God Eater 3 is als een lekkere snack

Op het eerste gezicht lijken de twee games wel verdomd veel op elkaar. Grote wapens, check; nog grotere monsters, check; materialen moeten verzamelen om daar nieuwe uitrusting van te maken, check. In grote lijnen delen de spellen dezelfde structuur. Jij bent een zogenaamde AGE, oftewel een Adaptive God Eater. Dit zijn speciale mensen die als enigen in de verstikkende Ashlands kunnen overleven en monsters genaamd Aragami kunnen verslaan. Dit doe je met een wapen en geweer naar keuze. In een centrale hub stel je je wapenuitrusting samen en selecteer je missies, waarna je in een afgebakend gebied wordt gedropt en de jacht opent op een vooraf gedefinieerd monster. Zodra het beest is geslacht, ontvang je materialen waarmee je weer nieuwe wapens maakt. Herhaal dit tot in den eeuwigheid.

Fastfood

Tot zover de basisopzet van God Eater 3 en daarmee ook gelijk de overeenkomsten tussen Monster Hunter en God Eater. Het opvallende animestijltje van God Eater 3 daargelaten, zijn de verschillen tussen de twee series namelijk minder oppervlakkig en neem je die pas waar wanneer je echt aan de slag gaat met de game.

Al vanaf de eerste stap die je zet in de post-apocalyptische missielocaties, valt er één ding op: het tempo is moordend. Je rent met een rotgang kriskras door de levels en de staminameter lijkt enkel voor de sier in beeld te hangen. Deze trend zet zich voort wanneer je het gevecht aangaat met Aragami-gespuis, want je hoeft maar een beetje op knoppen te rammen en ze gaan neer. Er is in het begin weinig noodzaak voor strategie en je kan lukraak op de comboknoppen drukken om heel veel flitsende bewegingen uit te voeren en te winnen. In nog geen vijf minuten is je prooi geslacht en keer je terug naar de thuisbasis met een kruiwagen vol nieuwe materialen. Missie volbracht.

Begrijp ons niet verkeerd: dat is helemaal niet zo erg. Het vechten voelt goed en gevarieerd en de monsters zelf hebben unieke en toffe designs en gedragspatronen. Om weer terug te komen op de vergelijking met die andere game: het voelt aan als Monster Hunter op steroïden. De focus ligt bij God Eater 3 veel meer op het optimaal gebruikmaken van allerlei subsystemen, dan op het verbeteren van je vechttechniek en het leren van aanvalspatronen; je bent veel meer actief bezig, in plaats van passief.

All you can eat buffet aan opties

Neem bijvoorbeeld je wapenuitrusting: naast je mêleewapen draag je standaard ook een schietijzer bij je, zoals een shotgun, sluipschuttersgeweer of zelfs een ray gun. Door mêlee-aanvallen uit te voeren, vul je de ammunitie voor je schietwapens aan, waardoor de kunst is om zo efficiënt mogelijk te wisselen tussen de twee wapens. Daarnaast kun je ook een hapje nemen uit een monster (je wapen verandert letterlijk in een bijtende demon) om Burst Mode te activeren, waardoor je weer sterkere aanvallen kunt gebruiken. En laten we niet vergeten dat je nooit alleen jaagt: je hebt de keuze uit verschillende cpu’s met eigen specialisaties (of andere spelers wanneer je online speelt) die je constant genezen, kortstondige buffs geven en zelf uiteraard ook de nodige klappen uitdelen.

Alles wat we hierboven beschrijven is volledig naar wens aan te passen of te upgraden, tot het punt dat je er duizelig van wordt. Van de kogelbanen van je ammunitie en de neveneffecten van je Burst Arts, tot de specialisaties van je kameraden: jij bepaalt het. Enkel door te vechten worden al je aanvalstechnieken ook sterker, waardoor je na ieder gevecht het idee krijgt dat je progressie boekt. En ja, gevechten worden vanzelf langer, pittiger en tactischer, waardoor je uit jezelf gaat experimenteren met al die menu’s. Desalniettemin slaat de game in sommige opzichten door in zijn opties en is alleen de gedachte dat je alles weer opnieuw moet instellen genoeg om je ervan te weerhouden te experimenteren met andere wapentypes, wat zonde is.

Tafel voor één

Hoewel de gameplay tijdens de missies voorop staat, is er ook flink wat aandacht besteed aan de tijd die je buiten de gevaarlijke Ashlands doorbrengt. God Eater 3 is enorm geschikt als singleplayergame door de grote focus op het verhaal en de toevoeging van computergestuurde metgezellen, waardoor je prima kunt vertoeven zonder online te moeten spelen. De plot ontwikkelt zichzelf zoals je van een anime verwacht, met de introductie van steeds meer personages en plotwendingen waarbij er alsmaar meer op het spel komt te staan. Fijne bijkomstigheden zijn hierbij de mooi geanimeerde filmpjes en de aanwezigheid van een prima Engelse voice-over met de originele Japanse stemmen als optie voor puristen. Of je van het verhaal kunt genieten, valt of staat echter volledig met je tolerantie voor anime en alle clichés die daarbij komen kijken, zoals de kracht van vriendschap, schattige meisjes met verborgen krachten en vrouwen met bovengemiddelde cupmaten.

Helaas legt de focus op het verhaal wel het schrille contrast bloot tussen het tempo van de game tijdens en buiten de missies. Zodra je terugkeert naar de thuisbasis, ben je vaak verplicht om een rondje te doen op het schip en te babbelen met alle personages voordat je een nieuwe missie mag selecteren. De bemanningsleden geven dan commentaar op de huidige situatie, voorafgaande missies of nieuwe gebeurtenissen, maar inhoudelijk stelt het weinig voor. Aangezien het volstrekt willekeurig is in welke kamers deze personages zich begeven en je niet weet of je iedereen hebt gehad tot je een missie probeert te kiezen, kan dit nogal hinderlijk zijn.

Gelukkig zijn de laadtijden wanneer je je van kamer naar kamer begeeft maar kort en heb je je rondje snel achter de rug. De game is over het algemeen lekker vlot en de beelden op de PlayStation 4 Pro scherp en vloeiend. Matchmaking gebeurt daarnaast ook rap en zelfs wanneer je met acht spelers op een gigantisch monster inhakt tijdens de hectische online Assault Missions, blijft de game bijzonder stabiel. Over de technische staat van God Eater 3 kunnen we dan ook alleen maar zeer tevreden zijn. Het is misschien jammer dat dit tegenwoordig positief opvalt, maar soit.

God Eater 3 heeft wat ruwe randjes, maar tegelijk zijn prioriteiten op orde. Uiteindelijk sta je het merendeel van de tijd te vechten met Aragami en valt alles op zijn plaats wanneer je je wapen trekt en door de arena zoeft. De langdradige momenten tussen missies en de tijd die je spendeert in menu’s weerhouden God Eater 3 ervan om echt uit te blinken, maar dit is een game waar je lekker je tanden in kan zetten, zonder achteraf schuldgevoelens te krijgen.

God Eater 3 is nu uit voor PlayStation 4 en pc. Voor deze review is de game getest op een PlayStation 4 Pro.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

7,5

Goed

Conclusie

Als Monster Hunter slow dining is, dan is God Eater 3 een partijtje ongegeneerd snacken. Je krijgt een enorme high van het snel en flitsend in de pan hakken van uit de klauwen gegroeide monsters, maar net als bij ieder snackmoment voel je daarna een soort leegte. De uitwerking van het verhaal en de zeer diepgaande aanpassingsmogelijkheden halen de vaart er een beetje uit, maar de kern van de game blijft toch altijd naar meer smaken.

Plus- minpunten

Heerlijk snelle actie

technisch in orde

enorm veel diepgang voor wie dat zoekt

Overweldigende gamemechanieken

verliest momentum tussen missies