapot van de zojuist door mij opgenoemde vechtse ies, waarin je in plaats van normaal spelen, bepaalde krachten op kunt pikken die je tijdens het in de lucht gooien van je gitaar op een ander kunt smijten. Het doet mij teveel denken aan een geluk pelletje, want heel vaak krijg je niet eens van die speciale krachten. Dat het spel de subtitel Legends of Rock meeheeft gekregen snap ik ook niet helemaal. Op Tom Morrello en Slash na zijn er amper legendes te vinden! Of je moet de duivel noemen natuurlijk.”
Door de plotselinge consternatie begint Ployd te sputteren: “Maar waarom zit ik er eigenlijk niet in. Ik kan me hier echt enorm over opwinden wist u dat? Al eerder in mijn leven heb ik mensen uit mijn band gezet, maar nu heb ik het idee dat ik zelf eruit werd gezet. Waaruit, geen idee, maar dat gevoel heb ik wel gewoon. O, wat betreft Tom Morrello: aardige knakker hoor, heb hem een aantal keren mogen aanschouwen in de begin jaren '90, vier jaar of zo na de val van de Muur, toen ze nog net bezig waren met dat projectje van ze, Welkom bij de Machines of zo?
Rage against the Machine, en ze zijn onlangs weer begonnen, maar gaat u verder.“Oja, dat was het! Maar dat nieuwe nummer van hem wat ze gebruiken bij de bo battles in Guitar Hero III kan écht niet. ECHT NIET. Wat een pulp, en dan bedoel ik niet de positieve pulp die je soms tegenkomt in de plaatselijke erotheek. Echt waar, ik zou het niet erg vinden als het in de vuilnisbak zou verdwijnen en dat niemand het ooit meer zou horen.” Ployd springt ineens omhoog. “Wow. Wacht even. Wauw. Dát vind ik een mooi citaat van mijzelf. Laat die er vooral in wil je?”
Uiteraard meneer Ployd. Hebt u verder nog een mooie uitsmijter voor de lezers thuis? Ik vrees dat mijn tijd er op zit namelijk.“Kinderen” – Ployd schraapt zijn keel – “neem maar van mij aan: drugs zijn slecht. Geef ze daarom maar aan mij. Want hoe gaaf Guitar Hero III ook is zonder, het genieten van al die blitse kleurtjes kan namelijk niet zonder een gezonde dosis aan LSD. Een aanrader wat mij betreft. Het spel dan, niet de drugs. Maar mocht je nog wat over hebben…”
En zo geschiedde het dat we na anderhalf uur babbelen met drs. Ployd zijn halve leven hebben aan moeten horen, we meerdere malen zijn denkbeeldige muur hebben moeten doorbreken en weten van dit beste heerschap vindt van Guitar Hero III, uiteindelijk met een tip over drugs komt. Het was in ieder geval een niet te vergeten ervaring, wij hopen dan ook dat Fink Ployd ooit nog weer eens terug in de maatschappij komt. Niet als drugsverslaafde of verstoten gek, maar als rocker. In het echt, of als Guitar Hero. Het is hem het gegund. -Frans