De trein die Grand Theft Auto heet is alweer een paar jaar op stoom en het ziet er niet uit dat hierin enige verandering gaat optreden. Drie delen zijn inmiddels uitgekomen op de consoles, maar in plaats van te wachten op de next-gen consoles heeft ontwikkelaar Rockstar in de PSP een dankbaar platform gevonden om hun franchise op voort te zetten. Inmiddels zijn we alweer bij het tweede deel voor de PSP aanbeland, genaamd Grand Theft Auto: Vice City Stories. Aan ons wederom de taak om een impre ie te geven van het nieuwste deel in de serie.

Net zoals met Liberty City Stories, hebben we met Vice City Stories te maken met een game die zich afspeelt in dezelfde stad als die van de grote broer. Het verhaal speelt zich nog steeds af in de oh zo campy jaren 80, maar wel een paar jaar voor die van Vice City. Ditmaal speel je als Vic Vance. Deze naam doet bij de fans waarschijnlijk een belletje rinkelen, want hij is de broer van Lance Vans uit Vice City. Naast Lance zullen ook andere bekenden hun opwachting maken, alsmede een aantal lekker “over the top”, maar zeer vermakelijke personages.

Net als Liberty City Stories is het verhaal van Vice City Stories niet het hoogtepunt. Zo zijn de beweegredenen van Vic niet altijd even duidelijk. Hij begint als een soldaat in het leger, maar al gauw wordt hij overgehaald om allerlei dingen te doen die je liever niet doet voor de ogen van oom agent. Dit is natuurlijk geen probleem, maar aangezien Vic wordt neergezet als een persoon die op het rechte pad wil blijven, lijkt het nogal vreemd dat hij zich meteen laat ompraten tot het uitvoeren van deze activiteiten. De stemmen van de personages zijn overigens uitmuntend. De stemacteurs weten zich goed in te leven in hun stereotype personage en dit voegt enorm veel toe aan het anderzijds matige verhaal.

De sfeer van Vice City Stories is net als Vice City op de PS2 typisch jaren '80. De foute blauwe en roze kleurcombinaties zijn in overvloed aanwezig en ook de setting met zon overgoten stranden komt op de PSP goed over. Op de achtergrond zijn weer radiozenders van een hoge kwaliteit te horen, met een paar zeer hilarische hoogtepunten op Talk Radio. Het is ook ditmaal mogelijk om je eigen soundtrack te importeren, hoewel ik dit niet zelf heb uitgeprobeerd. Een tegenvallend aspect van Liberty City Stories is gelukkig verbeterd. In Liberty City Stories waren de mi ies nogal kort te noemen en niet uitdagend. Dit mag door de aard van de PSP dan als voordeel genoemd worden door velen, maar het is moeilijk om geïntere eerd te blijven in het spelen van deze mi ies zonder diepte. Met Vice City Stories is de structuur van Vice City wederom omarmd en kunnen we rekenen op mi ies die meerdere aspecten van de gameplay combineren en ook nog eens langer zijn. De standby knop is er niet voor niets zal ik maar zeggen. Net als z'n voorganger kent ook Vice City Stories problemen. Vooral de besturing is nogal eens frustrerend te noemen. Zo blijft het richten op tegenstanders een precaire taak met alleen een lock-on functie. Het wil nogal eens gebeuren dat degene die je omver wilt schieten niet wordt gelockt. Dit kan ervoor zorgen dat je richt op een onschuldige voorbijganger, terwijl je kapot wordt geschoten door één van de lokale gangsters. Ook is het niet mogelijk om vrij om je heen te kijken, wat resulteert in een minder overzicht van de situatie. De camera beweegt echter wel los van het personage, met als gevolg dat je vaak de verkeerde kant opkijkt. Het is mogelijk om met een knop de camera te centreren, maar dit is een matige manier om het slechte gedrag van de camera tegen te gaan. Het aanbod aan voertuigen is in Vice City Stories wederom uitgebreid. Ditmaal is het ook mogelijk om in helikopters te vliegen. Als je in een helikopter stapt, valt eigenlijk meteen op hoe goed de stad wordt weergegeven. Zelfs als je op topsnelheid vliegt, heeft de game niet veel moeite om alles in beeld te streamen. En ja, de Hunter (Apache kloon) is ook weer aanwezig. Alle voertuigen voelen zeer goed aan. Er is ten opzichte van de besturing van de voertuigen in Liberty City Stories zelfs een kleine toename in realisme te bemerken. Dit komt zeker ten goede aan de gameplay, want vooral de auto's glijden nu lekker los door de bocht. Het is nu ook zaak om je hoofd erbij te houden, want voor je het weet sta je achterstevoren. Zelfs de helikopters zijn met de PSP besturing zeer goed te besturen. Al met al is het voertuig aspect van de game dik voor elkaar. Een belangrijke toevoeging aan Vice City Stories is de mogelijkheid tot het (gewelddadig) overnemen van de zaakjes van anderen. Denk hierbij aan witwas bedrijfjes, hoerenkasten en andere louche handels. Deze bedrijven worden allemaal gerund door één of andere crimineel die uit de weg moet worden geruimd om zelf aan de macht te kunnen komen. Eerst moeten buiten het pand wel alle handlangers van de topman worden opgeruimd. Als iedereen gedood is, stroomt het geld van de verschillende illegale handeltjes binnen. Ook kunnen extra mi ies worden gedaan die in het teken staan van het bedrijf. In de praktijk vallen deze mi ies echter erg tegen. In tegenstelling tot de mi ies van het hoofdverhaal beginnen deze mi ies al snel te vervelen door het gebrek aan afwi eling. Gelukkig hoeven deze mi ies niet worden gedaan om de game uit te spelen.

Vice City Stories is op het gebied van bugs en pop-up geen uitzondering in de reeks te noemen. Hoewel de game iets soepeler loopt en de pop-up van textures en objecten iets minder extreem is, is het onmogelijk om deze nadelen over het hoofd te zien. Mi chien is het gewoon inherent aan dit soort grote games dat ze op deze punten nooit foutloos zullen zijn, maar na zoveel delen wordt het steeds moeilijker om het de makers te vergeven. Gelukkig zullen deze bugs niets afdoen aan de speelervaring, maar mooi is zeker anders. Zoals al eerder is gezegd: de sfeer in VCS is typisch '80. En hoewel de graphics en de animaties van de pesonages een beetje gedateerd aan beginnen te voelen, valt na enig spelen op hoe goed een grote game als Vice City Stories er op de PSP uitziet. Wel is de belichting niet altijd optimaal te noemen. Vooral bij een (overigens prachtig rode) zonsondergang wil de gloed van de zon wel eens zo sterk zijn dat bijna niets van de rest van de game is te onderscheiden. Audio is een aspect dat nog beter is uitgewerkt in de game. Vooral de voice-acting en de radiozenders zijn, zoals gewoonlijk, weer van een hoge kwaliteit. De geluiden van de wapens, voertuigen, en omgevingsgeluiden zijn verder in orde te noemen. De multiplayer mode is nog uitgebreider dan bij de voorganger. Met zes spelers kan lokaal tegen elkaar gespeeld worden in meerdere multiplayer modes. Veel ervan zijn gebaseerd op standaard modes als DeathMatch, Capture the Flag en meer, maar ééntje springt er toch boven uit. Might of the Hunter is een multiplayer mode waarin je een Hunter helikopter moet bemachtigen en daaropvolgend de andere spelers achterna moet jagen met de raketten en het kanon aan boord. Deze mode maakt pas echt gebruik van de unieke aspecten van de franchise en is bovendien erg verslavend. De multiplayer mode is behoorlijk compleet en kan voor heel wat speeluurtjes zorgen. Het is wederom jammer dat we niet online kunnen gaan met deze game. Het is na zoveel delen in de reeks moeilijk om van een game als Grand Theft Auto: Vice City Stories te genieten als van het eerste deel. De nieuwigheid is er inmiddels af en oude steeds terugkerende foutjes zorgen er ook nog eens voor dat de serie gedateerd begint aan te voelen. Maar toch kunnen we er niet omheen dat Grand Theft Auto: Vice City Stories door alleen al zijn omvang heel compleet is. Daarbij voegen de stemacteurs enorm veel toe aan het iets beter uitgewerkte verhaal. Door de betere mi ie structuur is VCS echter niet meer een game voor tu endoor geworden en moet er behoorlijk wat tijd in worden gestoken om de game te voltooien. Dit kun je gezien de open structuur van de game geen straf noemen. Uiteindelijk is ondanks het gebrek aan vernieuwing door de speelduur, nieuwe personages en afwi elende mi ies is Grand Theft Auto: Vice City Stories een onderhoudende game geworden.