Je zal niet de eerste zijn die enkel naar deze titel uitkijkt omdat er een speelbare demo van Final Fantasy XV bij zit. Niemand die het je kwalijk neemt. Een HD-poetsbeurt van een spin-off PSP-titel die in 2011 uitkwam en niet eens aantrekkelijk genoeg werd geacht om een release buiten de grenzen te verantwoorden? Nogmaals, niemand die het je kwalijk neemt dat je niet reikhalzend naar Final Fantasy Type-0 uitkeek. Maar als een duveltje uit een doosje blijkt het juist deze game te zijn die fantastische dingen doet voor de serie, door geliefde tradities te combineren met fri e, intere ante en echt vernieuwende spelsystemen. Dit is de beste Final Fantasy in bijna een decennium. Tenminste, dat was het geweest, als iemand bij Square-Enix daadwerkelijk de moeite had genomen om de presentatie van een PSP-titel uit 2011 ook maar een béétje onder handen te nemen.
HD. Ready.
Zet HD achter de titel en klaar. Alsjeblieft, hier is je nieuwe game voor de huidige generatie consoles. Het heeft ons waarschijnlijk meer tijd gekost om die zin te typen, dan dat de ontwikkelaar moeite heeft gehad met het overzetten van deze game. Ja, genoeg visuele elementen hebben een HD-resolutie gekregen, maar de wereldmap is zo kaal als een schedel, de personages lijken porseleinen poppetjes met twee animaties, de camerabesturing heeft de subtiliteit van een dronken houthakker en de kleine PSP-omgevingen worden linea recta op het grote scherm gegooid – inclusief talloze laadtijden.
Daar doorheen kijken is uiteindelijk mogelijk (en aan te raden), maar het kost tijd. Final Fantasy Tpe 0 is namelijk vanaf minuut 1 niet van plan om ergens duidelijk over te zijn. De vele spelsystemen, die onderling sterk met elkaar verbonden zijn, worden pas spelenderwijs echt duidelijk. De verhaallijn, die prima in elkaar steekt, is veel liever bezig met het rondstrooien van onduidelijke terminologie en wollig taalgebruik, dan dat het simpelweg vertelt wat er nou allemaal precies gaande is. Er zijn vier landen, met elk een eigen kristal en een langlopend vredesakkoord. Landje 1 verbreekt dat akkoord door landje 4 van de kaart te vegen en landje 2 en 3 aan te vallen. Jij speelt met de volledige klas van een militaire school uit landje 2. Klaar. Alle info die je de eerste uren nodig hebt, alleen dan zonder wollig gelul en overbodige dramatiek.
Ploeter door de eerste hoofdstukken heen en je komt uiteindelijk in begrijpelijker vaarwater terecht. Pas dan blijken zowel de verhaallijn, als de spelwereld en diens personages daadwerkelijk een waardevolle, intere ante toevoeging te zijn. De veel ruwere stijl (alleen al in het openingsfilmpje zien we meer bloed dan in alle andere Final Fantasy-games bij elkaar) en de meer volwa en, politieke ondertoon komen goed tot hun recht in deze fantasierijke setting. Jammer alleen dus dat het zolang duurt voordat we echt zicht hebben op de positieve invloed van dergelijke keuzes.
Liefde op het tiende gezicht
Nog veel spijtiger is het feit dat genoeg gamers deze titel puur en alleen op zijn teleurstellende uiterlijk zullen laten liggen. Want wie het donkere bos dat de eerste uurtjes tekent achter zich laat, komt terecht in wat inhoudelijk en conceptueel de beste Final Fantasy in jaren is. Om maar een paar gedurfde veranderingen te noteren: je party beslaat een hele klas van 14 personages. Je kunt er met drie tegelijk spelen, maar als er een het loodje legt schakel je met een druk op de knop een vervanger in. Alle personages hebben hun eigen speelstijl, skills en type wapen, wat zorgt voor veel variatie en de mogelijkheid om eindeloos te klooien in typische rpg-menuutjes.
Tu en de hoofdmi ies door heb je een aantal in-game uren de tijd, die je kunt besteden aan vechten op de wereldmap, praten met de personages in de militaire school die fungeert als hoofdkwartier, het volgen van le en voor beloningen of het opspeuren en oplo en van uiteenlopende sidequests in de vele dorpjes op de wereldkaart. Denk Persona, maar dan een light-variant. Wie meteen door wil naar de volgende hoofdmi ie heeft die mogelijkheid, maar hou er rekening mee dat je dan waarschijnlijk binnen de kortste keren tegen vijanden aanloopt die je zonder pardon een kopje kleiner maken. In een volledig real-time vechtsysteem. Dat fantastisch werkt. In een Final Fantasy. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
One hit kill
Of het nu random encounters zijn op de wereldmap of de tegenstanders die je in mi ies gewoon ziet lopen, het vechtsysteem van Final Fantasy Type-0 HD is volledig real-time met een sterke focus op counteren, verdedigen, de juiste afstand kiezen en het inzetten van de meest efficiënte combo’s. Onderliggend is een laag aanwezig van HP en MP, magie en statuseffecten, maar dat is absoluut niet waar de focus ligt. Verra end genoeg werkt het vechtsysteem erg goed, dankzij talloze nuances waar we pagina’s lang over door kunnen praten. De grootste rol wordt ongetwijfeld ingevuld door de mogelijkheid om critical hits en killing strikes uit te voeren.
Elke vijand heeft andere aanvalspatronen, maar elke vijand heeft ook openingen waar je listig gebruik van kunt maken. De levende bak snot die Final Fantasy-fans kennen als Flan haalt bijvoorbeeld uit voor een kopstoot en is daarna een fractie van een seconde kwetsbaar. Dit terwijl militaire vijanden juist weer even kwetsbaar zijn een seconde vóór ze uithalen. Zo’n kwetsbaar moment wordt visueel aangegeven met een geel icoontje (critical hit) of een rood icoontje (killing strike, oftewel one hit kill).
Je aanvallen spammen, blijven ontwijken en hopen op een snel einde heeft bij sterkere vijanden geen enkele zin – in dat geval bieden ze namelijk nooit een kwetsbare opening. Beter ben je geduldig, wacht je af, ontwijk je perfect en sla je daarna genadeloos toe. Het binnenrennen van een militaire basis, daar in een grote kamer een mannetje of 7 uitdagen zonder aan te vallen en ze vervolgens allemaal precies op het juiste moment met één klap doodslaan – mede dankzij het heerlijke geluid van echt harde impact, is het zo’n beetje het meest bevredigende gevoel dat we ooit in een Final Fantasy-game ervaren hebben.
Rustig paardje, rustig
Voordat je nu gaat steigeren dat jouw geliefde rollenspel ineens een actiegame is geworden: niets is minder waar. Achter de schermen ben je voorafgaand aan dergelijke gevechten waarschijnlijk al uren zoet geweest met het perfect uitdo en van je 14 vechters. Je hebt precies de goeie skills vrijgespeeld en geselecteerd en net dat ene lekkere wapen gekocht dat het verschil maakt. Je bent een halve middag zoet geweest met het uitzoeken van de beste samenstellingen voor party’s van 3, hebt ondertu en je spreuken nog van de nodige upgrades voorzien met materiaal dat je in gevechten verzameld hebt en je hebt voor de zekerheid nog even wat uurtjes doorgebracht op de Chocobo Ranch om een bijzonder Chocobo te fokken. En toevallig heb je in dat ene dorp op de rand van de wereld ook nét dat ene acce oire gevonden om je hoofdpersonage feilloos te balanceren en met de sidequest die je daar aantrof, ook weer iets meer geleerd over het karakter van dat andere personage dat je voorheen mi chien te weinig gebruikt hebt, waar je nu spijt van hebt.
Final Fantasy Type-0 HD zit vol met dit soort bezigheden die de rollenspelfanaat uren zoet gaan houden. Tel daarbij de vele, vele, vele(!) nuances en variaties tijdens tu en grote mi ies en gevechten bij op en voor je het weet heb je een totaalpakket dat je niet meer weg wil leggen. Het is weinig Japanse rpg’s gegund om die verslavende factor te brengen die we vandaag de dag voornamelijk a ociëren met ‘vroeger’, maar Final Fantasy Type-0 HD heeft precies dat. Je wilt verder spelen. Je wilt dat ene leveltje omhoog, dat ene wapen, die ene outfit, die pittige sidequest halen.
Inhoudelijk en qua gameplay is dit het deel waar we al jaren om roepen, precies de revolutie die Final Fantasy als serie nodig had om de roest van zich af te schudden. Dat besef mag dan belangrijker zijn dan graphics (of laadschermen, of een hyperactieve camerabesturing), het neemt niet weg dat die onderdelen de ervaring schaden. Vooral omdat ze zo afsteken tegenover de inhoudelijke kwaliteit. Wat overblijft is een uitstekende game. Maar wel een uitstekende game die zoveel meer indruk had kunnen maken, met slechts een snufje meer liefde van zijn eigen uitgever.