Game of Thrones is dé televisieserie van het moment. Niet omdat er in elke aflevering minimaal dertien tieten (waarvan 3,5 van Carice van Houten) voorbij komen, maar omdat het verhaal van Game of Thrones zeer zorgvuldig wordt neergezet. Ook de game-industrie wil een graantje van het succes meepikken. In de zomer van 2011 kwam Game of Thrones: Genesis op de markt, een zeer matige strategiegame ontwikkeld door Cyanide Studios. Ondanks de slechte kritieken mocht de gamestudio aan de officiële RPG van Game of Thrones werken. Dat had de ontwikkelaar beter niet kunnen doen.
Klinisch en nep
Het verhaal in Game of Thrones heeft weinig te maken met de boeken A Song of Ice And Fire of de televisieserie. Je speelt twee personages: het oude norse Night’s Watch-lid Mors Westford en Alester Sarwyck, een gevluchte edelman die een R’hllor-priester is geworden. Het verhaal in de game speelt zich af tijdens de gebeurteni en van het eerste boek (of de serie), waardoor bekende namen als Stark en Lannister in de game voorkomen. Die bijpersonages zijn erg oppervlakkig en totaal niet belangrijk voor het verhaal van de game, waardoor hun toevoeging riekt naar het meeliften op het succes van Game of Thrones. Dat is zonde, want het verhaal van de game zit vrij goed in elkaar.
Cyanide Studios werkte zeven jaar aan Game of Thrones. Dat is vrij lang voor een game die barst van grove RPG-fouten. Zo wi el je in Game of Thrones veelvuldig tu en twee hoofdpersonages die beiden een bewogen leven achter de rug hebben. Hierdoor krijg je geen connectie met de twee personages en mist het verhaal met name in het begin een spanningsboog. Ook de spelwereld van Game of Thrones is zo dood als een pier. Als Alester in zijn oude stad aankomt, kun je vrijwel nergens in of er überhaupt iets doen. Alles is afgesloten. De mensen op straat negeren je of kramen juist drie keer hetzelfde uit. Deze inconsistenties maken de wereld heel klinisch en vooral nep. Dit komt ook grotendeels door de mi ieopbouw, waarbij je een vooraf bepaalde route doorloopt. Je verbeelding wordt niet snel geprikkeld omdat je in de game niet van het overduidelijke pad kunt afwijken.
Teleporterende hond
Het zou goed kunnen dat de graphics van Game of Thrones ook zeven jaar oud zijn. De blokkerige modellen en totaal onnatuurlijke bewegingen van personages zijn echt niet om aan te zien. Westfords hond, zijn trouwe compagnon die ook vijanden aanvalt, springt bijvoorbeeld op belachelijke wijze in de lucht; het lijkt alsof de hond soms meters teleporteert, om plotseling weer in de lucht te verschijnen. Zelfs het lopen van personages is niet natuurlijk en heeft meer weg van zweven. Daarnaast voelt de besturing op de pc vreemd aan, want je stuurt door de rechtermuisknop ingedrukt te houden. Door deze inefficiënte manier van bewegen mis je vaak belangrijke informatie en loop je niet fijn een andere kamer in.
Ook het stemmenwerk is matig. Vind je dat Carice van Houten een vreemd en aangedikt accent in de serie heeft? :Luister dan vooral niet naar de stemmen van de personages in deze game, die soms een overduidelijk Amerikaans redneck-accent, vreemd Oosters accent of juist een veel te deftig Cockney-accent kennen. Die overdrevenheid siert de game niet en maakt personages ongeloofwaardiger – mochten blokkerige hoofden en emotieloze gezichten nog niet genoeg aan de geloofwaardigheid afdoen.
Als een kleuter die met speelgoed speelt
De actie in Game of Thrones heeft veel weg van Star Wars: Knights of the Old Republic. Je kunt drie aanvallen in een wachtrij zetten en de gevechten vinden in real-time plaats, waardoor een vijand met een groot en log zwaard langer over zijn aanvallen doet dan een gemiddelde ridder. Als je een aanval via het menu selecteert, wordt het spel in slow motion weergegeven. Dat is een toffe eigenschap van het actiesysteem die de druk om snel een actie te selecteren opvoert. Helaas zijn de gevechten in Game of Thrones erg repetitief, waardoor deze spanning van korte duur is. Je komt er snel achter wat de meest dodelijke aanvalscombinatie is en gebruikt die de gehele game door.
Een andere grote teleurstelling in de gevechten zijn de graphics. De inslag van een zwaard heeft weinig tot geen visueel effect op een vijand. Hierdoor zien de gevechten er hetzelfde uit als een kind dat zijn speelgoedridders tegen elkaar beukt tot er één omvalt. Game of Thrones lijkt in die zin veel op een MMO, waar de gevechten ook geen lust voor het oog zijn. Dat is voor Game of Thrones, een game die vooral draait om geweld, een enorm gemis.
I want tu enfilmpjes
Dat een RPG goede tu enfilmpjes nodig heeft, is ook bij Cyanide Studios bekend. In die zeven jaar heeft de ontwikkelaar waarschijnlijk heel veel uur gestoken in het maken van tu enfilmpjes, want je kijkt meer naar de game dan dat je ‘m daadwerkelijk speelt. Als je een mi ie uitvoert, kijk je vaak meer dan de helft van de tijd naar tu enfilmpjes. Dat is op zich geen probleem (denk aan Alan Wake, Heavy Rain, Metal Gear Solid 4), maar als het stemmenwerk ondermaats is en de graphics ronduit lelijk, gaat het exce ief gebruik van tu enfilmpjes enorm storen. Daarbij is de actie die na een tu enfilmpje komt het wachten niet waard, wat voor een dubbele ergernis zorgt.
Waar is het toch fout gegaan bij Cyanide Studios? Ze verpesten twee potentievolle Game of Thrones-titels die echt beter verdienen. Hun laatste product is ongepolijst, bevat weinig diepgang en speelt ronduit bagger. En dat is zo jammer. De boeken van A Tale of Ice and Fire verdienen een goede RPG. Want zelfs de meest die-hard Game of Thrones-fan maakt een dikke facepalm tijdens het spelen van deze gezapige en amateuristische RPG.
Game of Thrones is gespeeld op PC.