Door Michael Wolf Vi er
Paxton Fettel, commandant van een onbekende strijdkracht, wordt gesnapt op een beveiligingscamera, terwijl hij met zijn tanden een stuk vlees scheurt uit de arm van een dokter. Het meest verontrustende is echter dat de soldaten die om deze vage vent heen staan de man er niet op wijzen dat wat hij aan het doen is, niet bijster menselijk is. Als dan ook nog eens blijkt dat ieder ander mens op de militaire installatie grof aan zijn of haar einde is gekomen, wordt het tijd om het elite team in te roepen. F.E.A.R., wat staat voor First Encouter A ault Recon, is het team in de gelijknamige game van Monolith. Een team vol specialisten die op elkaar ingespeeld zijn, weten waar ze mee bezig zijn en nergens meer van opkijken. Dat laatste gaat drastisch veranderen want terwijl Paxton Fettel bezig is aan zijn slachtfestijn, verschijnt er plotseling een klein meisje op de camera's. Zonder ook maar een hand uit te hoeven steken, komt iedereen in haar buurt bruut aan zijn of haar einde. Tijd dus voor jou, als rookie van het F.E.A.R. team, om Paxton Fettel in te rekenen en te achterhalen wie dat vreemde meisje was.
F.E.A.R. weet direct bij het begin een sfeer neer te zetten die gedurende de duur van het spel je blijft boeien. Boeit het je niet, dan ben je of te nuchter voor dit soort games of gewoon bang voor enge games. De sfeer in de game wordt naast het verhaal, mede bepaald door grafische aspecten die F.E.A.R. rijk is. Er wordt goed gebruik gemaakt van wat de videokaarten in de huidige generatie in huis hebben en soms tovert de game beelden op je scherm waar je toch echt even stil van wordt. Lighting effects, particle effects, shaders, softshadows; je kunt het zo gek niet opnoemen of F.E.A.R. maakt er gebruik van. Dit is natuurlijk ook wel direct een puntje van aandacht, want als je dit alles wilt gebruiken, moet je hardware dat wel ondersteunen. Gelukkig zijn al deze extra's niet doorslaggevend voor de grafische sfeer bij F.E.A.R. maar eerlijk is eerlijk, het heeft wel meer impact.
De game maakt gebruik van een physics engine die er voor zorgt dat alles in de wereld voorzien is van zwaartekracht en dynamische bewegingen. Stoelen draaien netjes op hun as, monitoren vallen om, ruiten storten in elkaar en ook de zonwering klappert netjes heen en weer als je er op schiet. Het enige dat je op den duur gaat mi en, is de interactie met deze dynamische wereld. Het sporadisch gebruik van een computer of het aandrukken van een liftknop komt het dichtst in de buurt van interactie, wat op zich best jammer is. F.E.A.R. heeft met een arsenaal aan wapens, dat doet lijken op dat van Soldier of Fortune, een goede greep aan ijzerwaren. Van ‘allerdaagse’ handvuurwapens als de shotgun of machinegun tot de experimentele particle weapon en de repeater rifle. De wapens zijn realistisch, hebben veel patroonhouder inhoud, klinken soms wat overdreven hard maar zijn te allen tijde doeltreffend genoeg om je vijanden mee om te leggen. Ook de mogelijkheid om gebruik te maken van je handen en voeten is een leuke toevoeging. Door middel van een simpele toetsencombinatie, kun je een sliding of vliegende trap verkopen en gecombineerd met de bullet-time vertraging die je vanaf het begin tot je beschikking hebt, zijn deze mêlee aanvallen zeker leuk om eens uit te proberen. Eén klap is dodelijk voor de meeste vijanden, al zijn er een aantal bij waarbij je nog geen deuk in een pakje boter kunt meppen.
Deze vijanden zijn op hun beurt voorzien van een AI waar je echt van staat te kijken. Zelden heeft een FPS een AI gezien als die in F.E.A.R. Vijanden flanken, duiken weg, lopen om en reageren op je schaduw, je zaklamp, geluid en zelfs op het herladen van je wapen. Alle interactie met jou gebeurt voor hun in groepsverband, van het geven van cover fire tot het maken van omtrekkende bewegingen. Mocht je een aantal keer nodig hebben om bepaalde delen van het spel goed te volbrengen, en geloof mij, dat zal echt gebeuren, dan zul je zien dat je vijanden wellicht een heel andere aanpak zullen hanteren. Eigenlijk zou je nergens van op moeten kijken, maar is dat precies het gene dat je elke keer weer doet.
F.E.A.R. is in haar hart een echte shooter, die wellicht aan het einde iets te lang kan zijn. Voor mij was er dan ook het gevoel dat de game met wat extra nutteloze levels is verlengd. Met name de levels in de vervallen krottenwijk aan het einde van het spel zijn niet bijster uitdagend en bevatten ook geen tot weinig paranormale gebeurteni en. De mix tu en psycho horror en shooter is echter goed uit de verf gekomen en ik ben dan ook blij dat Monolith in de game zelf daar niet overal de nadruk op heeft gelegd. Er zijn genoeg momenten waar je iets verwacht en niets gebeurt en ook genoeg momenten waar je denkt veilig te zijn en waar je van schrik begint te schieten.
De omgevingen in F.E.A.R. kunnen wat herhaaldelijk overkomen, gezien het meeste van de game zich afspeelt in kantoren, complexen of met gangen volgegooide militaire installaties. Echte buiten omgevingen zijn niet aanwezig en dat kan op den duur best eentonig worden. Gelukkig bieden de wapens, het uitstekende verhaal en de grafische pracht van de game genoeg variatie om de kleine minpunten van F.E.A.R. met gemak te overtreffen. F.E.A.R. is voor mensen die van een goede shooter houden een absolute ‘musthave’ en is voor de mensen die Half-Life 2 wellicht niets vonden een betere keus. Voor shooter fanaten is het bijna een zonde om F.E.A.R. niet te spelen.