Ondanks dat de Ghost in the Shell films en series tot de meest populaire animes behoren, is Ghost in the Shell: Stand Alone Complex pas het tweede spel dat erop gebaseerd is. Het eerste spel heette simpelweg Ghost in the Shell en verscheen in 1997 voor de PSone. In dit spel kreeg je de controle over een tank met de naam Fuchikoma (Fuck ik oma? Perverts!). Het spel had comicbook-achtige graphics en was behoorlijk kleurrijk. De nieuwe Stand Alone Complex is een heel ander paar mouwen. Je zult maar eventjes een tank mogen besturen en de graphics zijn nagenoeg identiek op een zwart-wit televisie.

Ghost in the Shell: Stand Alone Complex is een third person actiegame, met een nadruk op de actie. De beste strategie in dit spel is namelijk de vuurknop vooral ingedrukt te houden zolang de kogelvoorraad dit toe laat. Tegenstanders maai je met het grootste gemak van de wereld neer, terwijl je je weg voortzet in de richting van het immer aanwezige pijltje, dat wijst naar een knop, deur of lift waarmee je je weg vervolgt door de monotoon ingevulde spelwereld.

Je kunt in Stand Alone Complex een tweetal vuurwapens tegelijk met je meedragen, waarvan je er eentje tegelijk kunt afvuren. Ook heb je nog de beschikking over een aantal gooibare wapens, waarvan de doordeweekse plofgranaten de voornaamste zijn. Mocht je het niet af kunnen met het explosieve tuig, dan kun je ook nog je handen en voeten gebruiken om tegenstanders mee tegen de grond te meppen. De knokpartijen zijn helaas niet echt diep uitgewerkt. Er is maar één knop waarmee je aanvallen uit kunt voeren en er valt bar weinig sturing aan de gevechten te geven. De slowmotion genadeknap is nochtans mooi om te zien.

Bandai, de ontwikkelaar, heeft gepoogd wat variatie in Stand Alone Complex aan te brengen door je de mogelijkheid te geven tegenstanders te hacken. Na een succesvolle hack kun je de controle nemen over je tegenstander en zo zijn collega's verrassen door het vuur op hen te openen. Helaas heeft Bandai hun eigen feature vakkundig de kop in gedrukt door de aantal keren dat je het kunt gebruiken, zo beperkt mogelijk te houden. Om te kunnen hacken dien je namelijk eerst informatie los te peuteren bij een overleden tegenstander en vervolgens ook nog eens die ene tegenstander te vinden met een lek in zijn firewall. Ben je zover, dan dien je 'm mooi in het vizier te krijgen om het hackprogramma te starten. Vervolgens mag je ook nog eens een minigame tot een goed einde brengen die vooral later in het spel enorm moeilijk wordt. Vervolgens mag je maximaal een minuutje in het lichaam van je tegenstander vertoeven. Waarom men dit zo omslachtig in de gameplay heeft gepropt is ons echt een raadsel, want het had een leuke variatie kunnen brengen in dit verder enorm eentonige spel.