Nintendo is al zeker een half jaar op zoek naar de heilige graal om de malaise op te lo en. Ze roepen het zelf: de teleurstellende verkopen van de Wii U vloeien voort uit een gebrek aan duidelijkheid rondom de console. En dan hebben ze het voornamelijk over duidelijkheid onder het grote publiek. Ze steken de hand bovendien in eigen boezem: het is hun taak om het unique sellingpoint van het apparaat duidelijk te maken. Vrij vertaald is het allemaal samen te vatten in de volgende zin: de Wii U heeft een Wii Sports nodig.
Stok tu en de spaken
De visie van Nintendo komt niet uit de lucht vallen, maar is natuurlijk gebaseerd op het succes van de Wii. De consolebouwer geeft een console uit met unieke mogelijkheden, deze mogelijkheden worden middels een helder en vermakelijk concept aan het grote publiek gepresenteerd, dat grote publiek pakt vervolgens de console op, uitgevers zien de install base groeien en brengen hun games naar Nintendo’s publiek om een graantje mee te pikken. Verkoopcijfers tot in de hemel, iedereen blij. Steek echter een stok tu en de spaken van stap twee en de hele machine loopt in de soep, zo blijkt al maandenlang. En precies daarom is Game & Wario (een op het eerste gezicht kleinschalige productie) van extreem veel invloed op de toekomst van de Wii U, Nintendo én de aankomende concurrentieoorlog tu en alle consoles die binnenkort verschijnen. Maar we hebben slecht nieuws. Na Nintendoland is ook dit niet de ‘Wii Sports’ die de Wii U nodig heeft.
Te midden van een verzameling minigames (16 stuks sterk) vinden we de meest uiteenlopende spelconcepten. We gebruiken de gamepad als pijl en boog, als fotocamera, als skiër, als simpel aanraakscherm voor puzzels en nog veel meer. De ene keer is dat een hopeloos oncreatief concept, als we bijvoorbeeld Wario’s versie van Pictionary spelen. De andere keer komt de unieke mogelijkheid van de combinatie Gamepad/TV-scherm met verve tot leven, als we op de gamepad een spel spelen terwijl we met een schuin oog de tv in de gaten moeten houden. Of als op tv een dorpje te zien is, terwijl de gamepad gebruikt wordt als ingezoomde camera. Nintendo laat middels Game & Wario zien dat het en echt nog wel wat hele creatieve ideeën heeft en dat die Wii U ook absoluut van toegevoegde waarde kan zijn op de huidige markt. Helaas zijn die ideeën dun gezaaid en traag toegankelijk.
Loterij van plezier
Wie aan de slag wil met de minigames zal ze eerst vrij moeten spelen, iets wat met een uurtje of anderhalf zeker wel gelukt is. Van die anderhalf uur zitten we echter een uur en een kwartier naar filmpjes te kijken die in niets bijdragen en de (sowieso afwezig zijnde) context of te klikken langs een tutorial die eigenlijk overbodig is. Hoogtepuntje was toch wel de volle minuut die we kwijt waren aan een olijk bedoeld filmpje en een kinderlijk simpele tutorial om te skiën, om vervolgens de daadwerkelijke race binnen 22 seconden succesvol af te sluiten. En door naar de volgende game. Maar eerst: wéér een filmpje. Wéér een tutorial. En dan maar 30 seconden plezier. Mi chien had Nintendo het dan toch maar beter Game & Watch kunnen noemen…
Wie zich eenmaal door die eerste zetten heen heeft geworsteld staat een vermakelijk product te wachten. Een aantal minigames zul je direct links laten liggen, maar in de beter uitgewerkte concepten keer je makkelijk terug om hogere uitdagingen aan te gaan en betere scores neer te zetten. Noem me gek, maar iets doodsimpels als het neerleggen van vormpjes op een spelbord dat in lijnen aangeeft waar de vormpjes zouden kunnen liggen hield me met gemak een uur zoet. De tokens die in de minigames verdiend kunnen worden, stop je vervolgens in een grote grijpautomaat waar van alles uit kan komen rollen. Een stukje artwork, een kaartje, een hilarisch spelconceptje of een microgame zoals we die kennen uit voorgaande delen van de serie. Die loterij waarin de hoogst haalbare prijs speelvermaak is, is naast de betere minigames de reden dat Game & Wario het hoofd uiteindelijk boven water houdt.
Niit Sports
Het blijft giswerk naar de kracht van Game & Wario als Nintendo het anders aangepakt had. Als er niet 16 minigames waren, maar 36. Als we daar direct in konden duiken, in plaats van dat we veel te veel tijd kwijt waren aan het geneuzel eromheen. Als niet een handjevol, maar het gros van de minigames gestoeld was op Nintendo’s fameuze creativiteit. Maar zoals het eindproduct er nu voor staat, zullen we dat nooit weten.
Bij de release van de Wii nam ik de console mee naar mijn ouders. Binnen vijf minuten na het aansluiten van het apparaat was mijn vader aan het bowlen en vijf minuten later was mijn moeder aan het tenni en. Ik zag twee oudjes die in hun leven nooit een game gespeeld hadden binnen tien minuten het volledige concept van de Wii net zo goed snappen als de meest hardcore gamer. Maar ik zie ze Game & Wario niet opstarten, ik zie ze niet een handjevol onduidelijke filmpjes afwachten voor ze eens dertig seconden een ‘aardig’ spelletje mogen spelen. En ik zie ze al helemaal niet binnen tien minuten de volledige potentie van de Wii U omarmen. Weer geen Wii Sports dus. En in plaats daarvan ook niet eens een heel bijzondere game.