Oplettende mensen zullen ongetwijfeld al wel iets opgemerkt hebben in de naam van deze game. Juist ja, dit is eigenlijk een nieuw deel in de Final Fight-franchise. We hebben er meer dan tien jaar op moeten wachten, maar de game is nu eindelijk onder ons. In de oorspronkelijke Final Fight-game veegde je de straten van Metro City schoon met kungfu-specialist Guy, ruige straatvechter Cody en goedgespierde burgemeester met worstel-achtergrond Haggar. Een burgemeester die hoogstpersoonlijk orde op zaken komt stellen ja, dat kon nog in die tijd. Meer plot was ook niet nodig om het in elkaar beuken van criminelen te rechtvaardigen, het ging allemaal om de fun.
Toch vindt Final Fight: Streetwise het nodig om je een nogal geforceerde verhaallijn voor te schotelen. Oud-held van de oorspronkelijke Final Fight, Cody Travers, is zelf niet meer in staat om nog te vechten vanwege een permanente knieble ure. Hij is hierdoor verbitterd omdat vechten schijnbaar het enige is waar hij altijd goed in was. Daarom begeleidt hij nu zijn jongere broer Kyle bij het bereiken van de top van het straatvechten. Dit coachen gaat hem aardig goed af, maar toch lukt het hem niet om uit de penarie te blijven. Hij wordt gekidnapt door een criminele organisatie en natuurlijk is Kyle er op gebrand om zijn geliefde broer te redden. Onderweg krijgt hij ook nog te maken met een vervaarlijke drug die mensen in ware vechtmachines kan veranderen. Zou Cody hier ook iets mee te maken hebben? Wie zal het zeggen.
De gamewetten van tegenwoordig schrijven voor dat je niet meer aan mag komen met een volledig rechtlijnige game waarin je vaste levels doorloopt zoals in de vroegere beat 'em ups. Vrijheid is het devies. Capcom heeft met Beat Down: Fists of Vengeance al eens eerder geprobeerd de beat 'em up om te vormen naar deze structuur, maar faalden daar jammerlijk in. Met Final Fight: Streetwise krijgen ze een herkansing. Het spel is opgedeeld in vier gebieden waarin je vrij rond kunt lopen. Af en toe kom je mensen tegen met kleine opdrachten, die je naar eigen keus wel of niet volbrengt. Ook kun je winkeltjes bezoeken om daar wapens of andere items te kopen, kun je nieuwe moves leren bij een sportschool en meedoen aan pit fights voor geld. Daarnaast is er de hoofdlijn van de game die je volgt om het einde te bereiken. Een beetje hetzelfde idee als bijvoorbeeld Grand Theft Auto dus.
Verwacht alleen niet dat deze game ook maar in de schaduw van GTA kan staan. Niet dat dit nou persé hoeft, gezien de aard van de game, maar de zogenaamde 'vrijheid' stelt überhaupt te weinig voor om potten te breken. De extra opdrachten die je uit kunt voeren zijn nogal dungezaaid en stellen bovendien bijster weinig voor. Een schuifpuzzel oplo en (ja…), kakkerlakken doodstampen (nee…echt), een spelletje memory (serieus waar), of een matig uitgewerkt potje darts (tegen een oude oma nota bene), is een vrij representatieve greep uit de selectie. Af en toe mag je iemand escorteren, of een gestolen handtasje terugbrengen, maar dat komt uiteindelijk altijd neer op het neerslaan van een groepje tuig. Iets wat je de rest van de game ook al de hele tijd doet. Winkeltjes die je bezoekt bieden alleen spul aan wat je na wat simpele straatgevechten ook al wel bij elkaar gesprokkeld hebt, dus de meerwaarde hiervan is eveneens ver te zoeken. Het leren van nieuwe moves is wel een aardig aspect, maar is erg lineair van opzet. Je kunt pas weer nieuwe moves leren zodra je op een bepaald punt in het verhaal aanbeland bent. Hetzelfde geldt voor de pit fights, die sowieso enkel dienen voor het verdienen van extra geld. Je raadt het al, dat geld heb je na wat gevechten op straat ook zo verdient. Metro City zelf is zoals gezegd opgedeeld in vier gebieden, of districten zo je wilt. Ook bij dit aspect wordt het begrip ‘vrijheid’ geen eer aangedaan. Dat elk district pas vrij komt zodra je op een bepaald punt in het verhaal aanbelandt bent, zoals dus wel meer onderdelen van deze game, valt nog mee te leven. Dat de gebieden zo ontzettend afgesloten zijn, valt echter niet goed te praten. Natuurlijk is het fijn dat je niet kilometers hoeft te lopen om op plaats van bestemming te komen, maar zo claustrofobisch als in deze game hoeft het ook weer niet te zijn. Het helpt niet mee aan de geloofwaardigheid van de game. Datzelfde geldt voor de onlogische indeling en structurering van de districten. Gebouwen staan op de meest ongebruikelijke plaatsen en je krijgt niet snel de indruk dat er veel denkwerk gestopt is in de vormgeving van de stad. Het zijn bovendien alleen maar grauwe achterbuurten waar je komt, met slecht ontworpen en eentonige locaties zoals een pornotheater, pakhuis, loods, hotel en haven. Het lijkt ook allemaal zodanig op elkaar, dat je best snel zult verdwalen. Het ontbreken van een minimap werkt hier evenmin aan mee. Bovendien kom je alleen maar voetgangers tegen, auto’s of openbaar vervoer is nergens te bekennen. Blijkbaar heeft Metro City het geld voor de financiering van openbaar vervoer in een grootschalig kloonproject gestopt, want je komt gemiddeld genomen iets van acht verschillende voetgangers tegen die allemaal op elkaar lijken en stuk voor stuk dezelfde baan hebben. Dit varieert van zakenman, tot prostituee en dronken zwerver.
De algehele presentatie van de game kan veel afkeer oproepen. Er wordt onbehoorlijk veel gescholden, geforceerd bovendien waardoor het eerder lachwekkend is in plaats van provocerend. Die poging tot provocatie zie je ook terug bij het expliciet in beeld brengen van wapengebruik. Dit dient eigenlijk geen doel, behalve het aanmeten van een ‘stoer’ imago. Dit kan ook gezegd worden van de muziek, welke grotendeels uit gangstah-rap en death metal van nogal slechte kwaliteit bestaat. De actie wordt er totaal niet door ondersteund en het haalt je eigenlijk alleen maar uit de game. De voice-overs zijn voor het grootste deel nauwelijks om aan te horen en zijn erg ongeloofwaardig. Kyle zelf kent totaal geen charme of charisma en komt gedurende de hele game over als een leeghoofdige straatcrimineel. Ronduit hilarisch is het streven van de stemacteur om Kyle als Solid Snake van Metal Gear Solid te laten klinken, maar het is nu wel erg over the top. Het verhaal zelf is ook flinterdun, wat je kon verwachten bij een game als dit. Enige hoogtepunten zijn de cameo’s van Haggar en Guy.
Gelukkig is het vechtsysteem degelijk en solide. Je kunt verschillende soorten combo’s en moves uitvoeren, die bovendien toenemen in aantal gedurende de game. Het vechten gaat lekker soepel en voelt vrij natuurlijk aan. Het is alleen zo jammer dat de AI van de vijanden zo ontzettend dom is. Je zou haast zeggen dat er niet eens een AI aanwezig is. Iedereen rent als een blinde hond op je af zonder verder ergens voor uit te kijken. Meestal sla je een groep van tien man zo tegen de grond zonder dat je er een grote inspanning voor hoeft te leveren. Ze werken totaal niet samen en zijn zelfs erg pa ief ingesteld. Soms staat een tegenstander je eerst vijf tot tien seconden als een zoutzak aan te staren, voordat ze eindelijk eens een stoot proberen te plaatsen. De uitdaging is voor negentig procent van de game dus ver te zoeken en mocht het toch een keer moeilijk worden, dan is het eerder oneerlijk en slecht ontworpen in plaats van echt uitdagend. Alleen de pit-fights zijn nog enigszins vermakelijk en intere ant. Eén van de elementen die hierbij vaak de hoek om komt kijken, is de slechte camera. Eigenlijk zeg ik dat niet helemaal goed, want ik zou willen dat die camera juist wat vaker de hoek om zou komen. Dan zou ik mezelf en mijn tegenstanders tenminste nog goed kunnen zien.
Final Fight: Streetwise is een zeer matige game die kleiner is dan de som van z’n delen. Het spel bevat allemaal elementen die maar half uitgewerkt zijn en totaal geen bijdrage leveren aan de algehele speelervaring. Sterker nog, ze zitten eerder in de weg. Het hele spel komt bijzonder geforceerd over, is eentonig, kent een enigszins afstotelijke presentatie en is onvoldoende afgewerkt om ook maar enige indruk te maken. Een degelijk vechtsysteem, cameo’s van de oude Final Fight-helden en de aanwezigheid van de originele arcadegame, kunnen hier ook niets aan veranderen. Dit is een gefaalde poging om een oude franchise weer onder het stof vandaan te halen.