“Herleef de epische gevechten van het oude Griekenland en herschrijf geschiedenis” prijkt er in grote letters op de hoes van Fate of Hellas, de opvolger van het strategiespel Ancient Wars: Sparta. Hoewel Fate of Hellas oorspronkelijk bedoeld was als een aanvulling op het laatstgenoemde spel, heeft men tijdens het ontwikkelen besloten om er gewoon maar een nieuw deel van te maken. Een nieuw deel betekent echter niet gelijk vernieuwing, iets wat je ook zeker niet krijgt bij Fate of Hellas. Ook valt het nogal mee met het herbeleven van de zogenaamde epische gevechten en geschiedenis herschrijven zal Fate of Hellas ook niet doen.
Daar is dan ook een goede reden voor: dit spel is op en top doorsnee. Hier en daar zijn leuke doch kleine verschillen te bespeuren, maar over het algemeen is Fate of Hellas een herhalingsoefening van jewelste: niet gelijk slecht, maar je hebt het allemaal wel eens eerder gezien. Je begint met wat mannetjes en een vestiging en vervolgens ga je boompjes hakken, goud uit de mijnen halen en ook moeten er nog even wat boerderijen gebouwd worden. Vervolgens train je een hoop soldaten en stuur je ze af op de vijand. Herkenbaar? Dat dacht ik al. Nieuw echter, is de noodzaak om de manschappen van eten te voorzien (daar heb je dus de boerderijen voor nodig!). Je trouwe soldaten zullen namelijk honger lijden als je te weinig voedsel hebt, wat resulteert in het verliezen van gezondheid. Een aardige vondst die ook al in Ancient Wars: Sparta naar voren kwam, maar het maakt het spel er wel moeilijker op. En het is al zo lastig, zelfs op standje Easy!
Dat komt in het bijzonder door je eigen manschappen, die niet bepaald veel kunnen inca eren. Leuk is de mogelijkheid om wapens van het strijdveld te pakken om vervolgens jouw eigen mannen te voorzien van die wapens, maar wat heb je er aan als jouw mannetjes binnen een mum van tijd uit de weg zijn geruimd? De kunstmatige intelligentie weet ook niet van ophouden: ze vinden het geen probleem om je door het gehele level te achtervolgen. De eindeloze stroom van vijanden maakt het spel er bovendien ook niet gemakkelijker op. Het riedeltje van soldaten trainen, tegenhouden van een vijandelijke groep en daarna het opnieuw trainen van soldaten gaat dan dus ook al snel vervelen. Wetende dat wat je ook doet, je toch wel weer zal verliezen, maakt het spel er niet gezelliger op.
Audiovisueel is er weinig om over naar huis te schrijven: grafisch kan het allemaal nog net meekomen met de huidige strategiespellen (en ook de gebruiksinterface staat nog steeds zijn mannetje, allemaal met dank aan Warcraft III natuurlijk), het geluid echter laat een hoop te wensen over. De muziek is behoorlijk herhalend en ook nog eens zenuwslopend, veel van de ingesproken stemmen zijn bar en barslecht: emotieloos, karakterloos en ze pa en gewoon niet bij het beeld van de gemiddelde Spartaan. Bij de Perziërs, Egyptenaren en Macedoniërs, de drie andere speelbare volkeren, is het helaas niet veel beter gesteld.
Gaaf, een laadscherm als officiëel vrijgegeven screenshot!
Merkwaardig is overigens ook de lange wachttijd die ontstaat wanneer je opslaat: maarliefst een dikke minuut ben je bezig met opslaan. Laden daarentegen is zo gepiept. Raar en het gaat op den duur toch ergeren. Het vreemdste vind ik echter nog wel het ontbreken van een online-functie. Kennelijk ging de makers er al stiekem vanuit dat het spel nooit online gespeeld gaat worden, want op een LAN-optie na valt er weinig meerspelerplezier te vinden. Tenzij je het via Hamachi wil gaan proberen natuurlijk, maar dat zal ongetwijfeld niet veel gebeuren.