Wanneer een spel ‘Ghostbusters’ in zijn naam gebruikt, wekt dat bepaalde verwachtingen op. Ghostbusters: The Video Game was redelijk succesvol in het inlo en van deze verwachtingen door dicht bij het bronmateriaal te blijven en vooral als verlengstuk van de twee voorgaande films te dienen. Ghostbusters: Sanctum of Slime is een vervolg op deze game uit 2009, maar doet er in geen enkel opzicht aan denken. Vooral het gebrek aan herkenbaarheid en fanservice is schrijnend.
Nieuw jasje
Het eerste dat opvalt, is dat het derdepersoonsperspectief van zijn voorganger is ingeruild voor een isometrisch camerastandpunt. Ook het genre is veranderd, van een avonturenspel naar een twinstick shooter. Deze genrewi eling zorgt ervoor dat er veel meer vaart in de game zit. Niet langer ben je op jacht naar de spoken, ze lijken eerder op jacht naar jou te zijn. Elke kamer die je betreedt, zorgt voor een vloedgolf aan bovennatuurlijke verschijningen die je moet zien te verdelgen. Spoken vangen speelt in dit spel zo goed als geen rol. Om de snelheid in de game te houden, moet je elke geest vernietigen. Hierdoor verdwijnt al snel het gevoel dat je met een gelicenseerde Ghostbusters-game te maken hebt. Een deel van de charme was de moeite die je moest doen om een spook te vangen. Een gevoel dat het vorige spel juist goed wist over te brengen.
Een ander aspect dat afbreuk doet aan het Ghostbusters-gevoel is het ontbreken van de welbekende hoofdpersonages uit de films. Ze zijn ingeruild voor een viertal nieuwe spokenjagers. De oorspronkelijke Ghostbusters zouden zoveel werk hebben dat ze een nieuw team in moeten schakelen om de stortvloed aan werk aan te kunnen. Met het verdwijnen van het originele team lijkt ook elk greintje humor uit het spel verdwenen te zijn. De nieuwe teamleden zijn niet meer dan tweedimensionale personages zonder enige diepgang. Ze komen totaal niet tot leven omdat al hun tekst in blokken op het scherm verschijnt. Vanwege de chaotische aard van het spel mis je hierdoor ook nog eens bijna alles wat ze te melden hebben.
Samen sta je sterk
Wat de nieuwe Ghostbusters aan personaliteit mi en, maken ze helaas niet goed in het heetst van de strijd. Wanneer je ervoor kiest om in de singleplayermodus aan de slag te gaan, worden je overige teamgenoten door de computer bestuurd. En hun kunstmatige intelligentie is erbarmelijk. Het is geen uitzondering dat wanneer je uitgeschakeld wordt, je teamgenoot je probeert te genezen terwijl er een groep vijanden rondom je zweeft. Het resultaat is dat die Ghostbuster net als jij uitgeschakeld wordt, waarna een tweede teamgenoot zich bij jullie meldt. Dit gaat door totdat jullie alle vier op de grond liggen en je opnieuw kunt beginnen bij het laatste checkpoint. Daarnaast gebruiken ze erg vaak de verkeerde protonstraal om een vijand uit te schakelen, waardoor je teamgenoten vaker in je weg lopen dan dat ze je helpen.
Gelukkig is hier iets aan te doen door drie vrienden uit te nodigen om samen op de bank de verhaallijn te doorlopen. Er is ook een mogelijkheid om online met vier man tegelijk te spelen. Dit neemt al een hoop frustratie weg, omdat menselijke medespelers vaak beter nadenken voordat ze iets doen. Echter voelt het spel nog steeds meer aan als werk in plaats van plezier. Wat hier voornamelijk debet aan is, is de manier waarop de game opgezet is. Elk level is een aaneenschakeling van kamers die met elkaar verbonden zijn door gangetjes. Wanneer alle vier de spelers zich in een kamer bevinden, worden alle uitgangen afgesloten en word je bestookt met een leger aan spoken. Afhankelijk van de kleur aura dat de geesten hebben, moet je ze neerschieten met de corresponderende kleur van je protonpack. Naarmate het spel vordert, komen er steeds vaker verschillende gekleurde geesten tegelijk op je af. Het is dan minder een kwestie van vingervlugheid, maar meer een kwestie van geluk of jullie de aanval in een keer overleven of nog een keer opnieuw moeten beginnen. Wanneer alle spoken verslagen zijn, opent er een deur en loop je via een gangetje naar de volgende kamer. Hier begint het verhaal van voren af aan opnieuw totdat je uiteindelijk bij een eindbaas komt.
Gebrek aan creativiteit
De levels worden afgewi eld met enkele on-rails-segmenten waarin je bovenop een gepimpte versie van de Ecto-1 plaatsneemt en elke geestverschijning die de wagen probeert aan te vallen moet vernietigen. Net als de rest van het spel wordt ook dit na een keer gedaan te hebben een inspiratieloze bedoening. Het is schokkend om te zien hoe weinig creativiteit de ontwikkelaars hebben losgelaten op deze game. In een spel met een speelduur van een paar uur is de hoeveelheid hergebruikte omgevingen en vijanden treurig om te zien. Het is net alsof de ideeën na een paar levels al op waren en vervolgens met wat knip- en plakwerk de rest van de game in elkaar is gezet.
Hopelijk is Ghostbusters: Sanctum of Slime geen indicatie voor de nieuwe Ghostbusters-film, die nog steeds in de planning staat. Het spel gaat oneerbiedig om met de licentie van de beroemde serie en is een klap in het gezicht van elke fan. Ook voor liefhebbers van twinstick shooters valt hier weinig lol aan te beleven. Daarvoor zijn de verschillende spelelementen te frustrerend en hebben de ontwikkelaars zich er te makkelijk vanaf proberen te maken. Dit bewijst maar eens dat je niet zomaar overal een bekende naam op kunt plakken en er dan vanuit kunt gaan dat iedereen het slikt als zoete koek. Wij brengen onze bovennatuurlijke zaken in ieder geval vanaf heden onder bij een ander bureau.
De review van dit spel is gedaan op basis van de Xbox 360-versie. Het spel is verkrijgbaar via Xbox Live (800 Microsoft Punten) en PlayStation Network (€ 8,99).