Met GT Pro Series wordt een plastic stuurtje meegeleverd, dat je zelf in elkaar mag zetten. Daarna kun je de controller in het midden plaatsen en ben je klaar om te spelen. Het menu laat zich wel lekker bewandelen, maar dan zijn we eigenlijk ook al relatief snel uitgepraat. Je krijgt nog een paar voor zichzelf sprekende keuzes die je kunt maken: Championship mode, Single race en multiplayer racen. Enfin, het standaard racegame scherm.

De Championship mode bestaat, net als Gran Turismo, uit een aantal makkelijke races. De lastigere races komen pas in de volgende ronde, en daar moet je een aantal simpele opdrachten voor doen om je licentie te halen.

De kop van deze alinea zou ik maar erg letterlijk nemen, want het is toch echt even schrikken als je daadwerkelijk in het spel springt. Het is dat een je Wii-stuurtje in je handen hebt, want je zou zweren dat je naar een heuse Playstation One titel zat te kijken. De (cell-shaded) graphics zijn niet om aan te zien! Overal waar je kijkt zie je lege, fletse en vooral ronduit lelijke textures die de omgeving moeten voorstellen. Groene vlekken geven aan dat het gras is, beige vlekken moeten een gebouw voorstellen. Grove lelijke kartels omringen je auto, net als die van de tegenstanders. Het is bijna vlek tegen vlek, en niet auto tegen auto. Nee, ik overdrijf hier niet, het staat er echt heel erg voor met de graphics.

Maar goed, het gaat niet om de graphics. We bijten door, de gameplay zal vast als een huis staan. Immers, het probeert toch op Gran Turismo te lijken? Niets is minder waar, het is slippen wat de klok slaat. Zoveel slippen doe je zelfs nog niet in Burnout! De besturing werkt an sich prima, maar is extreem gevoelig voor wat je doet. Iets te hard sturen en je wagen staat al horizontaal, of gaat van kant tot kant, terwijl je het machteloos probeert te corrigeren.

Eenmaal een zijkant van de weg geraakt, lijkt het haast wel alsof deze voorzien is van rotsvaste lijm (Bison is er niets bij), die je wagen stevig langs de kant gedrukt houdt. Dit levert de nodige snelheid in en maakt de achterstand die je al had nog even iets groter. Door het stuur hevig de andere kant op te sturen houdt de kleefstof geen stand en bevind je je weer enigszins op de weg. Op de laatste plaats welteverstaan.

Na een beetje oefenen, maar vooral heel vaak op je bek gaan, begin je wat te wennen aan de slingerbesturing en weet je de 'auto' op de goede momenten de bochten in te gooien. Al snel speer je zo de tegenstanders voorbij, die verder ook totaal geen tegenstand blijken te bieden. De eerste plaats word je haast wel gegund, maar of je daar nu zo trots op moet zijn is een tweede.

Verder zit er nog een mogelijkheid tot tunen in de game verwerkt, die niet echt enorm uitgebreid is, maar je wel laat doen wat je wilt. Ook zitten er leuke modellen van auto's in, maar eigenlijk maakt dat niet zo heel veel uit want ze glibberen allemaal wat over de weg. Enig voordeel aan nieuwe wagens is dat je niet meer zo tergend langzaam over de weg tuft.

Het komt er op neer dat het spel erg snel gaat vervelen: het is te makkelijk, alle banen lijken ontzettend veel op elkaar en het tunen en de auto's zijn beperkt. Ik zou er veel woorden aan vuil willen maken, maar dat kan ik gewoon niet. Grotendeels ook omdat ik het niet wil. Ik hoop in ieder geval dat jullie dit niet als kerstcadeau hebben gekregen!