Ghost Song is Metroid voor mensen met existentiële vragen

Sinds de crowdfundingcampagne in 2013 zijn hele genres ontstaan en weer vergaan. Het leek er even op dat de metroidvania hetzelfde lot beschoren was, maar dankzij hits als Guacamelee, Hollow Knight en Ori and the Blind Forest is het genre gelukkig populairder dan ooit. Het is interessant om te zien hoe Ghost Song juist teruggrijpt naar het Metroid van vroeger, bijna alsof al die andere games nooit zijn uitgekomen.

Ik zeg bewust bijna, want ontwikkelaar Old Moon heeft daar echt wel wat van meegekregen. Zo bootsen modules voor het pak van je personage de functie van Charms in Hollow Knight verdacht goed na. Maar eigenlijk is de grootste inspiratiebron (naast Metroid dan) Dark Souls. Het achterlaten van je verzamelde ‘zielen’ als je doodgaat, de gewichtige gevechten, de soms onnavolgbare gesprekken: het zit er allemaal in.

Toch voelt Ghost Song verrassend uniek, wat het grotendeels te danken heeft aan zijn bijna beangstigende grafische stijl. Lorian, de maan waarop je bent gecrasht, oogt en klinkt boven alles ontzettend buitenaards. Alles gutst en klotst onder je voeten en des te dieper je op onderzoek gaat, des te dubieuzer dat plan wordt. Waar je ook komt, de kans is groot dat je op een neergestort ruimteschip stuit. Of anders steekt er wel een lijk uit de grond of het plafond. De hel is duidelijk losgebroken op dit hemellichaam.

 Van hetzelfde laken een dood pak

Binnen dat apocalyptische scenario voltrekt zich ook een persoonlijke ontdekkingsreis. Je speelt in Ghost Song met de Deadsuit, maar het is niet helemaal duidelijk wie of wat er in dat pak zit. Het praat, maar ademt het ook? Eet het? Slaapt het? Dat zijn vragen voor later, want de game begint acuut en abrupt. Je staat op en loopt de wijde spelwereld in. Het is tenslotte een metroidvania en die verkent zichzelf niet.

Ghost Song leent voor zijn spelontwerp ruimschoots bij Metroid. Stel je het armkanon voor, haal herinneringen op aan die karakteristieke screw attack, doe er nog wat raketjes bij en je zit aardig in de goede richting. Deze game moet het eerlijk gezegd het minst van zijn gameplay hebben. Het speelt op momenten zelfs een beetje stroef, al past dat eigenlijk wel binnen de opzet: je bent overduidelijk op een plek die je liever opslokt dan wel uitspuugt. Het is absoluut niet de bedoeling dat je als een acrobatische moordmachine over alle tegenstand walst. 

De Dark Souls van…

Wanneer je een confrontatie niet kunt vermijden, doet dat gewichtige van Dark Souls zijn intrede. Je pistool oververhit vrij snel, dus je zult zorgvuldig te werk moeten gaan. Niet geschoten is altijd mis, maar te veel geschoten is nog erger. Daar heeft de game gelukkig wel een mooie oplossing voor gevonden. Je kunt je armkanon gebruiken om vijanden mee te meppen, en hoe heter het geweer, hoe meer schade dit doet. Zo wissel je veilig van een afstand schieten af met van dichtbij (hopelijk) de genadeslag uitdelen.

Later komen er nog een aantal wapens en soorten munitie bij, maar de basis verandert nooit en blijft spannend genoeg. Ieder goor schepsel vraagt weer een andere aanpak en met de modules voor je ruimtepak kun je nog best creatief worden. Er is bijvoorbeeld een module die je geweer juist sneller laat oververhitten, in plaats van langzamer. Dat lijkt onpraktisch, maar feitelijk maak je zo een zogeheten melee build.

Little blueprint 

Ghost Song volgt verder vrij trouw de blauwdruk van een metroidvania. Je moet vijf onderdelen verzamelen om een ruimteschip te repareren en uiteraard liggen die over de hele wereld verspreid. Je speelt wat nieuwe reisopties vrij, verslaat bazen en verdwaalt tussentijds nog een flink aantal keer. Je kent het allemaal wel. Dat het spel toch zo’n indruk weet te maken heeft het niet alleen te danken aan zijn uiterlijk: Ghost Song is ook verrassend sterk geschreven.

Tijdens je tocht door de krochten van Lorian ontmoet je een hoop mensen, of eerder hoopjes die ooit mensen waren. Rake dialogen en charmant stemwerk brengen hun doodsangsten tot leven. Het is bijna alsof ze een wedstrijdje doen om te kijken wie het verst door kan draaien. Maar de uitzichtloze situatie waarin zij zich bevinden biedt ook ruimte voor introspectie en dat levert steengoede dialogen op. 

In welke andere metroidvania praat je nou minutenlang over het oplichterssyndroom met een maar weinig succesvolle uitvinder? Of met een androïde die zo gehecht is geraakt aan haar uit elkaar vallende lichaam dat ze er eigenlijk geen afscheid van durft te nemen?

Om het nog maar niet te hebben over de studente die haar depressieve doodswens probeert te verbloemen met wanderlust, want dat is geen leuk gesprek. Maar het is wel heel bijzonder om zoveel uitzonderlijk goede conversaties tegen te komen in een genre dat al snel formulematig kan voelen. Waar sommige genregenoten zich verliezen in meer en meer mechanieken, vindt Ghost Song de diepgang waar het raakt: de geest.

Ghost Song is verkrijgbaar voor Xbox One, Xbox Series S|X, Playstation 4, PlayStation 5, Nintendo Switch en pc. Voor deze review is de game getest op Xbox Series S.

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Ghost Song moest ooit de leegte vullen die Nintendo en Konami achterlieten door maar geen nieuwe tweedimensionale Metroid of Castlevania uit te brengen. Zo’n acht jaar te laat is het nu vooral een oerdegelijke, ouderwetse metroidvania die verrast met even prachtige als onheilspellende plaatjes en praatjes.

Plus- minpunten

Ontzettend rake dialogen

angstaanjagend mooie omgevingen

diepgaand verhaal

interessant vechtsysteem.

Voelt wat stroef af en toe