Full Auto 2: Battlelines begint met ietswat we zelfs een verhaal mogen noemen. De wereld is onder de controlevan een soort van super computer die door z'n enorme kracht detoekomst kan voorspellen. Een aantal mensen wil echter niet meeronder het juk van deze computer leven en organiseert races om dekracht van de computer te verminderen. Volgens de theorie die onswordt voorgelegd zou de chaos en destructie die wordt veroorzaaktdoor de races de computer moeten verwarren. Ok, het zal wel. Jeverder storen aan het matige verhaal is overigens niet nodig,want hetkomt in de game verder nergens meer terug.
Het verhaal legtechter wel één van de meest prominente gameplay optiesin de game uit, namelijk de mogelijkheid om de tijd net als in anderegames terug te spoelen. Als je bijvoorbeeld helemaal vernietigd bentdoor je tegenstander of een instortend gebouw, word je in staatgesteld om terug te gaan in de tijd naar een moment kort voor hetongeluk. Dit kan echter niet onbeperkt worden gedaan, want er is maarbeperkt energie aanwezig om tijd te reizen. Deze energie kan wordenaangevuld door vijanden kapot te schieten. Deze optie is best leuk enzorgt ervoor dat situaties meerdere keren, maar op vaak net anderemanieren kunnen worden beleefd. Het voegt net dat beetje extra toeaan de anderzijds generieke gameplay.Generiek is deze gameplay door eenaantal verschillende factoren. De parcoursen waarop je racet, zijnniet echt uitdagend en intere ant te noemen. Op veel plaatsen zijnwel allerlei objecten te vernietigen, maar door onder andere desnelheid van de game is het vaak moeilijk om dit te doen zonder datje eigen auto wordt beschadigd. Meestal is er simpelweg niet genoegtijd om op de objecten langs de weg te mikken en moet de auto zelfworden gebruikt om een object (en als gevolg daarvan andereweggebruikers) kapot te maken.
De fun wordt overigensook uit het racen gehaald door de bijzonder onprettige besturing vande auto's. In de meeste gevallen voelt het alsof ze op rails lopen endaardoor is er vaak geen mogelijkheid om al driftend wat capriolenuit te halen. De auto's hebben gewoon teveel grip. Het is overigensook niet nodig om te driften, want de meeste bochten zijn vol gas tenemen. Hier geen echte uitdaging dus. Daar komt bij dat de besturingwat gevoelig is. Als er maar een beetje ingestuurd wordt, zal de autometeen een overdreven beweging maken naar links of naar rechts maken.Als de auto's iets lo er op de weg hadden gelegen, was dit probleemvee kleiner geweest.
De snelle actie maakt echter wel watgoed en zorgt geregeld voor hectiek. Het is vooral uitdagend omachterliggende vijanden van je af te schudden als deze hun wapens opje auto hebben gelockt. Vaak maken ze korte metten met jevoertuig als je te lang op één lijn blijft rijden, duseen beetje heen en weer slingeren helpt aardig. Als je dan toch kapotwordt geschoten is er nog altijd de mogelijkheid om weer terug tegaan naar het moment voor de destructie, om het nog eens teproberen.
Het als eerste over de finish komen ismeer dan eens niet het hoofddoel van een race. Vaak wordt van jeverwacht een aantal auto's op te blazen of een tiental objecten tevernietigen. Hoewel sommige opdrachten uitdagend zijn, staan dezevaak wel in de weg van een potje goed racen. De doelstellingen moetennamelijk gehaald worden om verder te komen. Iets meer nadruk op hetverslaan van de tegenstander en het als eerste finishen waswaarschijnlijk beter geweest om de race-ervaring leuker tehouden.
Een ad-hoc multiplayer mode is inmiddels verplichte kost geworden voor PSP games en dit is geen uitzondering in het geval van Full Auto 2: Battlelines. Zoals zo vaak heb ik deze mode niet kunnen testen door gebrek aan een tweede PSP in de buurt. Toch ziet de multiplayer er vermakelijk uit met dezelfde racetypes uit de SP mode inclusief de auto's en wapens. Het gebrek aan de gameshare functie vereist echter wel dat alle spelers hun eigen versie van de game moeten hebben.
Grafisch doet de game zijn ding. Delen van de trackszijn gedetailleerd en vaak zijn er ook nog eens veel lo e objectendie door het beeld vliegen. Hier staat wel weer tegenover dat anderedelen van de tracks weer erg saai zijn zonder veel detail. Het beeldwil ook wel eens te vol zijn, zodat het moeilijk wordt teonderscheiden wat er gebeurt. Meestal resulteert dit in een aanvaringmet een muur of pilaar. Het in-game geluid is van hetzelfde niveau.Je hoort wat er aan de hand is, maar de kwaliteit van de effecten isniet exceptioneel. De goede soundtrack met een aantal bekende nummer taat hier wel weer tegenover en maakt een deel van de matigheidgoed.
Full Auto 2: Battlelines is een game geworden die demiddelmaat van zijn voorgangers niet van zich heeft weten af tewerpen. De game is nergens bizar slecht uitgewerkt, maar de ophopingvan matig uitgevoerde aspecten zorgt voor een even matige ervaring.