Ik herinner me nog perfect de dag waarop ikFinal Fantasy X-2, het rechtstreekse vervolg op het sublieme tiende deel in depopulaire RPG-reeks van Square Enix in mijn Playstation 2 stopte. Al vanaf hetbeginfilmpje, dat het best beschreven kan worden als een of andere slechteSpice Girls-videoclip, voelde ik aan dat dit niet het spel was dat de prachtigespelervaring die Final Fantasy X had weten neer te zetten, kon verlengen. Mededoor die overwegend negatieve ervaring begon ik met een nodige dosis argwaanaan het spelen van Final Fantasy XII: Revenant Wings, want ook hier hebben wete maken met een rechtstreeks vervolg op een Final Fantasy-game uit detraditionele numerieke reeks. FinalFantasy XII verscheen ongeveer een jaar geleden in Europa in de winkels,waardoor zeker de fans van de reeks ondertu en het spel in huis hebben gehaalden de verhaallijn ervan kennen. Het is een voordeel als je de gebeurteni enuit deeltje twaalf nog in je hoofd hebt zitten, maar het is geen absolutevereiste om van Final Fantasy XII: Revenant Wings te genieten. De gamerefereert zo nu en dan terug naar wat er allemaal gaande was tijdens het voorgaandeavontuur, maar het gaat nooit zo ver dat hetgeen je op de schermen van de DS tezien krijgt totaal onzinnig of onsamenhangend aanvoelt. RevenantWings gaat een jaar na de gebeurteni en uit Final Fantasy XII van start. Wezien de hoofdpersonages Vaan en Penelo samen met oude bekenden Balthier en Franeen oude ruïne uitkammen opzoek naar een mysterieuze steen. Eens ze dezegevonden hebben stort de hele zooi vreemd genoeg in en moeten beide duo's noodgedwongenwegvluchten. Wat later ontmoeten we Vaan en Penelo voor een tweede maal, dezekeer in de stad Rabanastre, waar ze samen met hun vrienden door de stratenrondzwerven om op die manier te kunnen overleven. Al snel zullen de jongelingenechter hun huidige, niet al te rooskleurige situatie achter zich laten door eenmysterieus luchtschip te kapen en als stoere Sky Pirates door het leven gaan. Naasthet zoeken van schatten en het ontdekken van ongekende werelden zullen Vaan enzijn vrienden verwikkeld raken in een episch avontuur waarin de toekomst vaneen volledig continent bepaald zal worden.Hetluchtschip dat Vaan en zijn vrienden ter beschikking hebben bestuurt de spelerrechtstreeks op een traditionele wereldkaart zoals we die kennen uit de oudereFinal Fantasy-delen. Op die wereldkaart komen naar verloop van tijd steeds weernieuwe plaatsnamen te staan waar je dient te landen om met de lokale mi ie vanstart te gaan. Telkens je zo'n mi ie tot een goed einde weet te brengen komener weer nieuwe plekjes op je landkaart te staan, waar alweer nieuwe opdrachtente vinden zijn. Tot hier toe is de structuur die Final Fantasy XII: RevenantWings hanteert ongeveer dezelfde als die van Final Fantasy X-2: je speelt kortemi ies die een duidelijk begin en einde kennen, maar toch met elkaar verbondenworden door de achterliggende verhaallijn. Naast deverplichte mi ies die je moet uitspelen om het spel te laten vorderen zijn ernog een veelheid aan optionele queesten voor handen. Het voordeel van dezeextra mi ies is niet enkel dat je het level van je personages kuntopwaarderen, maar ook dat je meer grondstoffen kunt verzamelen. Inderdaad, inRevenant Wings is het, net zoals in een strategiespel, nodig om dingen als hout,steen en metaal te ontginnen om later sterkere wapens en harna en van temaken. Opvallend is dat het hele systeem rond het ronselen van grondstoffen redelijkdiep gaat. Om bepaalde wapens te maken is het soms nodig om in het bezit tezijn van enkele zeldzame voorwerpen die niet overal te vinden zijn. Vooral dedie-hard spelers zullen waarschijnlijk veel moeite doen om die voorwerpen tochte bemachtigen. Niet enkel inhoudelijk, maar ook de manier waarop je het spelbestuurt doet trouwens denken het strategiegenre: je commandeert een hele groepeenheden tegelijk (hoofdpersonages en hun bijhorende monsters) en je stuurt ze,allemaal samen of in kleinere groepjes, naar het doelwit.Het spelgeeft tijdens de inleiding aan dat eenheden selecteren het best kan gebeurendoor op het touchscreen een hokje rond de geprefereerde karakters te trekken,zoals je dat ook met je muis op de PC zou doen. Deze manier van selecterenwerkt spijtig genoeg soms niet naar behoren doordat je manschappen te kleinzijn en vaak te dicht bij elkaar staan om onderscheid te maken. Vooral opmomenten dat het nodig is om snel met je healer een stervend personage vanextra levenskracht te voorzien lukt het niet om de helende spreuk over dat enepoppetje te laten neerdalen. Ook betrapte ik me erop dat ik tijdens gevechtengewoon op de X-knop drukte om alle eenheden tegelijk te selecteren en ze op devijand af te sturen. Onbegonnen werk zou je denken, in een strategiegame draaithet er net om dat je perfect weet welke eenheid je tegen welke tegenstandergebruikt. En het is net op dat vlak dan Final Fantasy XII: Revenant Wings watsteken laat vallen. Door een magischvoorwerp te gebruiken, de Ring of Pacts (een soort van geminimaliseerde versievan de Sphere Grid uit Final Fantasy X), is het mogelijk om allerlei monstersop te roepen met uiteenlopende kenmerken. Zo is de machtige Ifrit een beest datenkel vuuraanvallen kan lanceren, terwijl de blauwe godin Shiva het dan weervooral moet hebben van haar ijsaanvallen. Tijdens gevechten werkt het papier-steen-schaar-principe,waardoor een watereenheid bijvoorbeeld goed in te zetten is tegen vuurvijanden.Het spijtige is dat het nogal vaak voorkomt dat je eigenlijk geen rekening moethouden met al deze regels, zolang je maar genoeg eenheden op het speelveld hebtstaan en ze tegelijk richting de vijandige troepen stuurt. Deze tactiek werkt(gelukkig) niet altijd, er zijn ook momenten waarop je andere middelen moetgebruiken.De sterkstemonsters die je oproept kunnen namelijk, net zoals hoofdpersonages als Vaan enPenelo, gebruik maken van speciale aanvallen die extra schade berokkenen. Jekunt ervoor kiezen om deze vaardigheden handmatig te selecteren, terwijl hetook mogelijk is om, net zoals in Final Fantasy XII, Gambits in te stellenwaardoor het spel zelf keer op keer de gekozen aanval zal gebruiken. Doordatpersonages gaandeweg meer speciale aanvallen vergaren en je maar één Gambit perpersoon kunt instellen is het echter nodig om tijdens gevechten zelf detouwtjes in handen te nemen. In zulke situaties geniet je met volle teugen vanRevenant Wings doordat je met heel wat dingen tegelijk bezig bent en dus goedmoet weten welke aanvallen welke effecten teweeg kunnen brengen. Al bij alis het duidelijk dat Square Enix ervoor gekozen heeft om van Revenant Wingsgeen bikkelharde game te maken. Zelden of nooit ga je de DS moeten uitzettendoordat een mi ie te moeilijk is. Bovendien is de ondertoon van het spel ookwat lichter in vergelijking met de politieke verhaallijn uit Final Fantasy XII,wat niet wilt zeggen dat je niet geboeid kunt worden door dit draagbareavontuur. De dialogen zijn goed geschreven en het spel voelt aan als een echtavontuur, vol met bekende en gloednieuwe personages en locaties. Bovendienzorgen de magistrale soundtrack en dito beeldkwaliteit (zowel ingame alstijdens de tu enfilmpjes) ervoor dat Revenant Wings zonder twijfel mag gezienworden als een audiovisuele parel. Qualevensduur is Revenant Wings ook geen klein bier, al hangt dat natuurlijk vooreen groot deel af van de manier waarop je het spel speelt. Wil je echt allerandmi ies volbrengen en wil je het overgrote merendeel van alle op te roepenmonsters gezien hebben, dan ben je makkelijk rond de twintig uur bezig met dezegame, wat niet onaardig is voor een handheld-RPG van deze tijd. Toegegeven, degameplay verplicht de speler vaak niet om heel erg tactisch te werk te gaan,maar daardoor wordt Revenant Wings wel opeens een heel stuk toegankelijker enmi chien zelfs leuker om even in de trein of op de bus te spelen.