In Go! Go! Break Steady is het de bedoeling concurrenten te overkla en door ogenschijnlijk onmogelijke danspasjes uit te voeren. Naarmate je meer dansfestivals winnend afsluit, word je belangrijker in het wereldje van glitter en glamour waardoor je uiteindelijk een heuse breakdancegod wordt. Alhoewel het zo doet voorkomen, is het vreemd genoeg niet mogelijk om zelf een paar glimmende lakschoentjes aan te trekken en de meest bizarre dansbewegingen uit je controller te laten rollen. Go! Go! Break Steady draait namelijk volledig om een tweetal spelelementen die nauwelijks iets met deze tak van sport te maken hebben: puzzelen en knoppen indrukken op een zeker ritme.
Laten we beginnen met het laatstgenoemde spelelement. Het indrukken van knopjes vormt namelijk de hoofdmoot van het spel. Het komt er simpelweg op neer dat er op het beeld knoppen voorbij schuiven die je op het juiste moment in dient te drukken, net als in vrijwel elk ritmespel. Helaas is het in Go! Go! Break Steady veel minder goed uitgewerkt dan in bijvoorbeeld de Guitar Hero-serie. Zo komen de in te drukken knoppen vreemd genoeg niet overeen met het ritme, is er geen leuke gimmick aanwezig en is de soundtrack allesbehalve aantrekkelijk. Over de gebruikte muziekstijl valt weliswaar nog te twisten, maar over het algemeen worden al te bombastische technonummers zonder doorgrondbare melodieën niet ervaren als een plezier voor het oor.
Ook het puzzelsegment, dat je ontgrendelt wanneer je een rits aan onlogisch geplaatste knoppencombinaties volbracht hebt, is grotendeels overgenomen van andere gerenommeerde franchises. Ditmaal betreft het Zuma, het alom bekende puzzelspelletje van PopCap Games. Net als in dit spel draait het om een strook met gekleurde balletjes en is het de bedoeling een rij van minstens drie balletjes van dezelfde kleur te creëren. Om dit te verwezenlijken dien je nieuwe balletjes op een strategische wijze in de strook te plaatsen. Op de vraag of dit werkt, kan alleen maar bevestigend geknikt worden. De besturing is lekker simpel gehouden en het spelprincipe staat jaren na dato nog altijd als een huis. Spijtig genoeg krijgt ook dit aspect me niet warm, wat vooral komt doordat het principe in de afgelopen jaren al talloze malen in een spel verwerkt is. In andere titels heeft het spelprincipe bovendien veel meer om het lijf. Het puzzelgedeelte kent geen enkele diepgang en de moeilijkheidsgraad ligt behoorlijk laag.
Toch heeft Little Boy Games met Go! Go! Break Steady geen heus wanproduct op de markt heeft gebracht. Doordat het spel een tweetal oerdegelijke spelelementen bij elkaar voegt, is het immers zo slecht nog niet. De afwezigheid van een eigen identiteit, de nauwelijks aansprekende muziek en de inspiratieloze uitwerking zorgen er echter wel voor dat het spel de moeite absoluut niet waard is. Zeker als je in je achterhoofd houdt dat het a ortiment van de Xbox Live Marketplace een overdosis aan unieke spellen bevat. Ook de breakdancefans hebben niets bij Go! Go! Break Steady te zoeken, want een relatie tu en wat je werkelijk doet en het breakdancen, is geheel afwezig.