Als er één first person-shooter baanbrekend was en waar game-ontwikkelaars tegenwoordig nog inspiratie uit halen, dan is het wel de N64-game GoldenEye 007. Anno 2010 is het spel zelfs de inspiratiebron van zijn eigen remake.
Sluipen of sterven
Wat in ieder geval direct een stevige stempel drukt op het spelverloop, is de betere intelligentie van tegenstanders in GoldenEye 007. In tegenstelling tot het origineel moet je twee keer nadenken voordat je zomaar iemand neerschiet, want de kans is groot dat er andere tegenstanders zijn die dat horen, met als gevolg dat je in een hevig vuurgevecht terechtkomt. Net zoals dat je jezelf kunt verraden door bijvoorbeeld te luide voetstappen of afgevuurde kogels, kunnen de vijanden dat ook. Je hoort hen opeens lopen of praten om de hoek, waardoor je hun locatie kunt bepalen. Dit sluipconcept is uit het origineel geplukt, maar tegelijkertijd sterk verbeterd.
Je voelt je nog net geen Sam Fisher, want rondkruipen is niet het meest cruciale onderdeel van het spel. Het belangrijkste is dat je de keuze hebt om grote delen van een level op die manier te verkennen en rustig, mannetje voor mannetje, vijanden uit kunt schakelen. Wil je dat niet, dan kun je ook gewoon keihard losgaan met het uitgebreide arsenaal aan wapens. Tel daar het fantastische levelontwerp bij op – het is grotendeels opgebouwd als een vrij verkenbare omgeving met slechts enkele lineaire onderdelen – en je hebt een immens gevoel van speelvrijheid.
Op de momenten dat het spel ietwat lineair wordt, wordt de weggenomen vrijheid ruimschoots goed gemaakt door grote explosies, crashende helikopters of instortende gebouwen. Zo loop je eerst op je gemak door een raketfaciliteit vijanden af te knallen, om seconden later overdonderd te worden door een muur die voor je neus wordt opgeblazen. Even ben je uit balans en verlies je je concentratie, maar word je al gauw op de juiste richting gewezen door de regen aan kogels. Door snel te reageren overleef je; wanneer je twijfelt wat te doen ga je een wi e dood tegemoet. Dit soort verra ende momenten zorgen dat je op het puntje van je stoel blijft zitten.
Eigentijds
GoldenEye 007 heeft nog steeds een prettige levelopbouw. Hoewel je meteen midden in de actie wordt gegooid, bouwt het spel rustig op naar een climax. Vervolgens zwakt het af en volgt er nóg een hoogtepunt. Dat afgezwakte tempo tu endoor zorgt voor natuurlijke rustmomenten. Vaak moet je in een level eerst, op welke manier dan ook, een bepaald punt bereiken, om daarna weer terug naar het begin te rennen vanwege een raket of ontploffend gebouw. Dit kunstje herhaalt het spel meerdere keren, maar gelukkig wordt het nooit vervelend. Op de terugweg zitten vijanden namelijk weer op andere plekken, dus het voelt niet aan als een herhaling van zetten. Daarnaast zorgen ingestorte deuren of gebarricadeerde ramen voor alternatieve routes door hetzelfde gebied. Nadat je een level hebt uitgespeeld, kun je je wagen aan Time Trial. Dit is een vermakelijke, op tijd gebaseerde modus, waar je je kunt meten aan spelers over de hele wereld. Het behalen van een toptijd in elk level geeft daarnaast een voldaan gevoel.
De ontwikkelaars hebben ook succesvol gesleuteld aan het verhaal om dit wat eigentijdser te maken, zo wordt er bijvoorbeeld gesproken over de financiële crisis van de afgelopen tien jaar. Gelukkig voor fans van het origineel is het verhaal, op de moderne trekjes na, identiek aan het origineel. James Bond heeft verder een telefoon met camerafunctie die via Wi-Fi allerlei apparaten kan (de-)activeren. Helaas zijn er, op de nachtkijker na, geen technische snufjes te bekennen. Dat is erg jammer, want als er al zoveel werk zit in het moderniseren van een dertien jaar oud spel, dan had dat er best bij gekund.
Onnavolgbaar was de multiplayer van het origineel. Arena’s, zoals een bouwput of een afgelegen sneeuwgebied, gebaseerd op levels uit het verhaal boden voor twee tot vier spelers ongekende multiplayeravonturen. Met vier man achter een console zitten is nou eenmaal gezelliger: je ziet meteen het beteuterde gezicht van je maat, wanneer je hem met een mooie headshot om het leven brengt. Op de Wii is het gelukkig niet anders. De maps zijn licht aangepast en een stuk ruimer, maar hebben ook nog steeds veel mogelijkheden om je te verstoppen.
Verder biedt de online multiplayer, net als de offline variant, verschillende op elkaar lijkende modi. Denk daarbij aan Deathmatch, Team Deathmatch, You only live twice (neem dat letterlijk) en Golden Gun. Die laatste is weer een variant op Deathmatch: één iemand heeft de Golden Gun en knalt tegenstanders met één kogel neer. Daarnaast is het mogelijk om te strijden met painballgeweren of juist zonder wapens. Diverse modifiers laten je de moeilijkheidsgraad bepalen, door bijvoorbeeld de in-game radar uit te schakelen. Als extraatje zijn er twee exclusieve online modi, namelijk Black Box (een Capture the Flag-variant) en GoldenEye Control. Beide modi zijn erg hectisch, en daardoor erg vermakelijk. In de laatstgenoemde modus moet je een aantal satellieten onder controle krijgen. Wanneer je ze allemaal hebt verzameld, wordt er een gigantische GoldenEye-straal afgevuurd op de basis van je tegenstander en win je.
Buiten dat zit er ook een voortgang ysteem aan je resultaten gekoppeld, afhankelijk van je gemaakte kills en opgevangen kogels, maar ook bijvoorbeeld de hoeveelheid headshots en killstreaks. Dit is niet alleen om te pochen met je hoge level, want wanneer je ver genoeg bent, speel je nog eens drie andere modi vrij. Het motiveert je om vaak online te gaan knallen om in rang te stijgen. Grote domper is wel dat veel tegenspelers online het campen tot een kunst hebben verheven.
Kleurrijk
In deze remake hebben tot slot de grauwe tinten van het origineel plaatsgemaakt voor een kleurrijke en afwi elende presentatie. De omgevingen verschillen onderling ontzettend veel van elkaar; zo bezoek je onder andere het ijskoude Rusland en ga je op safari in Afrika. Er is ook meer interactie met de omgeving. Muren waar je achter schuilt kunnen stuk en vaten kun je tot ontploffing brengen. Helaas vertraagt het spel zo nu en dan, wanneer er teveel tegenstanders en explosies op het beeld verschijnen. De orkestrale muziek is van hoog niveau en zweept op wanneer het heet onder je voeten wordt. Daarnaast hebben bekende acteurs hun stemmen en gelijkeni en geleend aan de game, hoewel de manier waarop Daniel Craig zijn zinnen brengt, wat emotieloos is.
De actievolle singleplayer mag dan wel binnen acht uur uitgespeeld zijn, maar de multiplayer, zowel on- als offline, maakt dat ruimschoots goed. Buiten dat speel je per level ook nog eens de Time Trial vrij, wat nog een competitief element toevoegt. GoldenEye 007 mag dan niet zo baanbrekend zijn als het origineel, maar is niettemin een goed afgewerkte game met veel inhoud.